အမွန္ေတာ့ “မွန္နန္းေတာ္” စာအုပ္ဟာ
အလက္ဇႏၵားအေနနဲ႕ ႀကီးႀကီး မသန္းဧကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပါ။
ႀကီးႀကီးမသန္းဧရဲ႕ တယ္လီဖုန္းထဲက အသံဟာ စိတ္အားငယ္ေနတယ္လို႔ ထင္ၿပီး သူ
ရွိတဲ့ ၾသစႀတီးယားကို သြားခဲ့တုန္းက ကၽြန္မေရာက္ၿပီး သံုးရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့
အလက္ဇႏၵားလည္း ခ်ီကာဂို ကေန ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားက စုလိုပဲ ငယ္ကတည္းက
စာအုပ္ဖတ္တာကို ဝါသနာ ပါတာကိုး။ ကၽြန္မလည္း သူ႕ရဲ႕လက္ေဆာင္ ကို
သေဘာအက်ႀကီး က်ခဲ့သလို စာအုပ္အဖံုးေပၚက ဦးပိန္တံတား႐ႈခင္း ကိုလည္း
မွတ္မိေနပါတယ္။
ဂ်ပန္မွာ ရွိတဲ့ နာရာနဲ႔ က်ဳိတိုက
လူေတြကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕တည္ပံု ဟာ သူတို႔ၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ ဆင္တူတာမို႔ မႏၲေလး ကို
ေရာက္ရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ သေဘာေပါက္ႏိုင္မယ့္ပံုပါ။ နန္းေတာ္ကို ၃ ကီလိုမီတာ
အရွည္ရွိတဲ့ က်ဳံးၿမိဳ႕႐ိုးနဲ႕ ပတ္လည္ဝိုင္းထားပါ တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက
လမ္းေတြကလည္း စတုရန္းကြက္ထဲမွာ စနစ္တက်ေဖာက္ ထားတာေတြပါ။ အေရွ႕တံတားကို
ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး နန္းေတာ္ထဲဝင္ေတာ့ အေျမာက္ႀကီးေတြကို အရင္ေတြ႕ရ ေလရဲ႕။
နန္းေတာ္ကို သဃၤန္းေရာင္ သုတ္ထားၿပီး ထုမရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြနဲ႕
ေဆာက္ထားပံုေတြ႕ရေတာ့ အေပါစား ဆန္သလိုျမင္မိ ပါတယ္။ ေနရာတကာ မွာ
နန္းေတာ္အစစ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား လုပ္ထားပံု ေတြ႕ရေပမယ့္
မတူႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ေတြးမိပါတယ္။
၁၈၅၇ ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္း က
နန္းေတာ္ကို အမရပူရကေန မႏၲ ေလးကို ေရြ႕ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ
အဆိုအရေတာ့ နန္းေတာ္သစ္ရဲ႕ ဗိသုကာလက္ရာဟာ အေတာ့္ကို ေခတ္မီ
ခမ္းနားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မင္းတုန္းမင္း ကံကုန္ေတာ့ သူ႔အခန္းကို
ေရြ႕ၿပီး နန္းေတာ္ေက်ာင္းရယ္လို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္လာ ပါသတဲ့။ အတိတ္
နန္းေတာ္ရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈေတြ ကို သစ္သား ပန္းပုထည္ ေတြက
ကိုယ္စားျပဳေနသလိုေတာ့ ကၽြန္မ ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။
အဂၤလန္က မႏၲေလးကို သိမ္း
ပိုက္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ နန္းေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္
ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ မွာေတာ့ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္က
နန္းေတာ္မွာ ေနရာယူ ထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ နန္းေတာ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေလးေတြကို
ခံစားဖို႔ ကိစၥမွာ အခိုင္အမာေဆာက္တားတဲ့ ဘားတိုက္ ေတြကို ျမင္ရေတာ့
အဆင္မေျပ သလိုပါပဲ။ ၾကည့္ရ ဆိုးလိုက္ေလ လို႔ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ကၽြန္မက “ဒီနန္းေတာ္ကို ဘယ္သူက
ဖ်က္ဆီးခဲ့တာလဲ”လို႕ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္လမ္းၫႊန္က “ဂ်ပန္
