ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၄ဝ) / မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

အဲဒီတုန္းက မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ကိစၥ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ရန္ ကုန္ေလဆိပ္မွာကတည္းက အလြန္ အင္မတန္ ဝတဲ့ ဂ်ာမန္တစ္ေယာက္ နဲ႔ သူ႔မိန္းမ ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးတို႔ ကို ခင္မင္မိၿပီး သူတို႔ကို ပုဂံမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြ႕ခဲ့မိပါတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္းအၿပီးမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံကို သိပ္ မလာၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အာနႏၵာေစတီထဲက စႀကႍေတြၾကားမွာ ႐ုရွဘာသာ စကားသံေတြကေတာ့ စည္စည္ညံ လို႔ပါပဲ။ သူတို႔အုပ္စုက လူ ၅၀ ေလာက္ရွိၿပီး လူလတ္ပိုင္းနဲ႕ အသက္ႀကီးပိုင္းေတြ မ်ားပါတယ္။  သူတို႔ ၾကည့္ရတာ ဒီမွာ ႐ုရွဘာသာ စကား သင္ေပးမယ့္သူေတြ ထင္ပါ ရဲ႕။ ကြ်န္မခင္ပြန္းက သူဟာ ေနာက္ ႏွစ္ဆန္းမွာ ေမာ္စကိုကို သြားမယ္ဆိုေတာ့ ႐ုရွအမယ္အိုတစ္ေယာက္က သူဟာ  ျမန္မာျပည္မွာ ေပ်ာ္ေန ေၾကာင္း သူ႔သားသမီးေတြ ကို ေျပာလိုက္ပါလို႔ ဆိုကာ သူ႔အိမ္လိပ္စာကိုေတာင္ ေပးပါတယ္။

သူတို႔က ႐ုရွဘာသာစကား အသင္ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို အရြယ္အို တစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ ပူတဲ့ေနရာမွာ လာေန တာ ဘယ္ေလာက္ နားလည္ရ ခက္ပါသလဲ။ ကြ်န္မ မွတ္မိေနတာကေတာ့ ႐ုရွက လက္နက္ေတြကို ျမန္မာက အားေပးေနတာ သိေနပါတယ္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကလည္း ႐ုရွကို  စစ္သင္တန္း ေတြ လႊတ္ေနပါတယ္။  ကြ်န္မ သိထားတာက ႐ုရွဟာ ေအာ္ဝဲလ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စာအုပ္ေတြထဲက အတိုင္း ျဖစ္ေနၿပီး ဒီလို အေနအထား မွာ ျမန္မာက အဲဒီအေနအထားထဲကို တိုးဝင္ေန သလိုပါ။

ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္လမ္းၫႊန္က ယြန္းလုပ္ငန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆီ ေခၚသြားပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးတခ်ိဳ႕ က ယြန္းထိုး ေနၾကတာမွာ ဘာကိုးကား စာအုပ္မွ မပါပါဘူး။ ဒီအတိုင္း ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ထိုးေနၾကတာပါ။ သူတို႔က လက္တန္းထိုး ႏိုင္ၾကေပမယ့္ အရြယ္ေတြကေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ေလးေတြပါ။ ယြန္းဟာ အစက ေနအဆံုးထိ လက္နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ လက္မႈ အႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုပါပဲ။

ကြ်န္မက အမွတ္တရ ပစၥည္း တစ္ခုဝယ္တိုင္း ခင္ပြန္းသည္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေလရဲ႕။ “ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ေနၾကတာ ဘာျဖစ္လို႔ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီး လိုမွာလဲ” “ဒါေတြကို ဘယ္လိုသယ္သြားၾကမွာလဲ”  စသျဖင့္ သူက ျမည္တြန္ ေတာက္တီး ပါတယ္။ မိန္းမဆိုတာ ဆိုင္ေရာက္လို႔မွ မဝယ္လိုက္ရရင္ အျပစ္မကင္း သလို ခံစားရတတ္ တာကိုးေနာ္။ ယြန္းခြက္ေလးတစ္ခုက လံုးလံုးဝန္းဝန္းေလးမို႔ သေဘာက်စရာပါ။ လက္နဲ႔ လုပ္ရတဲ့အတြက္ ဒီေလာက္ ပံုစံက်ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္သလိုပါ။ ဒီခြက္ေလးကို ဝါးနဲ႔လုပ္တာ မဟုတ္ ဘဲ ျမင္းၿမီးနဲ႔လုပ္တာပါတဲ့။ ယြန္းေလ့က်င့္မႈကိုေတာ့ ဂ်ပန္က ပညာရွင္ေတြဆီက သင္ခဲ့တာလို႔ဆိုပါတယ္။

