သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိုးရာသီ (အလင္းသစ္ ) ၀တၳဳတို

မိုးေကာင္းကင္ၾကီးက မႈန္မႈိင္းညိဳမည္းေနေလျပီ။။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးေနေသာ မိုးျခိမ္းသံမ်ားႏွင့္ လွ်ပ္စီး တဖ်တ္ဖ်တ္ အေရာင္ေတြက အသည္းငယ္သူတို႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေလာက္ဖြယ္ ျဖစ္ေပၚေန၏။။ က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕မွ

စတင္ထြက္ခြာလာေသာ ဆန္နီပစ္ကပ္ေလးတစ္စီး ဘုရားၾကီး လမ္းဆံုသို႕ အေရာက္မွာေတာ့ မိုးက သည္းထန္စြာ

ရြာခ်ေလေတာ့သည္။။ သက္ခိုင္က ကားကို စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုေရွ႕မွာ အသာထိုးရပ္လိုက္၏။။ ေဘးမွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ပါလာေသာ သစၥာညိဳကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္ေတာ့ ဘာလဲဟင္ဟု ေယာင္သလိုေျဖျပီး ႏိုးလာသည္။။ သက္ခိုင္က ထီးကိုဖြင့္ျပီး ကားေရွ႕မွ ပတ္ကာ ညိဳ႕ဘက္သို႕ သြားလိုက္ျပီး ညေနစာ တစ္ခုခုစားမယ္ေလ ဟုေျပာလိုက္၏။။ ႏွစ္ေယာက္သား ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ ထမင္းႏွစ္ပြဲမွာလိုက္ျပီး ညေနစာစားလိုက္ၾကသည္။။ မေန႕ကညက တစ္ညလံုးမအိပ္ခဲ့ရသျဖင့္ အိပ္ေရးပ်က္သည့္ ဒဏ္ျဖင့္ စားလို႕ သိပ္မေကာင္းလွ။။ သက္ခိုင္ႏွင့္ သစၥာညိဳတို႕က ႏွစ္ဖက္မိဘတို႕ အသိအမွတ္ျပဳထားေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးျဖစ္သည္။။
ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းက မဂၤလာေဆာင္လာဖို႕ ဖိတ္ထားသျဖင့္ က်ိဳက္ထိုသို႕ ေရာက္ေနၾကတာေလ။။ က်ိဳက္ထိုေရာက္ေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုေနတာမို႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပန္ျဖစ္ႏိုင္ၾက။။ မေန႕ကေတာ့ ရန္ကုန္မွ မိဘမ်ားက ဖုန္းႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာၾကဖို႕ ေျပာလာသျဖင့္ သူတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စိမ္းလဲ့တင္မွာ မိတ္စံုစားပြဲေလး တစ္ခုလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။။ မနက္ျဖန္ သက္ခိုင္တို႕ ျပန္ၾကမွာမို႕ ေတြ႕တုန္း မီးပံုပြဲလုပ္ကြာ ဟုတစ္ေယာက္က အၾကံစေပးလိုက္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ေအးေဆာင္၏ အိမ္မွာပဲ မီးပံုပြဲေလးကို မိုးအလင္းေပါက္ လုပ္ျဖစ္ ခဲ့ၾကတာျဖစ္၏။။ လင္းအားၾကီးမွ ခဏ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကျပီး ေန႕ခင္းမွာ ျပန္ဖို႕ျပင္ေတာ့ မိုးကရြာမလို မရြာမလို အံု႕မႈိင္းမိႈင္း ပံုစံႏွင့္။။ မိုးရြာေလမလား ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ညေနေစာင္းထိ မရြာေတာ့ သူတို႕ျပန္လာ ခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။။ အိပ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ လူကမလန္းေသာ္လည္း ၾကာရင္ ဒီထက္ပိုေမွာင္လာမွာ ေတြးမိသျဖင့္ သက္ခိုင္က ပိုက္ဆံရွင္းေပးလိုက္ျပီး ညိဳေရ ေမာင္တို႕ သြားရေအာင္ဟု ေလာေဆာ္လိုက္၏။။

ကားေလးက ဘုရားၾကီးလမ္းဆံုမွ စထြက္လာတည္းက မိုးက သည္းၾကီးမည္းၾကီးကို ရြာခ်ေလေတာ့သည္။။ ညေနေစာင္းမို႕

