ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၃၉) မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း

ကြ်န္မတို႔လည္း အလြန္ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနမိတဲ့ ၾကားထဲက ေျပာင္းေရြ႕သြားတဲ့ ဒဂံု တကၠသိုလ္ တစ္ျဖစ္လဲ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ကို သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကားေနာက္ခန္း အလယ္မွာ ထိုင္ၿပီး မညီမညာ အဖုအထစ္ အခ်ိဳင့္အပိန္႔ေတြ မ်ားလွတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ စီးၿပီး လိုက္လာ ရတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာၿပီး ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အတတ္ပညာကို ေလ့လာေနရသလိုပါပဲ။ ကားေလးက ၿမိဳ႕လယ္ ကေန အေရွ႕ေျမာက္ ဘက္ဆီ ဦးတည္ေနပါတယ္။ ကား လမ္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာေတာ့ ရထားလမ္းကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားက ဘယ္ေကြ႕ကာ ရထားလမ္း ကို ေက်ာ္ၿပီး လမ္းၾကားတစ္ခုထဲ ေမာင္းဝင္ လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကားက ေဆာင့္ၿပီး ခုန္သြားေလရဲ႕။ လမ္းရဲ႕ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ စပါးခင္းေတြ ရွိေနပါတယ္။ စပါးခင္း အလယ္မွာေတာ့ အေဆာက္အဦ ျဖဴျဖဴႀကီး က ျမင္ကြင္းထဲမွာ ထီးထီးႀကီး ဝင္လာပါတယ္။ ဂိတ္ေစာင့္က ဆရာမေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ ဂိတ္တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းဝင္းရဲ႕ အတြင္းအက် ဆံုးေနရာက ေတာင္ကုန္းတစ္ခုပါ။ အဂၤေတ အုတ္ေလွကားထစ္ျဖဴျဖဴေတြရဲ႕ အဆံုးမွာေတာ့ တိုင္လံုးျဖဴျဖဴေတြနဲ႕ အေဆာက္အဦ ရွိေနပါတယ္။ တိုင္လံုးေတြေနာက္က အေဆာက္အဦကို ေတြ႕ရတာ နန္းေတာ္လိုလို ဘာလိုလို ပါ။ ဂရိက ပါသီႏြန္ေလလားေပါ့။  ပင္မအေဆာက္အဦရဲ႕ ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာေတာ့ ေက်ာင္း စာသင္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ကေန ညာဘက္ျခမ္းမွာ ရွိတဲ့ စာသင္ခန္းေတြ ဆီ ေလွ်ာက္ရရင္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာမယ့္ပံုပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ဂ်ပန္တကၠသိုလ္ ေတြလို အိုင္တီ၊ စာၾကည့္တိုက္၊ အားကစားခန္းမ၊ ၂၄ နာရီ ေဈးဆိုင္၊ အခမဲ့ ေက်ာင္းကား ဆိုတာမ်ိဳး ေတြ ပံ့ပိုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ ေက်ာင္းသားမွ လာတက္ခ်င္ပံု မရေလာက္ပါဘူး။

ေက်ာင္းပရဝဏ္အျပင္မွာေတာ့ အေအးဆိုင္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဘာဆိုင္မွ မေတြ႔ မိေလေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းေဆာင္လည္း မရွိ၊ ေဈး ဆိုင္လည္းမရွိဘဲ ဘယ္လိုမ်ား ေက်ာင္း တက္ေနသလဲ ဆိုတာ မေတြးတတ္ ေအာင္ပါပဲ။ ကြ်န္မက တကၠသိုလ္ ဆရာမတစ္ေယာက္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခဲ့ဖူးတာမို႔ သတိရ မိပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ေနဖို႔ အတြက္ သူက စာအုပ္စာတန္းေတြ အျပင္ ထမင္းဟင္းခ်က္စရာ အိုးခြက္ ေတြကိုပါ ယူလာခဲ့ရပါသတဲ့။ သူက အဲဒီဒုကၡေတြကို ခံႏိုင္ေပမယ့္ သြားေရး လာေရး အဆင္မေျပတာကိုေတာ့ မခံႏိုင္ဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ရဲ႕ဆိုင္ကယ္ေနာက္ခံုမွာ သူ႔ကို တင္ေခၚေပးရင္ ကံေကာင္း လွခ်ည့္လို႔ ေတြးေနမိပါသတဲ့။

