ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၇)

ဒီလိုနဲ႔ မိုက္ကယ္က ေကာင္လီ ခ႐ိုင္ဘက္မွာ အိမ္တစ္လံုး ဝယ္လိုက္ပါတယ္။ စက္႐ံုတစ္ခုနားက အိမ္ေပါ့။ သူ႔သေဘာ ကေတာ့ ကင္မ္တို႔ အေနနဲ႕ အိမ္ငွားတင္ထားၿပီး အိမ္ေၾကြး ဆပ္ရင္း စားစရိတ္ရရင္း ေနႏိုင္ေအာင္ လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္ မေလးက ေရွ႕ေန႐ံုးမွာ ကူေနတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ဆက္မလုပ္ေတာ့ သလိုပါပဲ။ အိမ္အကူ တ႐ုတ္ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ ေကာင္မေလး ကို သိပ္အျမင္မၾကည္ပါဘူး။ ကင္မ့္မွာက ဝင္ေငြလည္း မရွိဘူး ေလ။ မိုက္ကယ္ကပဲ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို တာဝန္ယူထား ပံုရတာမို႕ ဒီလို နည္းနဲ႕ ကေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးတာ ကိုေတာ့ ကြ်န္မက မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ပါ။

ဒါေပမယ့္ မိုက္ကယ့္ ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးကို စိတ္ခ်ယံု ၾကည္စြာ အားထားရရင္ေတာင္ ကုန္က်စရိတ္ ကို ေပးလိုက္ျခင္း အားျဖင့္ သူ႕အိမ္မွာပဲ ေနေနၾကလို႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး လို ေတြ႕ျမင္ေနရမွာထက္ အဆင္ေျပသလို ခံစားေနရပံုပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြမွာ မိုက္ကယ့္ကို ၾကည့္ရတာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီး နည္းနည္းလည္း စိတ္တိုေနပံုပါပဲ။ ကြ်န္မက ကင္ဆာျဖစ္ခဲ့ဖူးသူမို႕ ကိုယ္ခႏၶာ ပင္ပန္းတဲ့အခါ စိတ္ႏြမ္းၿပီး အရာရာကေန ထြက္ေျပးခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခု မိုက္ကယ္ျဖစ္ေနပံုက လူေနမေကာင္းလို႔ စိတ္ႏြမ္း ေနပံုမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။

အခုေန အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မိုက္ကယ္ဟာ ကင္မ့္ကိုဖ်က္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္စရာပါ။ စုေရာ မိုက္ကယ္ ကပါ ပညာေရးကို အျမင့္ဆံုး မွန္းတတ္ၾကၿပီး အလက္ဇႏၵားဆို အခုအခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဖေလာ္ဆိုဖီ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ပါရဂူဘြဲ႕ သင္တန္း တက္ေရာက္ေနခ်ိန္ပါ။ မိုက္ကယ့္ အေနနဲ႕ ကင္မ့္ကို ဒါရ္ဟမ္ ေကာလိပ္ ဆီ ျပန္ပို႕တာျဖစ္ျဖစ္၊ တျခား သက္ေမြးပညာ တစ္ခုခု သင္ခိုင္းတာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ့ခိုင္းသင့္တာေပါ့။ (ကင္မ္က ေနာက္ပိုင္းမွာ ပရိေဘာဂ ဖန္တီးတာ ကိုေတာ့ သင္ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။)

ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္မွာေတြ႕ ရတာကေတာ့ ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ က်န္သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ကလည္း တကၠသိုလ္ကို မေရာက္ဘဲ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ၾက တာပါ။ ကြ်န္မက သူ႕ကစားေဖာ္ ေတြနာမည္ မွတ္မိ သမွ်ကို ေခၚၿပီး ေမးေလ တိုင္း ကင္မ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့ “ေက်ာင္း ထြက္လိုက္တယ္” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါ တယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဟာ ပညာေရး ေနာက္ခံ လူလတ္တန္းစား မိသားစုေတြ ကေန ေမြးဖြားလာ သူ ေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ရဲ႕ ပညာေရးအေပၚ အေလးထားမႈ ေတြဟာ ေခတ္မမီေတာ့ တာပဲလားေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြက တန္ဖိုး အေဟာင္းေတြ ကို ဆန္႕က်င္မယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ပဲလားေတာ့ မသိဘူးေလ။ သူတို႔ ဘယ္ကိုဦးတည္ ေနၾကပါလိမ့္။ တကယ္ေတာ့ ကင္မ္ ဆိုတာ မိန္းကေလး နာမည္ပါ။  စုနဲ႕ မိုက္ကယ္ က စာေရးဆရာ ႐ုဒ္ယာ့ဒ္ ကစ္ပလင္းရဲ႕ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ ျဖစ္တဲ့ “ကင္မ္”ကို သေဘာ အလြန္က် ၾကတာမို႔ အဲဒီသူရဲေကာင္းလိုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ သူျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ ရဲ႕ သားငယ္ေလးကို ဒီနာမည္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကင္မ့္အေနနဲ႕ အခုျဖစ္ရပ္ေတြ မွာ တာဝန္အရွိဆံုးလို႔ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကလည္း အဲဒီမိန္းကေလးဟာ ကင္မ့္ရဲ႕ အလားအလာေတြ အားလံုးကို ခိုးယူသြားတယ္ လို႔ ေျပာေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ တကယ္လည္း သူဟာ ရွင္က မိုက္ကယ့္အတြက္ ပညာေရးကိစၥမွာ ပံ့ပိုးခဲ့သလိုမ်ိဳး ကင္မ့္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ပံ့ပိုးခဲ့သင့္ တာေပါ့ေနာ္။ ျမန္မာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ ခင္ပြန္းကို ကမၻာမွာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးႏိုင္ခဲ့တယ္ေလ။  အဲဒီလို ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ိဳးေတြ အဂၤလန္မွာ ရွိတာကိုလည္း ကြ်န္မသိပါရဲ႕။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကင္မ္ဟာ အမိမဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္ဘဝအတြက္ အဆိုးဆံုးထီကို ေရြးမိတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ သူေရြးတာမို႔ သူခံစား သင့္တယ္ လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ ၾကပါလိမ့္မယ္။ စုရယ္ ရွင္ခ်စ္လွတဲ့ သားငယ္ အေၾကာင္း အခုလို ေျပာရတာ ေၾကကြဲစရာ ေပမယ့္ ဒါေတြက အမွန္တရား ပဲေလ။ (တကယ္ေတာ့ ရွင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္သြားၿပီး ကတည္း က ကင္မ့္ကို ကြ်န္မက ေစာင့္ၾကည့္ ခဲ့ရတာမို႔ ရွင္သူ႔ကိုခ်စ္သေလာက္ ကြ်န္မလည္း သူ႕ကိုခ်စ္တာ ပါပဲေလ။)

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ သူက ခုေတာ့ လြတ္လပ္ေနပါၿပီ။ ရွင္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က မလြတ္ေျမာက္ခင္ သံုးလအလိုမွာ ကင္မ္နဲ႕ ကြ်န္မ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႕အိမ္အေၾကြး ေတြကို ဆပ္ၿပီးၿပီ လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။ သူ စာခ်ဳပ္ေတြအားလံုး ၿပီးျပတ္ေအာင္ ရွင္းၿပီးၿပီလို႔လည္း သိရပါတယ္။ သူကခုေတာ့ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္သမား တစ္ေယာက္လို ေလွအိမ္အေဟာင္းေလး တစ္လံုးမွာ ေနေနပါ တယ္။ သူက ယဥ္ေက်းမႈ ေက်ာင္း မွာ ေန႔အခ်ိန္ မီးဘယ္လိုဖိုရမယ္ဆို တာမ်ိဳး သြားသင္ခဲ့ တဲ့ေန႔က ကြ်န္မ တို႔ဆီကို စက္ဘီးစီးၿပီး လာေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကိုယ္မွာ မီးခိုးမိႈင္းေတြ ေပေနသလို ေမာပန္းတႀကီးလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ စုေရ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ သံုးဆယ္ေလာက္က ဝို႔လ္ဖ္ဆန္ ေကာလိပ္ မွာ ကြ်န္မခင္ပြန္းက ရွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊား ေနတာကို အဝတ္လွန္းတဲ့တုတ္ နဲ႕ ထိန္းဖို႔ ႀကံခ်ိန္မွာ ရွင္ကေတာ့ ကေလးေတြ ကို ဂ႐ုမထားဘဲ ကြ်န္မ ခင္ပြန္းနဲ႕ ျငင္းစရာေတြ မျပတ္ မခ်င္း ျငင္းၿမဲျငင္းေန ခဲ့တာေလ။

