ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၄၂) မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း

သတင္းေဆာင္းပါး — မတ္ ၂၁၊ ၂ဝ၁၃

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သားငယ္ႏွစ္ေယာက္

ပါေမာကၡ တို႐ူအိုႏိုက “ျမန္မာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ ယင္း၏ တန္ဖိုး” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ပံုဂံနားကလူေတြ အေနနဲ႔ ေညာင္ဦးနဲ႔ ပုဂံၾကားက ေနရာရဲ႕ ေအာက္ဖက္ ၂၄ ယူဇနာအနက္ မွာ ငရဲရွိေနတယ္လို႔ ယံုၾကသတဲ့။ (တစ္ယူဇနာကို ၈ ကီလိုမီတာ ရွိပါတယ္။) ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မက ပုဂံမွာ ေလွ်ာက္လည္ခိုက္ ကြ်န္မ ရပ္ေနတာ ဘယ္ငရဲေပၚမွာ ပါလိမ့္လို႔  ေတြးမိတတ္ ပါတယ္။

ကြ်န္မတို႔ မႏၱေလးကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးေလဆိပ္ကို တ႐ုတ္ေတြက ေဆာက္ေပးတယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္လမ္းၫႊန္က ေျပာပါတယ္။ မႏၱေလးဆိုတာ အခ်က္အခ်ာေနရာမို႔ ဒီမွာ ေလဆိပ္လာေဆာက္ ေပးတာ သိပ္အေျမာ္အျမင္ႀကီးတဲ့ စိတ္ကူးေပါ့။ ကြ်န္မတို႔နဲ႕သိတဲ့ လား႐ိႈးသူေလးတစ္ေယာက္က လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝႏွစ္က ေျပာခဲ့ဖူးတာ ကို သတိရ မိပါတယ္။ “လား႐ိႈးမွာ တ႐ုတ္စကား မတတ္ရင္ ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီမွာက တ႐ုတ္ေတြခ်ည္း ႀကီးစိုးေနတာ”လို႕ ေပါ့။

အမရပူရ

ကြ်န္မတို႔က မႏၱေလးကိုေရာက္ေပမယ့္ အမရပူရကို အရင္သြားလည္ ၾကပါတယ္။ အမရပူရဟာ ၁၇ ရာစု အင္းဝေခတ္ ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ ေရွးေခတ္ က အၾကြင္းအက်န္ရယ္ လို႔ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မရွိေတာ့ေပမယ့္ မဟာဂႏၶာ႐ံု နဲ႕ ဦးပိန္တံတား ကေတာ့ အထင္ကရ က်န္ပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕က ခ်ည္ထည္ လုပ္ငန္းလည္း အေတာ္ႀကီး နာမည္ လည္း ႀကီးတာကိုး။

ဦးပိန္တံတားကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁၆ဝ က ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တံတားအိုႀကီးပါ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို အမရပူရကေန မႏၱေလးကို ေရႊ႕တဲ့အခါ ၿမိဳ႕ခံႀကီး ဦးပိန္က ေတာင္သမန္အင္းကို ျဖတ္ကာ ၁.၂ကီလိုမီတာ ရွည္လ်ားတဲ့ ဒီတံတားႀကီးကို ကြ်န္းတိုင္ေပါင္း  ၁ဝ၈ဝ တိုင္နဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့ ပါတယ္။ တံတား ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ႈေမွ်ာ္ခင္း ေတြက လြမ္းေမာစရာ လွလြန္းတာမို႔ ကြ်န္မတို႔လည္း အေငးသားပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တံတား ေအာက္က အင္းထဲမွာ ေရခန္းၿပီး ကြ်ဲေက်ာင္းေနတဲ့ မိသားစုထဲက အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ သီခ်င္းညည္းသံကို သာယာနာေပ်ာ္ ဖြယ္ရာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒီ႐ႈခင္းကေတာ့ တစ္ကမၱာလံုးက သေဘာက်တဲ့ ႐ႈ ခင္းပါေလ။

ကြ်န္မတို႔ ခ်ည္ထည္ ဆိုင္ေတြဘက္ ေလ့လာဖို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾက ျပန္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ က်ိဳတိုမွာ ရွိတဲ့ နီရွီဂ်င္း ပိတ္စ ထုတ္လုပ္ေရးကို ေလ့လာ သလိုမ်ိဳး ျဖစ္မလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိေပမယ့္ တဲေလးထဲမွာ ရွိေနတာက သစ္သား ရက္ကန္းစင္ေလး ႏွစ္စင္ပါပဲ။ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးက အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းၿပီး ရက္ကန္းခတ္ ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔စိတ္ထဲ မွတ္ထားတဲ့အတိုင္း အဆင္ေတြ ေပၚလာေအာင္ လြန္းေတြကို ဘယ္ညာ စည္းခ်က္ညီ ရက္ေဖာက္ေနေလရဲ႕။ သူတို႕ ၾကည့္ရတာ ကြ်မ္းက်င္လြန္းလွပါတယ္။

တဲရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ အထည္ေတြ ေရာင္းတဲ့ အုတ္တိုက္ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခား သူေတြက ထမိန္ တစ္ကြင္းၿပီး တစ္ကြင္း ျဖန္႔ၾကည့္ ပတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခ်ထားတာေတြနဲ႕ မွန္ဘီ႐ိုေလးက ႐ႈပ္ပြေန ေလရဲ႕။ ဆိုင္အတြင္းဘက္က ဘီ႐ိုထဲမွာေတာ့ ပိုးထည္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရၿပီး အဲဒီမွန္ဘီ႐ိုေရွ႕မွာေတာ့ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုျဖဳန္းရမွန္း မေတြးတတ္သလို ရွိေနတဲ့ အမ်ိဳးသား အုပ္စုကို ေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီမွာ အထည္ေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ ရွိပံုဟာ ေညာင္ဦးေဈးထဲက အထည္ ဆိုင္ေတြရဲ႕ သူတို႕ေရာင္းကုန္ကို ဂ႐ု စိုက္ပံု ထက္ အမ်ားႀကီး သာတာကို သတိထားမိ ပါတယ္။ ေညာင္ဦးေဈး ထဲက အထည္ေတြက သိပ္အရည္ အေသြး မေကာင္းလွ တာကိုလည္း သတိထားမိပါတယ္။ ေဈးေတြကလည္း ကြာတာကိုး။ ဒီအမရပူရမွာ ေဈးက ပိုမ်ားတယ္ေလ။ ကြ်န္မရဲ႕ ခင္ပြန္းကေတာ့ ေဈးဝယ္တာကို စိတ္တိုတတ္သူမို႔ “ခင္ဗ်ား ေဒၚလာ ၇ဝ ဖိုး ဝယ္မွာ ကို အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ သံုးေနမွာလဲ” လို႔ ေျပာေလရဲ႕။  ဒါေပမယ့္ သူကလည္း ႐ုရွားက အရည္အေသြးနိမ့္ ပစၥည္းေတြကို ဝယ္တာပဲေလ။ အဲဒီလို ေျပာရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံ ထဲကို ေငြေတြ ေရာက္သြားတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆင္ေျခေျပာေျပာဦးမွာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မကလည္း ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေငြေတြဟာ စုရဲ႕ႏိုင္ငံထဲက လူေတြ ရသြားမွာမို႔ ေဈး ဝယ္ေနတာေပါ့လို႔ ျပန္ေခ်ရတာပ။ တကယ္ေတာ့ ေညာင္ဦး ေဈးကေန ဝယ္လာခဲ့တဲ့ အထည္ ေတြက အရည္အေသြး ညံ့တာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္ေဆာင္ မေပးႏိုင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေဈးေရာင္းတဲ့အမ်ိဳး သမီးက အေျပာေကာင္းသူမို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးျဖစ္ဘဲ က်န္ေနတဲ့ အထည္ေတြ ျမင္တိုင္း အေျပာေကာင္းတဲ့ ဆိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးကို သတိရေနမိပါေတာ့တယ္။

မႏၱေလး

ကြ်န္မတို႔ မႏၱေလးကို ကားနဲ႕ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မတို႕ ေန႔ လည္စာ စားတဲ့ေနရာကေန ျမင္ေနရတာ ကေတာ့ မႏၱေလးက ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုတစ္႐ံုပါပဲ။ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ ဘြဲ႕ေတြကိုလည္း ဆိုင္းဘုတ္ မွာ ေရးထားပါတယ္။ ေဆး႐ံုေရွ႕မွာ လူလည္း မေတြ႕ရဘဲ သန္႔ရွင္းေနတာမို႔ လူခ်မ္းသာေတြ တက္တဲ့ ေဆး႐ံု လို႔ပဲ ထင္မိပါတယ္။