အလင္းေရာင္နည္းရသည့္အထဲ မိုးသည္းသည္းေၾကာင့္ ပိုေမွာင္သြားသလိုလို။။ သက္ခိုင္ ကားေရွ႕မီးကို ဖြင့္ျပီး ဂရုတစိုက္ေမာင္းႏွင္ ေနရ၏။။ သစၥာညိဳကလည္း ငိုက္လိုက္ ဆတ္ခနဲလန္႕ႏိုးလိုက္ႏွင့္။။။ အိပ္ေရးပ်က္ထားေသာ အရွိန္ႏွင့္ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ ကားေမာင္းရမႈတို႕ေၾကာင့္ ပဲခူးျမိဳ႕က ထြက္လာတည္းက သက္ခိုင္လည္း ငိုက္လာသည္။။ စိတ္ကိုတင္းကာ ဆက္ေမာင္း ေနရင္း အသိက တစ္ခ်က္လြတ္သြားသည္။။ ေမာင္ ေရွ႕မွာကား ဟူေသာ သစၥာညိဳ၏ အလန္႕တၾကား ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့။။။ လွည္းကူးျမိဳ႕အထြက္ ဆည္ေျမာင္းကို ျဖတ္သည့္ေနရာတြင္ စည္းကမ္းမဲ့စြာ တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာမွ ခ်ိဳးေကြ႕လာေသာ ကားတစ္စီးေၾကာင့္။။။

"ဝုန္းးးးးးးးးးးးးး"

တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာ ကားေလးက အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ လြတ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ေျပးလႊားေန၏။။ ရုတ္တရက္ ေရွ႕မွာ အလင္းေရာင္ တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။။ သက္ခိုင္ ထိုေနရာဆီသို႕ ကားကို အေျပးေမာင္းသြားလိုက္၏။။။

"ဝုန္း..ဂ်ိန္းး..ဂ်ိန္းးး.."

က်ယ္ေလာင္လြန္းေသာ မိုးျခိမ္းသံၾကီးႏွင့္ အတူ သူ႕အသိစိတ္ေတြ ခႏၶာကိုယ္ဆီသို႕ ျပန္ကပ္လာ၏။။ သူႏွင့္ သစၥာညိဳတို႕ လွည္းကူးျမိဳ႕ အထြက္မွာ ကားေမွာက္သြားတာပါလား။။

"မၾကာခင္မွာ သတိရလာမွာပါ။။ စိတ္မေကာင္းစရာကေတာ့ လူနာရဲ႕ေျခေထာက္ေတြ အေကာင္းပကတိအတိုင္း ျဖစ္လာဖို႕ လံုးဝကို မလြယ္ေတာ့တာပါ။။ က်ေနာ္တို႕လည္း အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ျပီးပါျပီ။။ ဘယ္လိုမွကို မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႕ဆိုတာ နားလည္ေပးၾကပါ။။"

အားးးး သက္ခိုင္ စိတ္ထဲမွ နာနာက်ည္းက်ည္း ေအာ္လိုက္မိသည္။။ ေဖေဖတို႕ႏွင့္ ဆရာဝန္ၾကီးေျပာေနတာ သူ႕အေၾကာင္းမွ လြဲ၍ ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းျဖစ္ႏိုင္ဦးမလဲ။။။ သက္ခုိင္ ေျခေထာက္ေတြကို လႈပ္ၾကည့္လိုက္၏။။ မရ၊ သူ႕ေအာက္ပိုင္းက ခံစားမႈလံုးဝကို မရွိေတာ့တာပါလား။။။ ညိဳေရာ၊ ညိဳဘာမ်ားျဖစ္သြားေသးလဲ။။။ ညိဳ႕အေၾကာင္း ေတြးမိခ်ိန္မွာေတာ့ သက္ခိုင္ စိတ္ေတြက ခံစားမႈကင္းမဲ့ေနေသာ ေအာက္ပိုင္းဆီလည္း သတိမရေတာ့။။ က်န္တဲ့ ဘယ္ေနရာေတြ ဘာျဖစ္ေသးလဲ ဆိုတာလဲ စစ္ေဆးၾကည့္ဖို႕ သတိမရေတာ့။။။

"ညိဳ.. ညိဳေရ။။ ေဖေဖ..ေမေမ.. ညိဳ ေရာဟင္။။ ညိဳဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။။"