ကြ်န္မတို႔က ဘယ္ကိုပဲသြားသြား ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးက လမ္းကို ေရြးၿပီးသြားပါတယ္။ ျမင္းကပါကို ျဖတ္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့  ၿမိဳ႕ျပနဲ႕ အလွမ္းေဝးတဲ့ ရြာအေငြ႕အသက္ကို သတိထားမိေလရဲ႕။

ကြ်န္မတို႔ဟာ ပုဂံေနျပည္ေတာ္ သမိုင္းကို ေလ့လာမိသလို ရွင္အရဟံေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ေထရဝါဒ ဗုဒၶ သာသနာ ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္းလည္း သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမင္းကပါ မွာ မြန္ဘုရင္မႏူဟာက ၁၀၅၉ ခု ႏွစ္မွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားကို ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ပုဂံအ ေၾကာင္း ပိုၿပီး သိလာရပါတယ္။

ျမစ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ အိမ္အသစ္ ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရေပမယ့္ လူမရွိသလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ ျမင္းကပါ ရြာ ထဲမွာေတာ့ ေဈးဆိုင္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ အမ်ိဳးသားတခ်ိဳ႕က က်ားထိုးေနေလရဲ႕။  ဒါ့အျပင္ အိမ္ေဟာင္းေတြထဲမွာ လူ ေတြ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနတာကို လည္း သတိထားမိေတာ့ ကြ်န္မက အိမ္အသစ္နဲ႕ အေဟာင္းရဲ႕ ကြာျခား မႈေတြကိုသတိထားၾကည့္ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။

ပုဂံမွာ ဟိုးအရင္က ဘုရားပ်က္ အႀကိဳအၾကားေတြထဲထိ လူေတြက ေနခဲ့ၾကၿပီး စစ္အစိုးရ တက္ၿပီးကာမွ လူေတြကို ဘုရားေတြနဲ႕ ေဝးတဲ့ေနရာ ဆီေရႊ႕ေျပာင္းေပး ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္အသစ္ေတြ ဟာ အသက္မဝင္တာပါ။ ေနရာအ သစ္မွာ စိုက္ခင္းတခ်ိဳ႕ရွိသလို တည္းခိုခန္းတခ်ိဳ႕လည္း ရွိပါတယ္။ ေရႊ႕ခဲ့ တုန္းက လူငါးေသာင္းေက်ာ္ ေရႊ႕ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး သစ္ပင္ရယ္လို႔ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မရွိတဲ့ေနရာကို ေျပာင္းေရြ႕ ခိုင္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း ကို ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး လူေနအိမ္ေတြ မရွိေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဓမၼ ေရြ႕ေျပာင္းမႈအတြက္ နစ္နာေၾကးကလည္း မျဖစ္စေလာက္ေလး ပဲ ျဖစ္ပါသတဲ့။

ပုဂံကို ကမၻာလွည့္ခရီးသြားဧည့္ သည္ေတြအတြက္ ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ ျပန္ တည္ေဆာက္မယ္ဆိုေတာ့လည္း စစ္ အစိုးရက ပုဂံသူ၊ ပုဂံသားေတြကိုပဲ အဓမၼ လုပ္အားေပး ခိုင္းေစခဲ့ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္အစိုးရရဲ႕ ၾကံ့ခိုင္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအသင္းႀကီးကပဲ အဲဒီလုပ္အားေပး စီမံကိန္းကို တာဝန္ယူႀကီးၾကပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လုပ္အား မေပးႏိုင္တဲ့အိမ္ေတြကေတာ့ ေငြေၾကး ထည့္ဝင္ရပါတယ္။ အဲဒီလို ေဒသခံ ေတြက ေခြ်းနဲ႕ရင္းၿပီး လုပ္အားေပး ခဲ့တဲ့အတြက္ ရလာဒ္ကေတာ့ ၾကံ့ခိုင္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႕က တာဝန္ရွိသူေတြက အိမ္အသစ္ေတြ ကိုယ္စီ ရသြားၾကျခင္း ပါပဲတဲ့။ ေဒသခံေတြ အေျပာအရေတာ့ အဲဒီလိုအိမ္ရသြားသူေတြက သိပ္ၿပီး ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ေတာ့ မေနရဲၾကဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႕ မဟုတ္တာ လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း သိတဲ့အတြက္ တစ္ခုခု တံု႔ျပန္မွာကို စိုးရိမ္တဲ့ အေနနဲ႔ တိတ္တိတ္ပဲေနၾကပါသတဲ့။

