ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃၈) / မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

သေဘၤာေပၚက လူေတြကို ၾကည့္ရတာ ႏြမ္းဖတ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ဝန္းနက္ေတြဟာ တကယ့္ကို စိမ္းကားေန ပါတယ္။ ကၽြန္မက စိုက္ၾကည့္လိုက္တဲ့ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ လွစ္ခနဲအၿပံဳးကို ျမင္လိုက္ရ ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ထဲမွာ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရၿပီး ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ သေဘၤာစီးခ်ိန္က ဆယ္မိနစ္သာ ၾကာေပမယ့္ ကၽြန္မက တစ္ခ်ိန္လံုး အၿပံဳးဖလွယ္ ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

သေဘၤာေပၚကဆင္းေတာ့ သဲတရွပ္ရွပ္နဲ႕ သစ္သားကုန္းေပါင္ကို တက္ကာ တစ္ဖက္ကမ္းကို ေရာက္ပါတယ္။ တံတား တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ မွာေတာ့ ဆိုင္ေလးေတြက အစီအရီပါပဲ။ တံတားထိပ္မွာေတာ့ ႐ွဴနာ ရိႈက္ကုန္း အင္ဂ်င္သံနဲ႕ လိုင္းကား တစ္စီးက ခရီးသည္ေခၚ ေနပါတယ္။ ဆိုက္ကားေတြလည္း လူေခၚေနတာ အမ်ားႀကီး ပါပဲ။

ကၽြန္မတို႔လည္း ဆိုက္ကားစီးၿပီးေတာ့ပဲ လည္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဆိုက္ကားစီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႕ ဧည့္လမ္းညႊန္က အာဟာရ မျပည့္တဲ့ပံုနဲ႕ ပိန္ပိန္ေလးေတြမို႔ တစ္စီးစီးၿပီး ဝတုတ္တုတ္ ကၽြန္မက တစ္စီး သပ္သပ္စီး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာမွေျပာဆိုတိုင္ပင္တာမရွိဘဲ အဲဒီလိုထိုင္စီးၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ျဖစ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုက္ကား ဆရာႏွစ္ေယာက္ လံုးကေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီး ပိန္ပိန္ပါးပါးေတြမို႔ ဘယ္လိုပဲ စီးစီး တယ္ေတာ့ မထူးလွဘူး ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ာ္းေတြခ်ည္းစီးတဲ့ ဆိုက္ကားကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ လမ္းေတြက တစ္ခါ တုန္းက ကတၲရာအျပည့္ ခင္းထားခဲ့ပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ေတာ လမ္းေလးလို ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္မရဲ႕ ဆိုက္ကား ဆရာက ထိုင္ခံုမွာ ဖင္မက်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခါးဆန္႔ၿပီး ကုန္းရုန္းနင္းရွာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း တစ္သက္နဲ႕ တစ္ကိုယ္ ကိုယ္ခႏၶာ ဝတာဟာ အျပစ္လို႔ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ခံစားလိုက္မိတာပါပဲ။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႕ရသမွ် ေတြက စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ တဲအိမ္ ေလးေတြ အမ်ားစုက လမ္းဖက္ မ်က္ႏွာမူတဲ့အျခမ္းမွာ အကာအရံ မလုပ္ထားတာမို႔ အိမ္ထဲကို တိုးလွ်ိဳးေပါက္ ၾကည့္လို႔ရႏိုင္တာပါပဲ။

အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ အလယ္မွာ စားပြဲ တစ္လံုးေပၚမွာ ေရွးေခတ္က ဖုန္း တစ္လံုး တင္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၾကည့္ရ တာ သူတို႔ေတြရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာလားေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု ထူးျခားတာကေတာ့ ဒီလိုႏြမ္းပါး တဲ့ေနရာမွာ ေသာက္ေရအိုးစင္ေလး ေတြကိုေတြ႕ေနရတာပါ။ ေရငတ္လာ သူေတြအတြက္ စဥ္းစားေပးထားတဲ့ ရြာဓေလ့ကို သေဘာက်မိရျပန္ပါတယ္။