မိသားစုအတြက္လား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္လား

မိုက္ကယ္က တစ္ခါတစ္ခါ  ေမးတတ္ပါတယ္။ “ႏိုရီကိုေရ၊ သိပ္ စြမ္းအားႀကီးတဲ့ မိန္းကေလးမ်ား မသိဘူးလား။ ကင္မ့္ အတြက္ စုလိုမ်ိဳး အရာရာကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ စြမ္းလြန္းတဲ့ မိန္းကေလး လိုေနတယ္ဗ်ာ” လို႔ေပါ့။ စုေရ ရွင္ မရွိလိုက္တာ မိုက္ကယ့္ကို လြမ္းေစတာ သာမကဘဲ ကင္မ့္အတြက္ လည္း ဂရိပံုျပင္ထဲက သနားစရာ မင္းသားေလး အျဖစ္မ်ိဳးကို တြန္းပို႔ေစခဲ့ပါတယ္။ အလက္ဇႏၵားလည္း အခိုက္အတန္႔ေတာ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ရလိုက္ေသးတာပဲကိုး။ ရွင့္အတြက္ ကေတာ့ ရွင့္ႏိုင္ငံအတြက္ တာဝန္ဟာ ရွင့္ပခံုးေပၚမွာဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ရွင့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ ရွင့္ရဲ႕ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပည့္ဝေအာင္ ရွင့္မိသားစု က ရွင့္ကို ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ရွင့္အေနနဲ႕ မိသားစု ရဲ႕တာဝန္ကိုလည္း ၁၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ထိေတာင္ ေက်ပြန္ ခဲ့ဖူးၿပီေလ။ ရွင့္မိသားစုကို ခြဲထားရစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ေတာ့ ရွင္ေနာင္တမရပါနဲ႕။ စိတ္မေကာင္းလည္းမျဖစ္ပါနဲ႕။ ရွင့္ မိသားစုနဲ႕ ရွင္ေဝးကြာေနရေပမယ့္ ရွင့္မိသားစုဟာ ရွင့္ မိသားစုပါပဲ ေလ။ ကြ်န္မေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ မိသားစု ဆိုတာ အသက္၊ လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လိုပဲ ကြဲကြဲ၊ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာေတြ ဘယ္လိုပဲေဝးေဝး၊ စိတ္သက္သာရာ ရေစမယ့္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာပဲ မဟုတ္လား။

ဒါေပမယ့္ အခုလို နားလည္ ေပးမႈမ်ိဳးကို မိုက္ကယ့္ဆီကလိုမ်ိဳး ရလိမ့္မယ္လို႔ ကေလးေတြဆီကေန ေမွ်ာ္လင့္ တာကေတာ့ သိပ္ရက္စက္ရာ က်ပါတယ္။ ရွင့္ကေလးေတြဟာ မိခင္ရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈကို ၁၂၀% ေလာက္ အထိရၿပီး အသားက်ေန ခဲ့ၿပီးကာမွ ရွင္က ႐ုတ္တရက္ ခြဲထြက္သြားေလေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾက ကြဲရမႈေတြထဲကို ၁၂၀%ေလာက္ က်ေရာက္သြား ခဲ့ရရွာတာေလ။ တကယ္ေတာ့ အဲရစ္သံုးေယာက္စလံုး က ရွင့္အေပၚမွာ အျပည့္အဝ မွီခိုခဲ့တာေလ။ အလက္ဇႏၵားက အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ၁၆ ႏွစ္မို႔ သူ႔ကိုယ္သူ သိတတ္ေနၿပီေလ။  ဒီအရြယ္ ဆိုတာ မိဘက တစ္ပူပူ တစ္ဆူဆူ လုပ္တာ ကို စိတ္ပ်က္တတ္ၾကေပမယ့္ မိဘ ရဲ႕တိုက္တြန္း အားေပးမႈေတြ ကိုေတာ့ အလြန္အမင္းကို လိုအပ္ တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္အေျခအေနမ်ိဳး မွာ အလက္ဇႏၵားက ရွင့္ကို ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရတာကိုး။ ဘရိတ္ေပါက္သြားတဲ့ ကားတစ္စီးလို ျဖစ္သြားရတဲ့ သူ႔အတြက္လည္း က်န္မိသားစုေတြက စိတ္မေကာင္းခဲ့ ရဘူးေလ။

ရွင္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်သြားေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ လူ႔ ဘဝကို လွစ္ဟမယ္ဆိုရင္ မေမွ်ာ္လင့္ထား တာေတြ တသီႀကီး ျဖစ္ လာမယ္လို႔ ေတြးႏိုင္သလို အခ်ိန္ တန္ရင္ လူဆိုတာ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ ေလွ်ာက္ရတာ လို႔လည္း ေတြးႏိုင္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္မယ့္ အစဆံုးေျခလွမ္းအတြက္ ေတာ့ မိခင္ဆိုတာ လိုတာပဲေလ။

မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း                                         Ref: http://www.myanmarij.com/?p=8160