“ကြ်န္မက ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းကို သိပ္မလာခ်င္ ၾကဘူးေလ။ ဒါ ေၾကာင့္ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ေက်ာင္း လာတက္တဲ့သူက နည္းနည္းသြား ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ ဒီလို အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ေက်ာင္းၿပီး ဘြဲ႕ရတဲ့အခါမွာလည္း အလုပ္လက္မဲ့က ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ လူငယ္ေလးေတြက တရားမဝင္ ေဈးကြက္ အလုပ္ေတြကို လုပ္ျဖစ္ သြားၾကေလရဲ႕”လို႔ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္လမ္းညႊန္က ရွင္းျပပါတယ္။ သူကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ကံထူးရွင္ေပါ့။  သူ႔အသက္က ၃၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ ရံ ဖန္ရံခါ စကားျပန္အလုပ္ေလး ရတာ ကလြဲရင္ ဘာအလုပ္မွ မရွိရွာပါဘူး။

ကြ်န္မလည္း စစ္အစိုးရရဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ကို အံ့ဩမိပါတယ္။ ပညာေရးဆိုတာ ပုဂၢလိကျပႆနာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ စိတ္ခြန္အားကို ပ်ိဳးေထာင္ေနတာလို႔ နားမွလည္ရဲ႕လားလို႔လည္း ေတြးေနမိပါတယ္။

စာေရးသူ ႏိုရီကို ဇနီးေမာင္ႏွံ ျမန္မာျပည္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္

ေရွးေခတ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ပုဂံ

ကြ်န္မတို႔လည္း ဟိုတယ္ကေန မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ထြက္ၿပီး အလည္ခရီးကို စလိုက္ပါတယ္။  ကြ်န္မတို႔ ကားက မီးပြိဳင့္တစ္ခုမွာ ရပ္လိုက္ခိုက္မွာေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ဖိနပ္မပါတဲ့ ကေလးတစ္သိုက္က ကားနားကို ကပ္လာကာ သစ္ခြပန္းေတြ လာေရာင္းပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း ႐ုရွမွာ အခုလိုပဲ ကားေရွ႕ ဘြားခနဲ ေပၚ လာၿပီး ကားမွန္ေဆးေပးဖို႔နဲ႕ ပစၥည္းတစ္ခုခုေရာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ ကေလးေတြကို သတိရသြားမိပါတယ္။

ပုဂံေလဆိပ္ကေတာ့ ပံုျပင္ထဲက ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕အဝင္ဝပဲေပါ့။ ေလဆိပ္က ၿမိဳ႕ထဲသြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မွာေတာ့ ေရတမာပင္ေတြ စီတန္းစိုက္ ထားေလရဲ႕။ အဲဒီအပင္ရဲ႕ အရြက္ေတြက သြားကိုက္ေပ်ာက္ေစတယ္ လို႔လည္း သိရပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လည္း ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီမွာ ေညာင္ဦးေဈး ပိတ္မွာမို႔ ေဈးမပိတ္ခင္မီေအာင္ သြား ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ေညာင္ဦးဟာ ေရွးယခင္ႏွစ္ မ်ားစြာကတည္းက လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈ အခ်က္အခ်ာ က်ၿပီး ကုန္ဖလွယ္တဲ့ ေနရာျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေဈးထဲမွာ ေရာင္းေနတာေတြက အမယ္စံုလြန္းလို႔ ကြ်န္မေတာ့ အံ့ေတာင္ ဩမိပါတယ္။ ေဈးအေရွ႕ဘက္မွာလည္း တျခား လမ္းေဘးေဈးသည္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေလရဲ႕။

ေဈးအတြင္းမွာလည္း ဆိုင္ခန္းေတြက အတန္းလိုက္ အမ်ားႀကီးမို႔ ဒီႏိုင္ငံမွာ အငတ္ေဘးဆိုတာ သိမွ သိပါေလစ လို႔ ေမးရမလိုပါ။ တကယ္ ေတာ့ ၁၉၆၂ ခုကတည္းက စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္မွာ ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္မႈေတြ သိပ္မရွိခဲ့တာဟာ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ လူေတြက ေျမာက္ကိုရီးယားမွာလို သိပ္မငတ္ၾကေတာ့ ေအးေဆး ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

