ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၉)

 ကင္မ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ကစားစရာ ေသနတ္ကို အ႐ူးအမူး သေဘာက်သူေပါ့။ ကၽြန္မက သူ႔အေၾကာင္း ေတြး ရင္ ေသနတ္ပစ္ေနတဲ့ပံုကိုပဲ သြားျမင္ေနမိတယ္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ တုန္းက ရွင္နဲ႕ကင္မ္ ဂ်ပန္ကို လာေနခိုက္ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေလးက ရွင္တို႔ကို ဖိတ္တဲ့အေၾကာင္းေလး သတိရေနမိတယ္။ ဦးေလးက ဒုတိယ ကမၻာစစ္ တုန္းက ျမစ္ႀကီးနားက ရထားတပ္မွာ တာဝန္ထမ္းခဲ့ဖူးသူကိုး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မကဂ်ပန္ဘာသာ ျပန္လုပ္ေပးခဲ့ရၿပီး ရွင္ကလည္း ရွင့္အေဖ အေၾကာင္းေရာ အရင္ေခတ္က စစ္သားေတြ အေၾကာင္းပါ သိပ္ကို သိခ်င္ေနခဲ့တာ ပဲေလ။ ကၽြန္မဦးေလးက ဟုိတယ္ဧည့္ခံ ေကာင္တာနား မွာ ကစားစရာ ေသနတ္တစ္လက္ကို ဝယ္ၿပီး ကင္မ့္ကို လက္ေဆာင္ေပး ခဲ့တယ္ေလ။ ကင္မ္က သိပ္ကို ေပ်ာ္သြားပံုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီညက ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းဆီ စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး“မက္စ္ေရ၊ ငါ ေတာ့ ေသနတ္တစ္လက္ ထပ္ရျပန္ၿပီကြ။ ဒါပဲ။ ကင္မ္”လို႔ကို ႂကြားယူပါရဲ႕။ ကၽြန္မ မွတ္မိေနတာေတြေပါ့။

မိုက္ကယ္ဆံုးၿပီး ေလးႏွစ္အၾကာ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ သြားေနခိုက္ အလက္ဇႏၵားက လန္ဒန္မွာ ေနေန ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မခင္ပြန္းက သူတို႔အားလံုးကို ဆင့္ေခၚ လိုက္ပါရဲ႕။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က ရိပ္သာမွာရွိတဲ့ အန္တီမသန္းဧ၊ အလက္ဇႏၵားနဲ႕ ကင္မ္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ အားလံုး ငါးေယာက္သား က ေဝါလ္တန္လမ္းက ငါးဟင္း နာမည္ရတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကို အတူသြားခဲ့ၾက တာေပါ့။ ကင္မ္က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ရွိတဲ့ စားေသာက္ ဆိုင္တခ်ိဳ႕ အေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းသူမို႔ ဒီဆိုင္အေပၚမွာ လည္း သူက ၾသဇာရွိပါတယ္။  ကၽြန္မလည္း သူ႔ရဲ႕ ေသနတ္အေၾကာင္း စာတစ္ေစာင္ကို သတိတရျပန္ ေျပာျပခဲ့မိေလရဲ႕။ သူတို႔က အေတာမသတ္ေအာင္ ရယ္ၾကတာေပါ့။ ကင္မ္ကေတာ့ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ “အဲဒီစာက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ေရးခဲ့တဲ့ တစ္ေစာင္ တည္းေသာ ေပးစာေလ” လို႔ ျပန္ေျပာ ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဘုရားတမိေအာင္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ ရယ္ေမာမိ႐ံုက လြဲၿပီး ကၽြန္မက ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ ဦးမွာပါလဲ။ အဲဒါ ရွင့္ရဲ႕ခ်စ္စရာ ကင္မ္ေလ။

အလက္ဇႏၵားကေတာ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ သုေတသန အေၾကာင္း ေျပာရင္း နစ္ေမ်ာေနေလ ရဲ႕။ ကင္မ္က ကၽြန္မနားမွာ ကပ္ထိုင္ရင္း ကၽြန္မပန္းကန္ထဲက အစားအေသာက္ေတြကိုပါ လွမ္းႏႈိက္ ရင္းနဲ႕ ကေလးဆိုး တစ္ေယာက္လို ေနခဲ့ပါတယ္။  တကယ္ေတာ့ သူ႔ အတြက္ အေမတစ္ေယာက္လို ဆိုးႏြဲ႕ရမယ့္သူမ်ိဳး လိုအပ္ ေနရွာတာပါ။ ကင္မ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမက ကၽြန္မကို တစ္ခါတုန္းက “ကၽြန္မက ကိုယ့္သားထက္ ေတာင္  ကင္မ့္အေပၚ ပိုၿပီး တြယ္တာမိတဲ့ အခိုက္အတန္႔မ်ိဳး ရွိခဲ့ျဖစ္ေသးတယ္”လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