"သား..သားသတိရလာျပီေနာ္။။ မေသေကာင္း၊ မေပ်ာက္ေကာင္း သားေလးရယ္။။ သားေလး စိတ္ေအးေအးထားေနာ္။။ ညိဴက ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးသားရဲ႕။။ သာမာန္ ဒဏ္ရာေလးပဲရတာ။။ သားေလး ျမန္ျမန္ေနေကာင္းရင္ ညိဳနဲ႕ေတြ႕ရမွာေပါ့။။။"

ေမေမ့အသံေတြ ငိုသံပါေနတာ သူ႕ဒဏ္ရာ အေျခအေနေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။။ ညိဳ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။။။ အျပင္မွာ ရြာေနေသာ မိုးစက္ေတြဆီ ျပတင္းေပါက္မွ တဆင့္ေငးၾကည့္ရင္း သက္ခိုင္ အေတြးတစ္ခုေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ႕ပင္ တုန္သြားရ၏။။ သူက ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္မရေတာ့ေသာ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ပါလား။။။ ညိဳသာ သူ႕ကိုေတြ႕လွ်င္ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုေၾကြးလိမ့္မည္။။ ျပီးေတာ့ ယူက်ံဳးမရျခင္းေတြနဲ႕ သူ႕ကို အျမန္ဆံုးလက္ထပ္ျပီး ျပဳစုဖို႕ ဒုကၡိတကေတာ္ ဘြဲ႕ကို ခံယူေပလိမ့္မည္။။ ညိဳ႕စိတ္ကို သူသိ၏။။ သိေန၏။။

"ဟင့္အင္းေမေမ။။ ညိဳ႕ကို သားမေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။။"

"ဘာလို႕လည္း သားေလးရဲ႕။။ ညိဳေနေကာင္းတာနဲ႕ သားဆီ လာေတြ႕မွာေပါ့။။ သားေလး ေနျမန္ျမန္ေကာင္းေအာင္ ဂရုစိုက္ျပီးေနလိုက္ေနာ္။။"

ေမေမ့ မ်က္ဝန္းဆီမွ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားက ဂရုစိုက္ရံုနဲ႕ ျပန္မေကာင္းလာႏိုင္ေတာ့မည့္ သူ႕ေျခေထာက္ေတြ အတြက္ဆိုတာ သက္ခိုင္သိေန၏။။

"သား.. အကုန္ၾကားျပီးျပီေမေမ။။ သားက ေအာက္ပိုင္းေသသြားတဲ့ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။။ သားကို ညာေနဖို႕ မလိုပါဘူး ေမေမရယ္။။ သားသိျပီးပါျပီ။။ သားခ်စ္သူကို ဒုကၡိတရဲ႕ဇနီးမယားေတာ့ အျဖစ္မခံေစရဘူး။။ ညိဳ႕စိတ္၊ ညိဳ႕အေၾကာင္းလည္း ေမေမတို႕ အသိဆံုးပါ။။ သားဆီ သူမလာေအာင္ ေမေမတို႕ လုပ္ေပးပါေနာ္။။ သား ညိဳနဲ႕ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။။"

ျပတင္းေပါက္ဆီမွ အျပင္မိုးသည္းသည္းကို ေငးၾကည့္ရင္း အျမင္ေတြ မသည္းကြဲေတာ့။။။ ရင္ထဲမွာတင္မက မ်က္ဝန္းမွာပါ ငိုေနျပီ ညိဳေရ..ဟုသာ သက္ခိုင္ တီးတိုးဟစ္ေၾကြးရင္း မ်က္ဝန္းဆီမွ မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္သည္။။ သက္ခိုင္ရဲ႕ ေျခေထာက္ ေတြကေတာ့ နာက်င္မႈလည္းမရွိ ခံစားမႈတို႕ ကင္းမဲ့ေနဆဲ။။ ေမေမတို႕ကေတာ့ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းလို႕ ထင္ပါရဲ႕ သားေလးနားေနဦးေနာ္ ဟုေျပာကာ အျပင္ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။။။။

အားးးးးးးးးးးးး ေမာင္ေရ..ညိဳ႕ကို ကယ္ပါဦး။။။ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ရင္း သစၥာညိဳ အေမွာင္ထုထဲက ရုန္းထြက္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။။ သို႕ေသာ္လည္း မည္သည့္ အလင္းေရာင္ တစံုတရာကိုမွ မေတြ႕ရ။။ သူမ သိပ္ခ်စ္ေသာ ေမာင္ကလည္း သူမေဘးမွာ မရွိ။။ ပကတိ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္မည္းေနသည္။။

"သမီးေလး သတိရလာျပီ ေဖၾကီးေရ႕။။"