ညေနခင္းမွာေတာ့ ကြ်န္မတို႕က ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ေလွသြားစီးၾကပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ရာသီမို႔ ျမစ္ေရက တိမ္ေနပါတယ္။ ျမစ္ထဲမွာလည္း ေသာင္ေတြ ထြန္းေနေလရဲ႕။ လူေနတဲ့ ကမ္းပါးေတြဟာ ေရမ်က္ႏွာျပင္ အထက္ကို ၄-၅ မီတာေလာက္ပဲ ျမင့္ပါတယ္။ ကမ္းပါးကို ေတာင့္တင္း ခိုင္မာေအာင္ လုပ္ေနတာမ်ိဳးကိုလည္း လံုးဝမေတြ႕ရပါဘူး။ သူတို႔ ေျပာၾကတာက မိုးရာသီဆိုရင္ ေရက ကမ္းပါးနားထိ တက္လာပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကမ္းပါးက စိုက္ခင္း တခ်ိဳ႕လည္း ေရေအာက္ျမဳပ္ကုန္ေရာ ဆိုပါေတာ့။

ေဒသခံေတြက ျမစ္ေဘးမွာ ေန ၾကၿပီး ျမစ္ရဲ႕အက်ိဳးေက်းဇူးကို ခံ စားရပါတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႕ ျမစ္ေဘး မွာ ဘယ္လို အေကာင္းဆံုးေနလို႔ ရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိထားပံု မရ ၾကပါဘူး။ ျမစ္ထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါ မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔လည္း စိတ္ ေအးခ်မ္းသက္သာသြားပါတယ္။  ကြ်န္မ ေတြးလိုက္မိတာက ျမန္မာေတြလည္း ဒီလိုပဲ အမွားလုပ္သူေတြကို သဘာဝက်က်၊ မက်က် ေဒါသ ေတြကို ေမွ်ာခ်ၿပီး ခြင့္လႊတ္လိုက္သ လားလို႔ပါ။

ျမစ္ျပင္ေပၚမွာေတာ့ ဆည္းဆာ ေနလံုးနီနီႀကီးရဲ႕ အေရာင္အလင္းက ႀတိဂံပံုအရစ္အရစ္ထလို႔ က်ေနပါ တယ္။ ျမစ္ထဲမွာေတာ့ ထမိန္ရင္ လ်ားနဲ႕ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ ေနကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ေန ေလရဲ႕။ သူ႔ရဲ႕ အရိပ္က ျမစ္ေရျပင္ ေပၚမွာ လွတပတကို ထိုးက်ေနပါ တယ္။ နတ္ဘုရားေတြက ဖန္ဆင္း ထားသလိုကို လွတဲ့ ႐ႈခင္းပါပဲေနာ္။  ေရလယ္မွာ ေမာ္ေတာ္က စက္ကို ရပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လည္း ေတာင္စြယ္ ေတာင္တန္းေတြေနာက္ကို ဝင္လုဆဲဆဲ ေနေရာင္ေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္မႈကို အရသာ ခံရင္း လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ ဆုေတာင္းလိုက္ၾကပါတယ္။

ပုဂံမွ မႏၱေလးသို႕

ပုဂံကေန မႏၱေလးကို ေလယာဥ္နဲ႔သြားေတာ့ နာရီဝက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ ေလယာဥ္ မဆိုက္ခင္ကတည္းက ေတာေတာင္ သစ္ရိပ္ေတြ ကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ဘုရားပုထိုးေတြကိုလည္း ျမင္ေနရပါတယ္။  ရွိၿပီးသား သစ္ေတာေတြကို ဖ်က္ကာ တည္ေဆာက္ရမွာပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား အႀကံေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္မွာ ပါလိမ့္ ဆိုၿပီး စဥ္းစားလိုက္မိပါ ေသးတယ္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးတယ္ပဲ ဆိုဆို ထုႀကီးထည္ႀကီး ေစတီပုထိုး ေတြကို တည္ေဆာက္ရာမွာ သစ္ပင္ေတြကို ခုတ္ပစ္ရမွာျဖစ္သလို လူေတြကိုလည္း  ခိုင္းေစရမွာမို႔ ကုသိုလ္ရမွ ရပါေလစလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီလို ကုသိုလ္ရဖို႕ ဘုရားတည္တယ္ ဆိုၿပီး သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ကာ လူေတြကို အဓမၼ ခိုင္းခဲ့သူေတြ ဟာ အခုဆို ဘယ္ငရဲမွာမ်ား ငိုေနၾက ပါလိမ့္လို႔ ကြ်န္မက ေတြးမိတာပါ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ငယ္စဥ္ပံုရိပ္