ကြ်န္မ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္ ျပည္သူ႕ေဆး႐ံုႀကီးနဲ႕ အျခားနားႀကီး ျခားနားေနတာကို ေတြ႕ရတာေပါ့။ ရန္ကုန္ ျပည္သူ႕ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ ဝင္ေပါက္ မွာဆိုရင္ လမ္းေဘး ေဈးသည္ေတြကလည္း ျပည့္လို႔။ ပန္းသည္ေတြ၊ အ စားအေသာက္ ေရာင္းသူေတြ၊ အသံုး အေဆာင္ ေရာင္းသူေတြသာမက ဧည့္သည္ေတြနဲ႕ပါ အၿမဲစည္ကားေန တာကို ေတြ႕ရတာမို႔ အဲဒါမွ ရွင္သန္ေနတဲ့ ကမၻာတစ္ခုလို ထင္မိပါတယ္။

ကြ်န္မတို႔ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးထဲကို ဝင္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။  ကြ်န္မ တို႔က ဂိတ္က အေပါက္ေစာင့္ကို ေငြေပးၿပီး ေဆး႐ံု အေပၚထပ္ထိ တက္သြားတာပါ။ ေဆး႐ံု အေဆာင္ေတြဟာ ေဟာင္းေပမယ့္ သန္႕ရွင္းၿပီး တစ္ဦးခ်င္းသီးျခားေနဖို႔ေတာ့ အ ေျခအေန မေပးပါဘူး။ အေဆာင္အ က်ယ္ႀကီးမွာ ကုတင္အျမင့္ႀကီးေတြ နဲ႕ ခင္းက်င္းထားၿပီး ဧည့္သည္ေတြ ကလည္း လူနာေတြကို စကားေတြ ေျပာလို႔။

ကြ်န္မက စုရဲ႕ ေမေမ သူနာျပဳ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ ေဆး႐ံုေရာက္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ျမင္ျမင္ခ်င္း အခ်စ္ဆိုတာကို သတိရေနမိခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မ လည္း အေတြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနလိုက္တာ အေဆာင္ကေန အခန္းေလးေတြဘက္ ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို လူတစ္ေယာက္ က ကြ်န္မကို အသားလြတ္ ႀကီး ေအာ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ ေအာ္ေနတဲ့ စကားေတြက ဘာမွလည္း အဓိပၸါယ္ မရွိသလိုပါ။ ကြ်န္မကို ဇြတ္ဆြဲၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းမဲ့ ဓာတ္ေလွကားထဲ ျပန္ပို႔လိုက္ပါတယ္။ အျပင္ကို ျပန္မေရာက္ခင္မွာေတာ့ ေဆး႐ံု အေနအထားကို ေလ့လာဖို႔ အခ်ိန္ေလး ေတာ့ ရလိုက္ပါရဲ႕။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ဝင္ေနတဲ့ အဲဒီေဆး႐ံုဟာ ဆူညံလို႔ပါပဲ။ အခု ကြ်န္မ ျမင္ေနရတဲ့ မႏၱေလးက ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ။ လူေတြက စရိတ္ႀကီးမွာ ေၾကာက္ၿပီး အေပါက္ နားေတာင္ မသီၾကေလေရာ့လားပဲ။ ဆက္ေတြးမိတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ ကလူေတြဟာ တိတ္ဆိတ္မႈကို ေဆး႐ံုမွာ ေငြေပးၿပီး လာရွာေနေလ မလား လို႔ေပါ့။

မႏၱေလးမွာ တည္းရတဲ့ ဟိုတယ္ကေတာ့ တကယ္ေက်နပ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔အခန္း ျပဴတင္းေပါက္ က ၾကည့္ရင္ နန္းေတာ္နဲ႕ မႏၱေလးေတာင္ကို လွမ္းျမင္ ေနရတယ္ေလ။ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ သီေပါ မင္း ပါေတာ္မူခဲ့တဲ့ နန္းေတာ္ဂိတ္ ကို ကြ်န္မက မသိေတာ့ မမွန္းတတ္ ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကြ်န္မ ဖတ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။ ႐ုရွားစာေရးဆရာ ပါစတာညက္ လိုေတာ္တဲ့ အမီတာဗ္ ဂို႕ရွ္ေရးတဲ့ “မွန္နန္းေတာ္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။  ဒီစာအုပ္ကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ ဖတ္ရေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္ကို သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုၿပီးလည္း သိခ်င္လာပါတယ္။

မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း

http://www.myanmarij.com/%E1%80%B1%E1%80%92%E1%81%9A%E1%80%B1%E1%80%A1%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%AF%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%8A%E1%80%B9-%E1%81%84%E1%81%82/