ေမေမ့ရဲ႕ ဝမ္းသာအားရ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။။ ျပီးေတာ့ မိုးစက္တို႕ ခပ္စိတ္စိတ္ရြာခ်ေနသံမ်ား၊ ျပီးေတာ့ ျပင္းထန္ေသာ မိုးျခိမ္းသံတစ္ခုကို ဆက္တိုက္ ၾကားလိုက္ရသည္။။ အသိစိတ္ ျပန္ကပ္လာခ်ိန္မွာ သူမတို႕ ကားေမွာက္ခဲ့တာကို သတိရ၏။။။ ေမာင္ေရာ.. ေမာင္.. ေမာင္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲဟု အေလာတၾကီးေမးလိုက္သည္။။။

"ေမာင္သက္ခိုင္က ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး သမီးငယ္ရဲ႕။။ သာမာန္ဒဏ္ရာေလးပဲ ရတာ။။။ သမီးေနေကာင္းေအာင္ အရင္ေနေနာ္။။"

အေမာတၾကီး ဝင္ေရာက္လာေသာ ေဖေဖက ေျဖလိုက္တာျဖစ္သည္။။ သစၥာညိဳက ဟင့္အင္း ေမာင့္ကိုေခၚေပးဟု ေျပာေတာ့ ဒဏ္ရာၾကီးၾကီးမားမား မရေပမယ့္ ေမာင့္ကိုလည္း ေဆးရံုမွာပဲ တင္ထားရတာမို႕ ေမာင္ေနေကာင္း သက္သာရင္

လာမွာေပါ့ဟု ေဖေဖေျဖတာကို ၾကားလိုက္ရ၏။။ ဒီေတာ့မွ သစၥာညိဳ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားမိလိုက္သည္။။ သူမဘာကိုမွ မျမင္ရတာပါလား။။ ဘယ္ဘက္လက္ဆီမွလည္း နာက်င္မႈကို ခံစားေနရသည္။။ ညလက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို စမ္းလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေနရာမွာ ပတ္တီးထူထူၾကီး စည္းေႏွာင္ထား၏။။ ေဖေဖ သမီးမ်က္လံုးက ဘာျဖစ္တာလည္း ဟုစူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ေမးလိုက္သည္။။

"သမီးေလးရယ္.."

"တယ္ ေမၾကီးကလည္း။။ သမီးေလး စိတ္အားမငယ္နဲ႕ေနာ္။။ သမီးေလးမ်က္လံုးက ဘာမွမျဖစ္ဘူး သိလား။။ ျပန္ေကာင္းလာလိမ့္မယ္။။ ခုက ထိခိုက္မိထားလို႕ ပတ္တီးစည္းထားတာပါ။။"

ေမေမ့ဆီက ညည္းရႈိက္သံ၊ ေဖေဖက ဟန္႕တားျပီးမွ ဝင္ေျဖသံေတြအရ သူမမ်က္လံုးဒဏ္ရာက သာမာန္မဟုတ္တာကို သစၥာညိဳ သိလိုက္၏။။

"ေဖေဖ သမီးစိတ္ကို ေဖေဖတို႕ အသိဆံုးပါ။။ အမွန္အတိုင္းပဲ သမီးသိခ်င္တယ္။။ ေျပာျပပါ။။ မေျပာျပရင္ သမီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တစ္ခုခုလုပ္ပစ္မယ္။။"

သူမရဲ႕စိတ္ကို ေသခ်ာသိေသာ မိဘမ်ားမို႕ ေဖေဖက ေျပာျပလိုက္ေတာ့သည္။။ မ်က္လံုးကို မွန္စမ်ား စူးရွမႈေၾကာင့္ သူမရဲ႕ မ်က္ၾကည္လႊာေတြ ပ်က္စီးသြားျခင္း။။ အလွဴရွင္ မေပၚလာပါက သူမမ်က္လံုးေတြ ျပန္ျမင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။။ အိုးးးးးးးးးးး သစၥာညိဳ စိတ္ထဲ ေယာက္ယက္ခတ္ေအာင္ မတည္ျငိမ္ႏိုင္စြာ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႕ လႈိက္တက္လာ၏။။ မ်က္စိမျမင္ေတာ့ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝက ဘာေတြမ်ား စြမ္းေဆာင္ႏို္င္ေတာ့မွာလည္းေလ။။ တစ္ဆက္တည္းေတြးမိေသာ အေတြးတစ္ခုေၾကာင့္ သစၥာညိဳ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ျပီး ငိုခ်မိေတာ့သည္။။ ေမာင္ႏွင့္သူမရဲ႕ဘဝ ေရွ႕ဆက္ဖို႕။။ ဟင့္အင္း သစၥာညိဳေၾကာင့္ ေမာင့္ဘဝတက္လမ္းေတြ ပိတ္သြားမွာေပါ့။။ ထက္ျမက္ျပီး တက္လမ္းေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေမာင့္ဘဝကို သူမလို မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ေတာ့ မပိတ္ပင္ မေႏွာင့္ေႏွးေစရ။။