တပ္ေတြ”လို႔ေျဖေလရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း “ဘာ”လို႔သာ တစ္လံုးတည္း ေအာ္လိုက္မိပါတယ္။
“ဒါဆို ဒီနန္းေတာ္ ျပန္ျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ေရးကို ဂ်ပန္ အစိုးရက
လုပ္ေပးသင့္တာေပါ့”လို႔ တစ္ဆက္တည္း ဆက္ေျပာျဖစ္ပါ တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကမၻာ့အေမြ
အႏွစ္ ဗိသုကာလက္ရာ တစ္ခုကို တျခားႏိုင္ငံက စစ္တပ္ဟာ အတံု႔အဆိုင္း မရွိ
ဖ်က္ရက္တာပါလား။ ဒါဟာ စစ္ေၾကာင့္ ပ်က္ရတာ မဟုတ္ဘဲ စစ္တပ္ေၾကာင့္
ပ်က္ရတာလို႔ သေဘာပိုက္ မိပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီလိုလုပ္တာဟာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က
ဆိုရင္ ဒီေလာက္ ေဒါသထြက္မိမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ သူမ်ားရဲ႕
နန္းေတာ္ကိုလည္း ဖ်က္ဆီးေသး၊ သူတို႔ ဂ်ပန္စစ္ျပန္ေတြကလည္း ျမန္မာ ျပည္ကို
လြမ္းတယ္ ေျပာေသးဆိုတာ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမ်ား နားလည္ေပးရ ပါ့မလဲ။
ဒီလို သိလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
ကၽြန္မဟာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ထဲ လည္ဖို႔ေတာင္ စိတ္မပါေတာ့သလို ျဖစ္မိပါတယ္။
မႏၲေလးေတာင္ေပၚ ေတာ့ တက္ၿပီး စႏၵမုခိ ဘီလူး႐ုပ္ကို ေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ပါေသးရဲ႕။
ညေနေစာင္း မွာေတာ့ ခ်ည္ထည္ လုပ္ငန္း တစ္ခုကို သြားေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကပိုးထည္ေတြကေတာ့ လူထုေဒၚ အမာ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ အရည္အေသြး အေတာ့္ကို
ေကာင္းပါတယ္။ ေဒၚအမာက ပိုးထည္ဆိုရင္ မႏၲေလးအေရွ႕ ျပင္က ပိုးထည္က
အေကာင္းဆံုး လို႕ ေရးခဲ့တာကိုး။ ကၽြန္မတို႕က ကမန္းကတန္း လည္တာဆိုေတာ့
မႏၲေလး ဟာ တ႐ုတ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ဟုတ္ မဟုတ္ မေလ့လာႏိုင္ခဲ့တာကိုေတာ့
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
ပဲခူးက ေလ်ာင္းေတာ္မူဘုရား
ပုဂံနဲ႔ မႏၲေလးက ျပန္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း
ႏြမ္းေနပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔မနက္ ဧည့္လမ္းၫႊန္က လာေခၚေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း
ပင္ပန္းေပမဲ့ လိုက္လာျဖစ္ပါတယ္။ ကားက မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ ကိုေတာင္ ေက်ာ္ၿပီး
ေမာင္းေနေလေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းက စိတ္နည္းနည္း တိုသလို ျဖစ္ေနလို႕ ကၽြန္မကပဲ
သူတို႔ေခၚရာေနာက္သာ လိုက္ရ ေအာင္ပါ လို႔ ႏွစ္သိမ့္ရပါတယ္။
ပဲခူးက ရန္ကုန္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ ကီလို ၇ဝ
အကြာေလာက္မွာ ရွိပါ တယ္။ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပထမ ေတာ့
အမ်ားသံုးအိမ္သာလို႔ ထင္ခဲ့မိၿပီး ေနာက္မွ ဓာတ္ဆီဆိုင္လို႔ သိလိုက္ရတဲ့
ဆိုင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား သတိထားလိုက္မိပါတယ္။ အဲ ဒီအခ်ိန္က ဓာတ္ဆီကို
ကိုတာနဲ႕ပဲ ေရာင္းခ်ေပးတာပါ။ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္မို႕ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဓာတ္ဆီက
ဆိုင္ေစ်း ၁၅ဝဝ က်ပ္ေလာက္ျဖစ္ကာ ေမွာင္ ခိုေစ်းကေတာ့ ၄၅ဝဝ က်ပ္ေလာက္
