ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃၅) မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

တကယ္ေတာ့ မိုက္ကယ္ နာမက်န္းတာဟာ စစ္အစိုးရအတြက္ေတာ့ စုကို သူတို႔လမ္းကေန ဖဲ့ထုတ္ဖို႔ အခြင့္ အေရးေကာင္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ သူတို႔က စုကို ဒီအတိုင္း ေမာင္းထုတ္မယ္ဆိုရင္ အေျပာအဆို ခံရႏိုင္တာကိုး။ အခုေတာ့ စစ္အစိုးရက စုကို အဂၤလန္ကို ျပန္ခ်င္ ျပန္ပါ လို႔ေျပာလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ကို ျပန္ဝင္ခြင့္ျပဳဖို႔ မေသခ်ာမယ့္ ဇာတ္မ်ဳိးကို စုကို ကေစခ်င္တာေပါ့။ ဘယ္သူကမွ သူတို႔ကို မယံုခဲ့ၾကပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အလက္ဇႏၵားက အသက္ ၂၅ ႏွစ္နဲ႔ ကင္မ္က ၂၁ ႏွစ္ ရွိေနပါၿပီ။ သူတို႔က သူတို႔အေမကို အေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အတြက္ ျပန္လာေစခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ စု ကိုယ္တိုင္လည္း သံုးႏွစ္ေလာက္ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ မိုက္ကယ့္ကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ အနားကပ္ေနၿပီး ျပဳစုခ်င္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ရင္လို႔ ေတြးမိကာ အဂၤလန္ကို မျပန္ႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ သူ႔မွာ ျမန္မာျပည္က လြဲရင္ သြားေနစရာ ေနရာ လည္း မရွိဘူးေလ။ စုအေနနဲ႕ မိုက္ကယ့္ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ အတြက္ သူ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာျပရခ်ိန္မွာ သူ႔ႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္ေၾက ကြဲမယ္ဆိုတာ မွန္းဆႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔ဘဝမွာ အႀကီးမားဆံုး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရမႈထဲက တစ္ခုျဖစ္မွာပါ။

ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္အရာမွ တသမတ္တည္း ဆိုတာ မရွိပါဘူး။  ဘဝဆိုတာ မေရရာဘူး ဆိုတာကို သေဘာ ေပါက္ခဲ့တယ္ ဆိုရင္ မိဘနဲ႕ သားသမီး၊ ဇနီးနဲ႕ ခင္ပြန္းၾကား မွာလည္း ခြဲခြာျခင္းဆိုတာ ရွိမယ္လို႔   သေဘာေပါက္ႏိုင္ ပါတယ္။ လူဆိုတာ စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ခြဲခြာျခင္းဆီကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူေတြ ေလ။ ဗုဒၶရဲ႕ အနိစၥတရား ကေတာ့ စုကို ေျဖသိမ့္ေပးမွာ ပါပဲေလ။

၁၉၉၉၊ မတ္ ၂၉ မနက္ ၁ဝ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ အလက္ဇႏၵား ကို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနတာ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ ဆံုးတာ ႏွစ္ရက္ရွိသြားၿပီေလ။ အ လက္ဇႏၵားက “ေမေမ၊ ဒီနားမွာ ဘယ္သူ ရွိေနတယ္ ထင္လဲ။ ႏိုရီကိုေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မဘက္ကိုလည္း ဖုန္းခြက္ကို လွမ္း ေပးလိုက္ ေလရဲ႕။ ကၽြန္မက စုရဲ႕ အသံကို ၾကားရဖို႔ လံုးဝ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူးေလ။ 

“ဟဲလို ႏိုရီကို၊ အို႔စုဆန္ေရာ ဘယ္မွာလဲ၊ ေနေကာင္းလား”တဲ့ စုက ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းက သူ႔တကၠသိုလ္မွာ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနား တစ္ခု ရွိေနေတာ့  ဒီကို လိုက္မလာႏိုင္ဘူးေလ။ ကၽြန္မလည္း စုကို “ရွင့္အိမ္ကို စိတ္မပူနဲ႕ေနာ္။ ရွင့္စိတ္ထဲမွာ တာဝန္ေတြကိုပဲ ေတြးေနေပါ့။ ရွင့္သားေတြကို ကၽြန္မေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္”လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ စုက ဆို႔နင့္ေနတဲ့ အသံနဲ႕ “ေက်းဇူးေနာ္” လို႔ဆိုပါတယ္။