"ေမေမ..ေဖေဖ..ေမာင္လာရင္ သမီးဆီ မလႊတ္လိုက္ပါနဲ႕။။။ သမီးေမာင္နဲ႕ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။။ ေမာင့္ကို သမီးဆီ မလာပါေစနဲ႕ေတာ့ေနာ္။။။"

ေျပာရင္း ေက်ာေတြလႈပ္ေအာင္ ရႈိက္ငိုလိုက္ေတာ့ ေမေမက သူမလက္ေမာင္းေလးကိုင္ျပီး မငိုရဘူးေလ

သမီးေလး ေနေကာင္းေသးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။။ သမီးျဖစ္ေစခ်င္တာ အကုန္လံုး ျဖစ္ေအာင္ ေမေမတို႕ လုပ္ေပးမယ္ စိတ္ခ်ေနာ္ သမီးေလး ဟုေျပာကာ ႏွစ္သိမ့္၏။။ သမီးတစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ ေမေမရယ္ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ မိဘေတြက နားလည္စြာ အျပင္ထြက္ေပးၾကသည္။။ သစၥာညိဳ က်ိတ္ငိုရင္း အျပင္မွာမိုးရြာ ေနေၾကာင္း အၾကားအာရံုအရ သိလိုက္ရသည္။။ ေၾသာ္.. ဒီမိုးသာ က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕မွာ ရြာခဲ့ပါက သူမတို႕ျပန္ျဖစ္မွာမဟုတ္။။ ဒါဆို ဒီအျဖစ္မ်ိဳးလည္း ၾကံဳရမွာ မဟုတ္ခဲ့။။ အခုေတာ့.....။။။

ေဆးရံုေပၚမွာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ေဆးကုသမႈခံယူျပီးေနာက္ သက္ခိုင္ေရာ၊ သစၥာညိဳပါ ေဆးရံုမွ ဆင္းခဲ့ၾကေတာ့၏။။ မ်က္စိကြယ္သြားေသာ မိန္းမေတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းေသ သြားေသာ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္တို႕ အျဖစ္ သိမ္ငယ္စိတ္ ကိုယ္စီႏွင့္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုဖို႕ကို အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ၾကသည္။။ မိဘမ်ားကလည္း တျဖည္းျဖည္းေတာ့ နားဝင္ေအာင္ ေျပာႏိုင္မွာပါေလဟူေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ စည္းရံုးၾကည့္ေနဆဲ။။ မခ်ိေသာရင္ တို႕ျဖင့္ အျဖစ္မွန္မ်ားကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေပးမသိၾကေသး။။။

"ဟ..ေမာင္ေအးေဆာင္ၾကီးပါလား။။ လာကြာ။။"

ေအာက္ထပ္မွ ေဖေဖ့အသံေၾကာင့္ ေအးေဆာင္ ေရာက္လာတာကို သက္ခိုင္သိလိုက္သည္။။ ေဆးရံုမွာ ရွိေနစဥ္တုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ ေန႕စဥ္မျပတ္ခဲ့။။ ေအးေဆာင္ကေတာ့ လူလြတ္မို႕ မၾကာခဏ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တာေလ။။။

"ဦးတို႕ ေဒၚေဒၚတို႕ ေနေကာင္းၾကရဲ႕ မဟုတ္လားဗ်။။ ဟိုေကာင္ၾကီးေရာ။။"

"ေအး..ေကာင္းပါတယ္ကြာ။။ မင္းသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အေပၚထပ္ သူ႕အခန္းမွာပဲေဝ့။။"

ဒါဆို က်ေနာ္ အေပၚတက္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ ဟုေျပာျပီး ေအးေဆာင္ အေပၚထပ္ တက္လာသံၾကားလိုက္ရသည္။။ ခဏေနေတာ့ သူ႕အခန္းထဲ ေအးေဆာင္ ေရာက္လာ၏။။ သက္ခိုင္ ဝွီးခ်ဲေပၚမွ အသာလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးျပျပီး ေကာင္ၾကီး ေနေကာင္းလား ဟုေမးသည္။။

