ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃၇) / မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

ကၽြန္မ မွတ္မိေနတာ ကေတာ့ အေနာက္ဘက္ မုခ္မွာ စုက ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲ က်င္းပခဲ့တယ္ဆိုတာပါ။  “ကၽြန္မ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ လက္ထပ္ထားတယ္ ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ အေပၚ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ကူညီခ်င္တဲ့ အေတြးေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မနည္းခဲ့ဖူးပါဘူး” နဲ႕ “လူေတြက ကၽြန္မဟာ ႏိုင္ငံေရးကို နားမလည္ဘူးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ နားလည္လို႔ကို ခက္ေနတာပါ”လို႔ စုက ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စုနားမွာ သူ႔တစ္မိသားစုလံုး ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီမိန္႔ခြန္းဟာ စုအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ သူရွိေနတယ္ ဆိုတာကို ေၾကညာရာ ေရာက္သလို သူ႔မိသားစုကေန သူဟာ လြတ္လပ္စြာ ေနႏိုင္တယ္ လို႔ ေၾကညာရာလည္း က်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနရာကို ကၽြန္မခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ဖူး ျမင္ဖူးခ်င္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔က ဧည့္လမ္းၫႊန္အေနနဲ႕ စုနဲ႕ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္မႈကို သိသြားမွာလည္း စိုးမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကို မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ ဘူး။

ဧည့္လမ္းၫႊန္က ကၽြန္မတို႔ကို “ဖီးလ္”စားေသာက္ဆိုင္ကို ေခၚသြား ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြအမ်ား ႀကီး ရွိေနေလေတာ့ ျမန္မာေတြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တယ္ လို႔ ေျပာတာ နဲ႔ ကြဲျပားေနတာကို ေတြ႕ရသလိုပါပဲ။ ကမၻာေပၚရွိ ဘယ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ခ်မ္းသာသူေတြက ရွိေနတတ္တယ္လို႔ ဆို ရမွာေပါ့။ စားပြဲထိုးေလးေတြ သြက္သြက္လက္လက္ အလုပ္လုပ္ေနတာ  ျမင္ေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းက သူတို႔ တစ္လ ဘယ္ေလာက္ ရလဲဆိုတာ ဧည့္လမ္းၫႊန္ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။  ကၽြန္မခင္ပြန္းကေတာ့ စီးပြားေရး ပညာရွင္ ပီသစြာနဲ႔ေရာက္ေလရာေနရာမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္ခလစာကို စပ္စုေနတတ္ ပါတယ္။  သူ႔လစာ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာေတာ့ သူတကယ္ မသိရွာပါဘူး။

“ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က တစ္ လကို ေဒၚလာနဲ႔ တြက္ရင္ ၄ဝ ေလာက္ပဲရေပမယ့္ ဒီကေလးေတြ က ၇ဝ ေလာက္ထိ ရၾကတယ္။ သူတို႔က နယ္က လာၾကတာမ်ား တယ္”လို႔ ဧည့္လမ္းညႊန္က ျပန္ေျဖ ပါတယ္။ “ဒါေပမယ့္ ေနစရိတ္ ႀကီးမွာေပါ့”လို႔ ကၽြန္မက ဝင္ေျပာ ေတာ့ “ဟာ သူတို႔က ဆိုင္ပိတ္ရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္ၾကတာ”လို႔ ျပန္ေျဖပါ တယ္။ ကၽြန္မက စားပြဲေတြကို ေငးၾကည့္မိပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္လမ္းညႊန္က ေန႔လယ္ ၂ နာရီနဲ႔ ၄ နာရီၾကားမွာ ခဏနားဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အသက္ႀကီးသူေတြက အပူဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့ သူက စိတ္ပူၿပီး ေတြးေပးရွာတာပါ။ ကၽြန္မတို႔လည္း ကိုယ့္အခန္းထဲကေနပဲ ရန္ကုန္ကို ေငးၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။  ညဘက္မွာ ဆူးေလေစတီက မီးေရာင္နဲ႕ တည္ၿငိမ္ေန သေလာက္ ေန႔ဘက္ မွာေတာ့ ေရႊေရာင္ေတြ ေတာက္ပ ေနပါတယ္။