ေရမရွိတဲ့ေခ်ာင္းတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရၿပီး မိုးတြင္းမွာေတာ့ ေရက ၆ ေပေက်ာ္ေလာက္ထိ တက္တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ရြာလယ္ တစ္ေနရာ မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဆိုက္ကားေတြ ခဏနားလိုက္ၾကပါတယ္။ ရြာထဲမွာ လူမရွိသလို ျဖစ္ေနၿပီး ဧည့္လမ္းညႊန္ ရွင္းျပမွပဲ အမ်ားစုက ေနေရးထိုင္ေရး ေစ်းခ်ိဳတဲ့ ဒီဒလမွာ ေနၾကေပမယ့္ ရန္ကုန္ဖက္ကို အလုပ္သြားလုပ္ၾက တယ္ဆိုတာသိရပါတယ္။ ကၽြန္မက ေတာ့ဒလအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ဒလမွာ ေသာက္သံုးေရျပႆနာက ရွိေလေတာ့ လူေတြ သိပ္မေနခ်င္ၾကဘူးလို႔ ဧည့္လမ္းညႊန္က ဆိုပါတယ္။ ရြာထဲက တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဂ်ပန္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ေရရေအာင္ လုပ္ထားတာေတြ ကိုလည္းေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂ဝလံုး လံုး သာမန္ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအ ေၾကာင္း ဓာတ္ပံုလိုက္႐ိုက္မွတ္တမ္း တင္ခဲ့တဲ့ဂ်ပန္က ဓာတ္ပံုသတင္း ေထာက္ရဲ႕ လက္ရာေတြ ထဲမွာေတြ႕ လိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္ လမ္းညႊန္ကေတာ့ အဲဒါေတြကို မသိရွာပါဘူး။

အျပန္လမ္းမွာ တံတားကို တက္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အသက္ရႈ ေအာင့္ကာ ဗိုက္ခ်ပ္ထားၿပီးကၽြန္မရဲ႕ ဆိုက္ကားဆရာ အေမာသက္သာ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္မိပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ လည္း ဒူးေတြေတာင္တုန္ေနပါၿပီ။ ဆိုက္ကားဆရာကိုလည္း ေက်းဇူး တင္ေနမိပါတယ္။ သူ႔ဆိုက္ကားဘီး လည္းေလ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တာပါပဲ။

ကၽြန္မက ဆိုက္ကားကို နင္းသူရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ သာမန္ လူေတြက ဆိုက္ကားတစ္စီးကိုေတာင္ မတတ္ႏိုင္ ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူေတြက ဆိုက္ကားေထာင္ၿပီး ေန႕စဥ္ေငြ သြင္းကာ နင္းသူေတြကို ငွားစားေၾကာင္းေနာက္မွ သိရပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဆိုက္ကားနင္းသူရဲ႕ တစ္ေန႕တာဝင္ေငြနဲ႕သူ႔မိသားစု မေလာက္ငႏိုင္ဘူး လို႔ ေတြးမိကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက ဆိုက္ ကားမစီးခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ တို႔မစီးၾကရင္ ဆိုက္ကားနင္းသူေတြ အဆင္မေျပႏိုင္ ဘူးေလ။  လူ႔ခြန္အားနဲ႕ နင္းရတာက ခက္ခဲပင္ပန္းမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ နင္းခြင့္မရရင္ ပိုၿပီးဆင္းရဲ ပင္ပန္းႏိုင္တာကိုး။ ခက္လွတဲ့ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပါပဲ။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္လာစဥ္က ႏိုရီကို

ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္

ဒလဖက္က ျပန္လာေတာ့ စထရင္း ေဟာ္တယ္မွာ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ကာ အေမာေျဖ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေဟာ္တယ္ နဲ႕ ဒလဟာ တကယ့္ကို ကြာျခားလြန္းပါ လားေနာ္။