"ေကာင္းပါတယ္ကြာ။။ ေအးေဆာင္ လာကြာ လသာေဆာင္မွာ စကားေျပာၾကတာေပါ့။။ ဒါေလးနဲ႕ေလ။။"

မင္းေတာင္ အရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေသာက္ေနျပီပဲ သက္ခိုင္ရ ေကာင္းကြာ ဟုေျပာျပီး ေအးေဆာင္က သူ႕ေနာက္မွ လိုက္လာ၏။။ လသာေဆာင္မွာက မိုးမရြာလွ်င္ စားပြဲေလးထုတ္ျပီး သက္ခိုင္ စာဖတ္တာမို႕ ေခါက္စားပြဲေလးတစ္လံုးက အဆင္သင့္ ရွိေနသည္။။ သူတို႕ ထိုင္လိုက္ၾကေတာ့ ေအးေဆာင္က

"သက္ခိုင္.. မင္းကို ငါေျပာစရာရွိတယ္။။"

"ဘာလဲ ညိဳနဲ႕ ငါ့ကိုေပးေတြ႕ဖို႕လား။။။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ေအးေဆာင္။။ အဲဒါေတာ့ မေျပာနဲ႕။။ ငါ့ဘဝ၊ ငါ့ကိုယ္ငါထက္ ညိဳ႕ကို ငါပိုခ်စ္တယ္။။ အဲဒါေၾကာင့္ကို ငါသူနဲ႕ ဒီတစ္သက္မေတြ႕ေတာ့ဘူး။။။"

သက္ခိုင္ရဲ႕ ျပတ္သားစြာ ေျပာေနေသာ စကားေတြကို နားေထာင္ျပီး ေအးေဆာင္က ရယ္လိုက္သည္။။ ျပီးမွ

"ငါ.ရန္ကုန္ကို မေန႕ကတည္းက ေရာက္ေနတာ သက္ခိုင္။။ မေန႕က သစၥာဆီကို ငါသြားခဲ့တယ္။။ မင္းလိုပဲ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနတယ္။။ ငါဘယ္လိုမွ ေဖ်ာင္းဖ်လို႕လည္းမရဘူး။။ သူကလည္း မင္းနဲ႕ လံုးဝ မေတြ႕ခ်င္ဘူးတဲ့။။ မင္းေတြးကြာ။။ သူနဲ႕မင္းက အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြ သူကဘာျဖစ္လို႕ မင္းကို မေတြ႕ခ်င္ရတာလဲ။။"

သက္ခိုင္ ေတြခနဲျဖစ္သြားသည္။။ သူ႕ေျခေထာက္ေတြအေၾကာင္း သိသြားလို႕ ညိဳက သူနဲ႕ေတြ႕ဖို႕ ျငင္းတာေတာ့ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္။။ ဒါဆို.. သက္ခိုင္ စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။။

"ေအးေဆာင္ ညိဳ ဘာျဖစ္ေနသလဲ။။ ငါ့ကို ေျပာျပ။။ ငါ့ကိုေျပာျပပါကြာ။။"

"ေအးပါ.. ငါအဲဒါကို ေျပာျပခ်င္လို႕ ဒီကိုလာခဲ့တာသက္ခိုင္။။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ မေျပာရက္လို႕ မေျပာၾကေတာ့ မင္းတို႕ မသိၾကတာကို ငါက သိေအာင္လာေျပာတာပါ။။ မေန႕ကလည္း သစၥာကို ငါအခုမင္းကိုေမးသလို ေမးထားခဲ့တယ္။။"

အျပင္ဘက္ဆီမွ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ ေမႊ႕တိုက္လာသည္။။ မိုးရြာဦးေတာ့မည္ ထင္ပါရဲ႕။။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ မိုးတိမ္မည္းမည္းတို႕ မေတြ႕ရ။။

"မိုးရြာမယ္ထင္တယ္ကြ။။ အင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္တုန္းကလည္း ငါတို႕ ဒီလိုပဲ ခန္႕မွန္းခဲ့ၾကတာပဲေနာ။။ သက္ခိုင္ရာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကသာ မိုးတကယ္ရြာခဲ့ရင္ မင္းတို႕ ဒီလိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။။"