၂၀ဝ၈ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာက သူ႕စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ က ပုဂံေဈးကို သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူတို႔အုပ္စုဟာ လူ ၂၀ ေလာက္ ပါၿပီး တည္းစရာနဲ႔ စားစရာ ေနရာေတြ အေတာ့္ကို ရွားပါးခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုထားပါတယ္။ သူတို႔ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕က ပုဂံမွာ အစားအေသာက္ ေဈးဝယ္ထြက္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရးထားတာပါ။ ပုဂံေဈးက ေသးေပမယ့္ အစားအေသာက္ေတြက လတ္ဆတ္သလို အရည္အေသြး ေကာင္းသေလာက္ ေဈးခ်ိဳေနတာကို သူတို႔က အံ့ဩခဲ့ၾကေၾကာင္းပါ။ အဲဒီထဲမွာ မွ ေဈးသည္ေတြအေနနဲ႕ ေဈးဝယ္ေတြကို သူတို႔ရဲ႕ကုန္ပစၥည္း အရည္အေသြး ကို ျဖစ္ျဖစ္ ေဈးႏႈန္းကိုျဖစ္ျဖစ္ ညာဝါးၿပီး မေရာင္းတာကို သေဘာအက်ဆံုးလို႔ ေရးထားတာပါ။

ေဒၚအမာက အစားအေသာက္ေတြ အထားခံေအာင္ မလုပ္တတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ လတ္ဆတ္မႈဟာ အေရးႀကီးတဲ့ အတြက္ အစားအစာ ေတြကို ေရြးတဲ့အခါ အနီးအနားေဒသက အစားအစာေတြက ပိုလတ္ဆတ္ႏိုင္တာမို႔ အဲဒီလို အစားအစာေတြကို ေရြးဝယ္ျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ေရးပါတယ္။ အိမ္ရွင္မေတြ အေနနဲ႕ အဲဒီလို ေရြးတတ္တာမ်ိဳးရယ္ ၊ ေဈးမမ်ားဘဲ အရည္ အေသြး မညံ့ေအာင္ ေရြးတတ္တာမ်ိဳး ရယ္ဟာ အရည္အခ်င္းေတြပါ လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္မကလည္း အခုအခ်ိန္အထိ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း စားခဲ့ရတဲ့ ေန႔လယ္စာနဲ႕ ရုပ္ေသးပြဲ ၾကည့္ရင္း စားခဲ့ရတဲ့ ညစာေတြကို မေမ့ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါဟာ လတ္ဆတ္တဲ့ အသားအရြက္ေတြနဲ႕ ခ်က္ထားလို႔ ျဖစ္မွာပါ။

ပုဂံမွာ တစ္ေနကုန္ လည္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒီလို သမိုင္းဝင္ေနရာအတြက္ အခ်ိန္မေလာက္ပါဘူး။ ၄၂ စတုရန္း ကီလိုမီတာ အက်ယ္အဝန္း ရွိတဲ့ ပုဂံေျမေပၚမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ ရာစုကေန ၁၃ ရာစုအတြင္း တည္ ထားခဲ့တဲ့ ေစတီပုထိုးေတြနဲ႕ ဘုရားေတြကို ၾကည့္႐ႈေလ့လာရတာ အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာမွ ရမယ္ ထင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ ရဲ႕ ဧည့္လမ္းညႊန္က ေတာ္ေလေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ေနရာေတြကိုေတာ့ ေရာက္သြား ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေလးေထာင့္ စပ္စပ္ တည္ထားတဲ့ အာနႏၵာေစတီကို အမွတ္မိဆံုးပါပဲ။ အေရွ႔၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ မုခ္ေလးမုခ္တိုင္းမွာ ၉.၂ မီတာ အျမင့္ရွိတဲ့ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူစီ ရွိေနပါတယ္။ အဝင္ဝမွာကတည္းက  ျမင္ႏိုင္သလို အနီးကပ္ဖူးေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး ေတြ႕ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာေတာ္ေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု သိပ္မတူလွပါဘူး။ အနီးကပ္ ၾကည့္ရင္ ၿပံဳးေတာ္မူေနတဲ့ပံုကို ဖူးႏိုင္တာမို႔ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္က အေဝး မသြားနဲ႕ဦးလို႔ တားေနသလိုလို ထင္ရေစတာကိုးေနာ္။ ဒီလိုေအးခ်မ္းတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ၾကင္နာမႈေတြဟာ ဗုဒၶထံကခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေတြထံကေနပါ ရေနတယ္လို႔ ကြ်န္မေတာ့ ျမင္ မိေလရဲ႕။

Ref: http://www.myanmarij.com/%E1%80%B1%E1%80%92%E1%81%9A%E1%80%B1%E1%80%A1%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%AF%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%8A%E1%80%B9-%E1%81%83%E1%81%89/