ကၽြန္မတို႔ တည္းခိုရာေဟာ္တယ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္က ဆရာမေလးတစ္ ေယာက္ဟာ ကၽြန္မတို႕ ကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ သူက ကၽြန္မခင္ပြန္း စာသင္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ သုေတသန လုပ္ေနတဲ့ ပါရဂူဘြဲ႕ယူ ေက်ာင္းသူ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခိုက္မွာ သံဃာ့ အေရးအခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူက ဂ်ပန္ကို ျပန္မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူဂ်ပန္ကို ေရာက္ေနခိုက္မွာ ပညာ ေရးဝန္ႀကီး အေျပာင္းအလဲျဖစ္ တာလည္း ပါတာေပါ့။ ဝန္ႀကီးအသစ္က ဝန္ႀကီး အေဟာင္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာေတြကို တာဝန္ မယူေတာ့ပါဘူး။ ဝန္ႀကီး အေျပာင္းအလဲမွာ ဆရာမေလးက ဓားစာခံလို ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စစ္အစိုးရကလည္း သံဃာ့အေရး အခင္းအေၾကာင္းကို ျပည္ပမွာ ဒီ့ထက္ လူပိုသိသြားမွာကို မလိုလားဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ အင္တာနက္ ေၾကာင့္ သံဃာ့ အေရးအခင္းက လူသိထင္ရွား ျဖစ္ၿပီးေနပါၿပီ။ ဆရာမေလး ကေတာ့ သူ႔အေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို လက္ေလွ်ာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးဟာ ဂ်ပန္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို သြားကာ ဂ်ပန္စာစားလိုက္ၾကပါတယ္။ ဆရာမေလးေရာ ဧည့္လမ္းညႊန္ပါ ဂ်ပန္စာကို သေဘာက် လြမ္းဆြတ္ ေနၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး ကားဆရာက ေတာ့ ပထမဆံုး စားဖူးေပမယ့္ သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ ဆိုင္ထဲမွာ လူရွင္းေနတာကို ေတြ႕ရခိုက္ ပိုင္ရွင္ မစၥကိုမာရူက ရွင္းျပတာ ကေတာ့ သံဃာ့ အေရးအခင္း မတိုင္ခင္က ဧည့္မ်ားသေလာက္ အၿပီးမွာေတာ့ လူေတြ သိပ္မလာၾကေတာ့ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက ျမန္မာျပည္ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကတည္းက ေရာက္ကာ စားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တျခားဂ်ပန္ေတြ က ျပန္သြားတဲ့တိုင္ ေအာင္သူတို႔က မျပန္ဘဲ ဆက္ေနခဲ့တာပါ။ သူတို႔ က ျမန္မာေတြကို သေဘာက်တာမို႔ မျပန္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ဆရာမေလးက သူ သိပ္ဂုဏ္ ယူတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ကၽြန္မတို႔ကို ေခၚသြားျပပါတယ္။  ေက်ာင္းဝင္း ထဲမွာ သစ္ပင္အိုႀကီး ေတြရွိေနကာ ကၽြန္မတို႔လည္း တကယ့္ေက်ာင္း ပရဝုဏ္ဆိုတဲ့ အသိမ်ိဳးကို ရလိုက္ ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ လည္း ဘြဲ႕လြန္အေဆာင္တစ္ေဆာင္ နဲ႕ စာၾကည့္တိုက္ကို သြားၾကည့္ ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းက လူမရွိသေလာက္ပါပဲ။

၂ဝ ရာစုအစကတည္းက သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေတာ္လွန္ေရး မွန္သမွ် ဒီရန္ကုန္တကၠသိုလ္က စခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ သေလာက္ပါပဲ။  ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္အစိုးရ က ေက်ာင္းသားေတြ စုစည္းရခက္ေအာင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို ၿမိဳ႕ျပင္ပို႔ဖို႔ စီစဥ္လိုက္တာပါ။

တကယ္ေတာ့ စုရဲ႕အိမ္ဟာ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းမွာမို႔ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကေနဆို ခဲတစ္ပစ္ ေလာက္ပဲ ေဝးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားကို စုအိမ္ဖက္ေမာင္းေပးဖို႔ ကၽြန္မ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကားသမားက စုအိမ္ကို ေစာင့္တဲ့ စစ္သားနဲ႕ ရဲေတြကို ေၾကာက္ေနတာေလ။ စု ရွိေနတဲ့ေနရာနဲ႕ အနီးဆံုးကိုေရာက္ ခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ တို႔မွာ စုကို“ဟဲလုိ” ေလးေတာင္ မလုပ္ခဲ့ႏိုင္ပါဘူး။

Ref: http://www.myanmarij.com/%E1%80%B1%E1%80%92%E1%81%9A%E1%80%B1%E1%80%A1%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%AF%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%8A%E1%80%B9-%E1%81%83%E1%81%88/