ေအးေဆာင္က ေဆးလိပ္ကို ရႈိက္ဖြာလိုက္ရင္း ဝမ္းနည္းသံျဖင့္ေျပာသည္။။ သက္ခိုင္စိတ္ေတြက ေလာေနေလျပီတည္း။။။

"ေအးေဆာင္..ညိဳ ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုတာ ျမန္ျမန္ ေျပာျပပါကြာ။။"

"ေအး..မင္းမေတြးလို႕ေပါ့ သက္ခိုင္ရာ။။ မင္းေတာင္ ဒီလိုျဖစ္သြားတဲ့ထိ ျပင္းထန္တဲ့ ကားေမွာက္မႈမွာ ညိဳကေရာ ဘာမွ မျဖစ္ပဲေနမလား။။ အဲဒီေက့စ္မွာ ညိဳ လက္က်ိဳးသြားတယ္။။ အဲဒါက ျပန္ေကာင္းေပမယ့္ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို စူးတဲ့ မွန္စေတြေၾကာင့္ မ်က္လံုးႏွစ္ဖက္ကေတာ့ လံုးဝကို ကြယ္သြားခဲ့ရတယ္ သက္ခိုင္။။။"

ဘာ..ညိဳ မ်က္စိကြယ္သြားတယ္ ဟုတ္လားေအးေဆာင္ ဟုသက္ခိုင္ အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္မိသည္။။ မိုးေကာင္းကင္ၾကီး ဆီမွ မိုးဖြဲေလးမ်ား စတင္က်ဆင္းလာျပန္သည္။။ ျခံတံခါးဝဆီမွ ကားတစ္စီး ေကြ႕ဝင္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရ၏။။ ခဏေနေတာ့ ဧည့္ခန္းဆီမွ

"ေဒၚေဒၚ..ဦး.. ေမာင္ ဘယ္မွာလဲဟင္။။ ေမာင့္ဆီ လိုက္ပို႕ေပးပါ။။ ေမာင့္ဆီ ပို႕ေပးပါ။။"

ငိုသံပါႏွင့္ ေျပာေနေသာ ညိဳ႕ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။။ ညိဳ႕အေဖႏွင့္ အေမ၏ အသံကိုလည္းၾကားရ၏။။ ေအးပါသမီးရယ္ လိုက္ပို႕ေပးမွာေပါ့ လာလာဟု ေျပာလိုက္ေသာ ေမ့ေမ့ အသံႏွင့္အတူ အေပၚထပ္သို႕ တက္လာေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားရသည္။။က်ေနာ္တုိ႕ လသာေဆာင္မွာ ေဒၚေဒၚဟု ေအးေဆာင္က အသံျပဳလိုက္၏။။

"ေမာင္..ေမာင္ ဘယ္မွာလဲဟင္။။"

လက္ကို ဆန္႕ထုတ္ရင္း တေၾကာ္ေၾကာ္ ေခၚေနေသာ ခ်စ္သူ။။ သက္ခိုင္ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာ၏။။ ညိဳ ေမာင္ ဒီမွာဟု အသံျပဳလိုက္ေတာ့ သူ႕ဆီသို႕ ညိဳက ေျပးလာ၏။။ လဲမွာ စိုးသျဖင့္ ေအးေဆာင္က လွမ္းထိန္းလိုက္သည္။။ ညိဳက ဝွီးခ်ဲလ္ေပၚမွ သူ႕ရင္ခြင္ထဲ ခိုဝင္ငိုေၾကြးေတာ့ သက္ခိုင္ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ျပန္ဖက္ထားမိသည္။။ မိုးေရစက္တို႕က ခပ္စိပ္စိပ္ က်လာျပီမို႕ သူတို႕ဆီသို႕ပါ လွမ္းပက္လာ၏။။ သို႕ေသာ္လည္း မည္သူမွ် မိုးေရစက္မ်ားကို သတိမထားမိၾကေတာ့။။

"ေအးေဆာင္ လာေျပာတာ နားေထာင္ျပီး ညိဳ စိတ္ထဲထင့္သြားတာ။။ သူျပန္ေတာ့ ေမေမတို႕ ေဖေဖတို႕ကို အတင္းေမးေတာ့မွ ညိဳ ေမာင့္အေၾကာင္းေတြ သိလိုက္ရတာ။။ သိသိခ်င္း ညိဳ ေမာင့္ဆီ လာခ်င္လိုက္တာေမာင္ရယ္။။ မိုးကတအားခ်ဳပ္ေနတာမို႕ ဒီအခ်ိန္မွ ေမာင့္ဆီ ေရာက္လာရတာ။။"

သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွ ရႈိက္ၾကီးတငင္ေျပာေနေသာ ခ်စ္သူကို သက္ခိုင္ ျမတ္ႏိုးမဝစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။။ ျပီးမွ ေမာင္လည္းခုပဲ သိရတာညိဳရဲ႕ ေအးေဆာင္ၾကီး လာေျပာတာပဲေလဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။။

"ေမာင္ ညိဳေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္။။ ေမာင္လည္းညိဳ႕ကို အရမ္းခ်စ္တာ ညိဳယံုတယ္။။ အစတုန္းက ညိဳတို႕ အျဖစ္မွန္ကို

မသိခဲ့ၾကလို႕ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မေတြ႕ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။။ ေမာင္ရယ္ ခုဆို ေမာင္ေရာ ညိဳေရာ သိၾကျပီ။။ ညိဳ႕အတြက္ ေမာင္ရွိဖို႕ လုိအပ္သလို၊ ေမာင့္အတြက္လည္း ညိဳရွိေနဖို႕ လိုအပ္တယ္ေလ။။ ညိဳက မျမင္ရဘူး၊ လမ္းေတာ့ ေလ်ာက္ႏိုင္တယ္။။ ေမာင္က လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ မ်က္လံုးေတာ့ ျမင္ရတယ္။။ ေမာင္..ညိဳတစ္ခု ေတြးမိတယ္ သိလား။။ ဒီမိုးရာသီ..မိုးေရစက္ေတြက သက္ခိုင္ဆိုတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္နဲ႕ သစၥာညိဳဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာလို႕ေလ။။။ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လ လံုးမွာေတာ့ ညိဳေလ အဲဒီမိုးေရစက္ ေတြကို မုန္းလိုက္တာ။။ သူ႕ေၾကာင့္ ညိဳတို႕ခ်စ္ျခင္းေတြ ျပိဳကြဲရျပီလို႕ေတြးမိလို႕။။ အခုေတာ့ ညိဳ အဲဒီမိုးေရစက္ေတြကို ခ်စ္သြားျပီ။။ မိုးရာသီၾကီးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္သြားျပီေမာင္။။ ခုဆို ညိဳတို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အရမ္းကို လုိအပ္ ေနၾကျပီေလ။။။"

သစၥာညိဳက သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွေန လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႕ျပီး ပက္ဝင္လာေသာ မိုးေရစက္တို႕ကို ခံယူေနသည္။။ သူမမ်က္ႏွာက ပူပင္ေသာကတို႕ ကင္းေဝးလ်က္။။ သက္ခိုင္လည္း ညိဳ႕စကားေတြကို သေဘာက်စြာ ျပံဳးလ်က္။။ ေအးေဆာင္ကေတာ့ သူ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေအာင္ျမင္သျဖင့္ ၾကည္ႏူးျပံဳးႏွင့္ ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္။။ မိဘႏွစ္စံုကေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ျပံဳးေနၾကသည္။။။ အဆိုးဆံုးၾကံဳထားေသာ သားႏွင့္ သမီးရဲ႕ အဆိုးထဲက ေကာင္းကြက္ကို ရွာျပီး ေျပာသြားေသာ စကားေတြကိုေတာ့ မခ်ိျပံဳးေတြၾကားမွ ေသခ်ာကို မွတ္မွတ္သားသားရွိသြားၾကေတာ့၏။။။ ေၾသာ္..တကယ္ဆို ဒီမိုးရာသီ၊ ဒီမိုးေရစက္မ်ားေအာက္မွာ သူတို႕ ဒီအျဖစ္ဆိုးကို ၾကံဳခဲ့ၾကတာပါ။။ ဒါကိုေတာင္မွ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္က လိုအပ္ျခင္းကို ပိုမိုျဖစ္ေပၚေစဖို႕၊ သူတို႕အခ်စ္ေတြကို မွတ္ေက်ာက္တင္ႏိုင္ဖို႕ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ မိုးရာသီဆိုပါလား။။။ ေၾသာ္..သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိုးရာသီက သူတို႕အေတြးႏွင့္ သူတို႕ေတာ့ ဟုတ္ေနၾကတာပါလား။။။။။။။။။။

ေလးစားလ်က္
အလင္းသစ္
Ref: http://alinthits.blogspot.com.au/2011/06/blog-post.html