ကၽြန္မခင္ပြန္းက ေျခညႇပ္ဖိနပ္ တစ္ရံ၊ လံုခ်ည္တစ္ထည္နဲ႔ ဂဏန္း နံပါတ္အႀကီးႀကီးပါတဲ့ လက္ပတ္ နာရီ တစ္လံုးလည္း ဝယ္ခ်င္ေနပါ တယ္။ သူက အၿမဲလို ေစ်းဝယ္တာကို မုန္းသူမို႔ အခုလို ေစ်းဝယ္ ထြက္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ထူးဆန္းေနပါတယ္။ ကၽြန္မက အသံုးအေဆာင္ မေပါမ်ားတဲ့ ဒီေနရာမွာ ေစ်းမဝယ္ေစ ခ်င္ ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေစ်းကို ေလ့လာ ခ်င္ေနသလို သူ႔ေငြေတြကိုလည္း ျမန္မာျပည္မွာ သံုးခ်င္ပံုပါ။ ဧည့္လမ္းညႊန္က ကၽြန္မတို႔ကို တ႐ုတ္တန္း ေစ်းဆီ ေခၚသြားေလရဲ႕။

တ႐ုတ္တန္းက ကၽြန္မတို႔တည္းတဲ့ ဟုိတယ္ကေန သိပ္မေဝးပါဘူး။ တ႐ုတ္တန္းမွာေတာ့ပစၥည္းဆိုင္ေတြ ေရာ အစားအေသာက္ဆိုင္ေတြပါ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚ အထိ ပစၥည္းေတြ ခံုေတြကို ခင္းက်င္းထား ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ဆိုင္ရွိရာကို တိုးတိုးေဝွ႔ေဝွ႔ဘဲ ဝင္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဆိုင္ေလးေတြ က ၄ မီတာ အက်ယ္ ၈ မီတာ အရွည္ေလာက္ပဲ ရွိၾကတာပါ။ ဒါဟာတ႐ုတ္တန္းပါပဲ။ ကၽြန္မ ကေတာ့ ေနရာ က်ဥ္းက်ဥ္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြအမ်ားႀကီးကို ဆံ့ေအာင္ စီျပထားတတ္တဲ့ သူတို႔ကို အံ့ၾသအ ထင္ႀကီးမိေလရဲ႕။ ၾကမ္းျပင္ကေန မ်က္ႏွာၾကက္အထိ ရွိရွိသမွ် စားစရာ၊ ဝတ္စရာ အသံုးအေဆာင္ အားလံုးကို ေနရာလပ္မက်န္ ျပသထားတာပါ။  ေနာက္ထပ္ အံ့ၾသစရာကေတာ့ ဂ်ပန္ထြက္ ရွီရွဲဒိုးနဲ႕ ကာေနးဘိုး အလွကုန္ေတြကိုပါ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ မွန္ဗီ႐ိုထဲမွာ ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ဂ်ပန္မွာေတာင္ ႏို႔ရည္တစ္ဘူး ဟာ ျမန္မာ အလုပ္သမား လုပ္ခ တစ္လခစာေလာက္ ေစ်းႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြေလ။ ဒီမွာ ေစ်းဘယ္ေလာက္ တင္ထားမယ္ မမွန္းတတ္ပါဘူး။ ဝယ္သူ ရွိလို႔လည္း တင္ေရာင္းၾက တာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီ ပစၥည္းေတြကို ဝယ္တဲ့ မိန္းကေလး ေတြ ကို ျမင္ဖူးခ်င္ေနမိပါတယ္။

ဧည့္လမ္းၫႊန္ေလးရဲ႕ ေက်းဇူး နဲ႔ပဲ ကၽြန္မခင္ပြန္း ဝယ္ခ်င္တာေတြ ကို ခဏအတြင္း ဝယ္လိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ တယ္။ သူ ဝယ္လိုက္တဲ့ လက္ပတ္ နာရီဆိုရင္ ၁၅ ေဒၚလာေလာက္ ပဲ ေပးရၿပီးေတာ့ ေနာက္ ၂ ႏွစ္အထိ အခ်ိန္လည္း မွန္၊ တစ္ခါမွလည္း မပ်က္တဲ့အတြက္ သူက ေက်နပ္ေန ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူက ျမန္မာ ျပည္မွာ လက္ပတ္နာရီ ဝယ္ ဆိုၿပီး ေတာ့ေတာင္ မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာေနေလရဲ႕။ တ႐ုတ္တန္းေစ်းမွာ ကၽြန္မ ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြက တ႐ုတ္နဲ႔ ထိုင္းပစၥည္းေတြ ခ်ည္း ေတြ႔ရတာမို႔ ျမန္မာပစၥည္းေတြ လိုခ်င္ရင္ ဘယ္သြားရမယ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ ျမန္မာျပည္ကို အလည္ေရာက္ ေနခိုက္ မွာေတာင္ ျမန္မာ ပစၥည္းေတြကို လြမ္းေန ရေလရဲ႕။