သူ႔မိသားစုက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ စုနဲ႔ စကားေျပာၾက တာကို ကၽြန္မက နားေထာင္ေနမိပါတယ္။ စု ေျပာေနပံုက မိုက္ကယ့္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေငြေၾကးေတြကို သားႏွစ္ေယာက္ အညီအမွ် ခြဲေဝယူၾကဖို႔နဲ႕ သူ လိုခ်င္တာ ကေတာ့ မိုက္ကယ့္ အ႐ိုးျပာ ဆိုတာပါပဲ။

စု၏ႏိုင္ငံသို႔ ခရီး (၂ဝဝ၇)

ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္သြားရန္ သံဃာ့ လႈပ္ရွားမႈက သတိေပးလိုက္ျခင္း

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေနာက္ပိုင္းမွာ ကတည္းက ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ စုရဲ႕ႏိုင္ငံကို ျမင္ဖူး ေရာက္ဖူးခ်င္ေန ခဲ့ပါတယ္။ စု ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္ အေျခအေနက ၿငိမ္က်သြားသလို ရွိေပမယ့္ စုရဲ႕ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြ အသီးသီးက ျမန္မာျပည္ဗီဇာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ ဗီဇာမရခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဗီဇာ မရႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ထင္မိပါေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေျပာအရလည္း အဲဒီအေတြးအထင္က ပိုခိုင္မာလာခဲ့တာေပါ့။ “ကၽြန္မ ဗီဇာသြား ေလွ်ာက္ ေတာ့ ရွင္တို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြကို ခန္းႀကီးလို ေရးျပပါလို႔ ျမန္မာသံ႐ံုးက ခိုင္းတယ္ေလ။ ရွင္တို႔နာမည္ေတြကို ဗီဇာမေပးမယ့္ ဘလက္လစ္ထဲမွာ ထည့္ထားၿပီ ထင္တယ္။ ရွင္တို႕ ျမန္မာျပည္ကို မသြားသင့္ဘူး”လို႔  ေျပာျပခဲ့တာကိုး။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ေငြရလိုေဇာနဲ႔ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ ေလေၾကာင္းလိုင္း အားလံုးကလည္း အိုဆာကာနဲ႔ ရန္ကုန္ၾကားမွာ တိုက္႐ိုက္ ပ်ံသန္းမႈေတြေတာင္ လုပ္လို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မသာ တိုးရစ္ေတြၾကားမွာ လိုက္သြားႏိုင္ရင္ ဗီဇာ ရခ်င္ ရေလမလားေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ စုဆီကို ကၽြန္မက ဖုန္းေခၚ လိုက္ပါ တယ္။ တစ္ဘက္က ဖုန္းလက္ခံတဲ့ လူငယ္က စုကို စိတ္ပါလက္ပါ ေခၚေပးရွာေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းလာကိုင္တာ ကေတာ့ စု မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ အသံနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ က ဖုန္းကို ေျဖေပးပါတယ္။ “ နာမည္ ဘယ္သူပါလဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႕ ဘယ္လို သိတာလဲ။  ဘာလဲ….ခင္ဗ်ားက ဂ်ာနယ္လစ္ လား၊ ဘာလဲ” သူ႕အေမးေတြနဲ႕ပဲ ကၽြန္မမွာ တုန္ရီလာေတာ့တာပါပဲ။