ျဖစ္ပါတယ္။ ဓာတ္ဆီစာအုပ္နဲ႕ ျပၿပီး ဝယ္ေနၾကတာကို ၾကည့္ရေတာ့ ကၽြန္မလည္း
စိတ္ထဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ဆီစာအုပ္ ေမ့ ေနရင္
ဝယ္ခြင့္မရျဖစ္ရတယ္လို႕ ကား သမားက ရွင္းျပပါတယ္။ ဆီစာအုပ္ ဆိုတာကလည္း
လက္ေပါင္းစံုကိုင္ ထားေတာ့ မည္းသည္းညစ္ပတ္ေန တာပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕
နဲ႕ ေရနံေတြ ထြက္သေလာက္ လူထု က အခုလို ဓာတ္ဆီ ဝယ္တာေတာင္ အဆင္မေျပဘဲ
ျဖစ္ေနတာေတြကို ျမင္ ရေတာ့ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေမာင္းေနတဲ့ကား အမ်ားစု ကလည္း
ဂ်ပန္က သံုးၿပီး သားကားေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကားေတြမွာ ဂ်ပန္စာေတြ ေတြ႕ရတာက
ေတာ့ ဂ်ပန္တိုးရစ္ေတြ အတြက္ စိတ္သက္သာရာ ေတာင္ရေသးလို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ ကားဒ႐ိုင္ဘာက ေျပာ တာကေတာ့ ဂ်ပန္ကားေတြရဲ႕ ေစ်း က အစိုရရဲ႕
အခြန္တိုးေကာက္မႈအပါ အဝင္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ ေၾကာင့္ပါ ႏွစ္ဆေလာက္
တက္လာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဌာနဆိုင္ရာ တံဆိပ္နဲ႕ကားေတြ အားလံုး
လိုလိုကေတာ့ ဂ်ပန္ကားေတြ မဟုတ္ ၾကပါဘူး။
ပဲခူးကေတာ့ ၁၃ ရာစုကေန ၁၆ ရာစုအတြင္း
ျမန္မာ့ထီးနန္းစိုက္ ရာၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပဲခူး လို႔ ဆိုလိုက္ ရင္
ေရႊေမာ္ေဓာ နဲ႕ ေရႊသာေလ်ာင္း ေစတီေတြက ေက်ာ္ၾကားၿပီးသားေပါ့။ ပဲခူးကေန
နန္းေတာ္ ေရြ႕သြားၿပီး ေနာက္ မွာေတာ့ ေရႊသာေလ်ာင္း ကိုလည္း လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့
သြားပါေတာ့တယ္။ ၁၉ ရာစုက်မွ အဂၤလိပ္ လက္ထက္မွာ အိႏၵိယပညာ ရွင္တစ္ေယာက္က
မီးရထားလမ္း ေဖာက္ဖို႔ လိုက္ၾကည့္ရာက ေရႊသာေလ်ာင္းကို ေတာထဲမွာ သြားေတြ႕ပါ
သတဲ့။ ေရႊသာေလ်ာင္း ႐ုပ္ပြားေတာ္ရဲ႕ ဉာဏ္ေတာ္က ၅၄.၈၈မီတာေတာင္ ျမင့္ ပါတယ္။
စစ္ဒဏ္ကို မခံခဲ့ရတာမို႔ ႐ုပ္ပြားေတာ္ရဲ႕ ေျခေတာ္မွာ ရွိေနတဲ့ မွန္စီေရႊခ်
အေျပာက္အမႊမ္းေတြေတာင္ မပ်က္စီးဘဲ က်န္ေန တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္
မွာေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ ၁ဝ စုစာလံုးလံုး ေလ်ာင္းေတာ္မူ ေနရတဲ့ ေရႊသာေလ်ာင္း
ကိုယ္ေတာ္လည္း ဘုရားဖူးေတြ တဖြဲ ဖြဲနဲ႕ မနားရေတာ့ေပဘူး။
မိသားစုေတြတစ္စုၿပီးတစ္စုက
႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကပါတယ္။ ဘုရား ရဲ႕ ညာဘက္
ကြင္းျပင္ ထဲမွာလည္း ေနာက္ထပ္ေလ်ာင္းေတာ္မူ တစ္ဆူကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ဒီ႐ုပ္ပြားေတာ္ က အေဆာင္အေယာင္ မမ်ားေပမယ့္ မ်က္ႏွာေတာ္ လံုးဝန္းၿပီး
သပၸါယ္တာမို႔ အဲဒီ႐ုပ္ပြားေတာ္ကိုပဲ ကၽြန္မတို႕ က ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္
ခဲ့ေလရဲ႕။ ဧရာဝတီျမစ္ေဘးက ဆည္းဆာခ်ိန္ဓာတ္ပံု ႏွစ္ပံုရယ္၊
ဒီေလ်ာင္းေတာ္မူပံုရယ္က ေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္မတို႔အိမ္ ဧည့္ခန္းမွာ
ရွိေနပါတယ္။
သိပ္လည္း ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီ
ကိုေတာ့ အေဝးကေနပဲ ဖူးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မက ထင္ရွားတဲ့ ေနရာေတြကို
တစ္ခါတည္းနဲ႕ အကုန္ ေလွ်ာက္မလည္ဘူး လို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ ထားပါတယ္။ ဒါမွ စိတ္က
လည္စရာ က်န္ေနေလျခင္း ရယ္လို ႔ျဖစ္ကာ ေနာက္တစ္ခါ လာခ်င္မွာေလ။
No comments:
Post a Comment