ျမစ္တစ္ဖက္က ၿမိဳ႕ဒလ

ကၽြန္မတို႔ဟိုတယ္အခန္းရဲ႕ ျပ တင္းေပါက္ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ကို ေကာင္းေကာင္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္႐ႈခင္းမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမ၊ တရား႐ံုးခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ ရန္ကုန္ ျမစ္ေဘးက အေကာက္ခြန္႐ံုး၊ စာတိုက္ႀကီး၊ စထရင္း ဟုိတယ္ေတြ ကိုပါ လွမ္းျမင္ေနရတာပါ။ ဒီ႐ႈခင္းကို ျမင္ရေတာ့ သိမ္းျမစ္ကမ္းေဘး က လန္ဒန္နဲ႕ ဆင္တူတယ္ လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ကို မသိတဲ့ သူေတြကေတာင္ ဒီလိုျမစ္ကမ္းေဘးက ႐ံုး အေဆာက္အဦေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကို အဂၤလိပ္ေတြ တည္ခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာႏိုင္မလားပဲ။

လန္ဒန္နဲ႔ ရန္ကုန္ မတူႏိုင္မွာ ကေတာ့ ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းမွာ စိမ္းလန္းလြန္းတဲ့ ေတာအုပ္တန္းက မ်က္စိ တစ္ဆံုး မိုင္ခ်ီၿပီး ရွိေနတာပါ ပဲ။ ကၽြန္မခင္ပြန္းနဲ႔ ကၽြန္မလည္း အဲဒီဘက္ အျခမ္းကို စိတ္ဝင္စားမိ သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္ကို အဲဒီဘက္ျခမ္းဆီ သြားလည္လို႔ ရမလားလို႔ ေမးျဖစ္ေတာ့ သူက ရတာေပါ့လို႔ ဆိုေလရဲ႕။

ပန္းဆိုးတန္း ဆိပ္ကမ္းကေတာ့  ပန္းဆိုးတန္းလမ္း ေအာက္ဘက္မွာ ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ျမစ္ကူး သေဘၤာလက္မွတ္က အသြားအျပန္ ကို ႏွစ္ေဒၚလာ ပါတဲ့။  နားေနေဆာင္ မွာေတာ့ အေၾကာ္သည္ အခ်ိဳ႕နဲ႔ ဖရဲသီးသည္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ ရၿပီး ယင္တေလာင္းေလာင္း ျဖစ္ေနတာကိုလည္း သတိထားမိပါတယ္။

သေဘၤာကမ္း ကပ္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ လူေတြေရာ ေစ်းသည္ေတြပါ စု ၿပံဳတိုးေဝွ႔ၾကေတာ့တာပါပဲ။ သေဘၤာက အခ်ိန္ ဇယားနဲ႔ ထြက္တာ မဟုတ္ဘဲ လူျပည့္ရင္ ထြက္တာ မ်ဳိးပါ။

သေဘၤာကို ေရခ်ၿပီးကတည္းက တစ္ခါမွေဆးေၾကာထားပံု မေပၚ တာကိုလည္း သတိထားမိပါတယ္။ သေဘၤာ ေအာက္ပိုင္း မွာ ဆီေတြနဲ႕ ခၽြဲေနၿပီး အနံ႕ေတြစံုလွေတာ့ အသက္ ႐ႈမဝျဖစ္တာမို႔အေပၚဘက္ကို ေလ႐ႈ ရေအာင္ တက္ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ပလတ္စတစ္ ထိုင္ခံုေလးေတြ ထပ္ထားတာကိုေတြ႕ရၿပီး ဧည့္လမ္းၫႊန္က ကၽြန္မ ကိုထိုင္ဖို႔ ခံုတစ္လံုး ယူေပးလိုက္ပါ တယ္။ ခံုခေပးရမယ္ လို႔လည္း သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒီထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ့္ သန္႕ရွင္းတဲ့ ေဘာင္းဘီ နဲ႕ ခံုက ေပေရေန တာေတြကို သုတ္သင္ ေပးရမယ္လို႔ ဆိုလိုရာ က်ေနတာကို လည္း ေတြ႕ရပါရဲ႕။

http://www.myanmarij.com/%E1%80%B1%E1%80%92%E1%81%9A%E1%80%B1%E1%80%A1%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%AF%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%8A%E1%80%B9-%E1%81%83%E1%81%87/