႐ုတ္တရက္ သူ႔အသံက ေပ်ာက္သြားျပန္ကာ စုအသံ ေပၚလာပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း တံုးတိႀကီးပဲ ျမန္မာျပည္ကို လာလည္ရမလားလို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ “ရွင္ မလာသင့္ဘူး။ ရွင့္ပိုက္ဆံေတြ အားလံုး စစ္အစိုးရ လက္ထဲ ေရာက္သြားမွာ။ သူတို႔ကို အားမေပးသင့္ဘူး” လို႔ စုက ေဒါသတႀကီး ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ၁ဝ ႏွစ္ ေလာက္ ကြဲကြာ ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ စကားျပန္ေျပာခြင့္ ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး အဆင္ေျပသင့္တယ္ မဟုတ္လားရွင္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလိုက္ ပါလိမ့္ေနာ္။ သူ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ေတြ တိုသြားေလရဲ႕။ ျမန္မာျပည္ကို မသြားေတာ့ဘူးလို႔လည္း စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ ပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာ စကားေတာ့ ေလ့လာမွ ျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ ဝယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ စာအုပ္က အခုထိ စင္ေပၚမွာ ဖုန္တက္ၿပီး ရွိေနေသးတာပါ။

အဲဒီႏွစ္ ေႏြရာသီမွာပဲ မိုက္ကယ့္ကို စုနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ ကေတာ့ ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ့္ေလရဲ႕။ “ႏိုရီကို၊ စိတ္မေလာပါနဲ႕။ စစ္အစိုးရ မရွိေတာ့ရင္ ဆာဒါယိုရွီနဲ႕ ခင္ဗ်ားကို စုက ဖိတ္မွာ ေပါ့”တဲ့။ ကၽြန္မက “အဲဒါ ဘယ္ေတာ့တဲ့လဲ”လို႔ ေမးလိုက္မလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အထီးက်န္ မိုက္ကယ့္ကိုေတာ့ မေမးရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွန္း မသိခင္မွာပဲ ျမန္မာျပည္ ကို အလည္သြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတြ ကုန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၁၅ ႏွစ္ ၾကာၿပီးေနာက္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၁၅ မွာ စစ္အစိုးရက ဓာတ္ဆီေစ်း နဲ႕ သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႕ေစ်းေတြကို ႀကိဳ မေျပာဘဲ အဆနဲ႕ခ်ီကာ တက္လိုက္ ပါတယ္။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား ေတြအပါအဝင္ လူထုက ေနာက္ေန႕ ေတြမွာ ဆႏၵျပတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲကို လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔က အလုပ္လည္း မရွိ၊ ေငြလည္း မရွိနဲ႔ ဘတ္စ္ကားခေတြ တက္သြားေတာ့ ေပး စရာေငြ မရွိတဲ့ အတြက္ လမ္းပဲ ေလွ်ာက္မယ္လို႔ဆိုကာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာပါ။ ၾသဂုတ္ ၂၆ မွာေတာ့ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ျမေအး၊ ဂ်င္မီ၊ ၿပံဳးခ်ိဳ တို႔တေတြ အဖမ္းခံရ ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလမ္းေလွ်ာက္ လႈပ္ရွားမႈ ဟာ တျခားၿမိဳ႕ေတြကိုပါ ကူးစက္ကာ ဘုန္းႀကီးေတြ၊ ေက်ာင္းသား ေတြသာမက လူထုလည္း ပါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း သပိတ္ေမွာက္ကာ ကံေဆာင္ၾကပါတယ္။ ပခုကၠဴမွာ ဘုန္းႀကီးေတြကို အာဏာ ပိုင္ေတြက ႐ိုက္ႏွက္ သတ္ျဖတ္တာေတြပါ လုပ္လာတာေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵျပမႈဟာ ပိုၿပီး ႀကီးက်ယ္လာခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက “ဆဖရြန္ ေတာ္လွန္ေရး”လို႔ နာမည္ တပ္လိုက္ပါတယ္။ သဃၤန္းေရာင္ကို “ဆဖရြန္ (ၾကက္ေသြးနီ)” လို႔ ေခၚလိုက္လို႔ပါ။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

http://www.myanmarij.com/%E1%80%B1%E1%80%92%E1%81%9A%E1%80%B1%E1%80%A1%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%AF%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%8A%E1%80%B9-%E1%81%83%E1%81%85/