မိုက္ကယ္ ေစ်းဝယ္ထြက္ပံု

၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း ၿပီးေတာ့ ရွင္က ေဝဒနာတခ်ိဳ႕ ခံစားရၿပီး အဆင္မေျပမႈေတြ ႀကံဳလာရ ေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႕ လူထုအတြက္ပဲ စိတ္ေဇာ သန္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား။ မိုက္ကယ္ မကြယ္ လြန္မီက အေၾကာင္းအရာ တခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ရွင္က ခ်ဳပ္႐ိုးေျဖၿပီးတာနဲ႕ ေဆး႐ံုက ဆင္းခဲ့ရတာမ်ိဳး ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သတၲိရွိရွိ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္ေနာ္။ ရွင္  ကိုယ္တိုင္လည္း ရွင့္အတြက္ လိုအပ္မယ့္ေဆးကို အျပင္ထြက္ မဝယ္ႏိုင္ခဲ့ သလို ရွင္ အျပင္ထြက္ခြင့္ ရခဲ့ရင္ေတာင္ ေဆးက လြယ္လြယ္နဲ႕ ဝယ္လို႔ရေလမလား မသိဘူးေနာ္။

ခြဲစိတ္ကုသမႈၿပီးတဲ့ေနာက္ မွာေတာ့ ရွင့္ရဲ႕ ေဟာ္မုန္းေတြက မညီမမွ်ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီအတြက္ ေဆးေတြ ရွင္ လိုလာၿပီေလ။ အဲဒီအတြက္ အဂၤလန္ ကေန ေဆးေတြ ပို႔ေပးဖို႔ လုပ္ၾကရေတာ့ တာေပါ့။ ကၽြန္မ ေတြးေနမိတာက မိုက္ကယ္ သာ အသက္ထင္ရွား ရွိ ေနေသးရင္ ရွင့္အတြက္ ေဆးကို သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ေပးမွာ လို႔ေလ။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ေလာက္က မိုက္ကယ္ ဟာ ရွင္အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ေဆးစတိုးတစ္ခုမွာ မိန္းမသံုး ပစၥည္း အသံုးအေဆာင္ေတြ သြားဝယ္သတဲ့။ ရွင္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ေငြရွင္းဖို႔ မိန္းမပစၥည္း ေရာင္းတဲ့ေနရာက ေကာင္တာမွာ တန္းစီေနမယ့္ မိုက္ကယ့္ကိုေလ။

အဲဒီေန႔က ေကာင္တာေရွ႕ တန္းစီေနတဲ့အထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း အမ်ိဳးသားရယ္လို႕  ရွိေနတာကို သတိထားမိ သြားေတာ့ မိုက္ကယ္က “ႏိုရီကိုရာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ရွက္သြားလဲဆိုတာ ေျပာကို မေျပာျပတတ္ေအာင္ ပါပဲ” လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ “အဲဒီေန႔ကစၿပီး အဲဒီအလုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး”လို႔ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႕အုပ္ရင္း ဆက္ေျပာခဲ့ ပါတယ္။

မိုက္ကယ္က ခပ္တုန္တုန္ ခ်ည့္ခ်ည့္ ပံုေလ။ မီးကၽြမ္းသြားတဲ့ ဘတ္သီးလံုးကို လဲဖို႔အတြက္ ရွင္ နဲ႕သူက ျငင္းခုန္ ရန္ျဖစ္ေနက်ေလ ေနာ္။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကလည္း မိုက္ကယ္ တစ္ေယာက္ လွ်ပ္စစ္စီးေၾကာင္းေတြ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ပံု ကို အံ့ၾသေနခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီမိုက္ကယ္က ရွင္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ၿပီးေနာက္ မွာ ကားတစ္စီး ဝယ္လိုက္ေသးရဲ႕။ ကားက တစ္ပတ္ရစ္ အမိုးဖြင့္ကား မ်ိဳးေပါ့။ သူ႔အေၾကာင္း သိေနလို႔လား မသိ၊ သူ စီးတဲ့ကားကို လိုက္ဖို႔ ေၾကာက္ေနခဲ့ ပါေသးရဲ႕။

ကမၻာက ျမန္မာအေၾကာင္း ပိုသိလာေလ မိုက္ကယ္လည္း အျပင္မွာ ပိုၿပီး မ်က္ႏွာျပလာရေလေပါ့။ ဒီေတာ့ ခါတိုင္းလို ေျခလ်င္တစ္မ်ိဳး၊ ျပည္သူပိုင္ ယာဥ္ရထားတစ္ဖံုနဲ႕ သြားေနရတာ အလ်ဥ္မမီေတာ့ဘူးေပါ့။ လူအမ်ား ေရွ႕မွာ မိုက္ကယ့္ကို ပိုပို ျမင္ေတြ႕လာရၿပီေလ။ မိုက္ကယ့္မွာ တစ္ေန႕တစ္ေန႔ ေတြ႕စရာေတြသာ မက အိမ္အတြက္ ဝယ္ျခမ္းသယ္ ေဆာင္စရာေတြကလည္း အမ်ားသား မဟုတ္လား။ ဒီလိုနဲ႕ သူက ကားေမာင္း သမားေကာင္းေတာင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေစ်းကို ဝယ္ခ်င္သေလာက္ ဝယ္လို႔ ရလာတာေပါ့။ ခက္တာ ကေတာ့ ကားပါကင္ ရွာရတာပါပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြက ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေမာင္းခြင့္ မရွိတတ္ေတာ့ ၿမိဳ႔ျပင္လမ္း တခ်ိဳ႕ကို ရွာရျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္ေျခဖံုးမွာ ေစ်းဝယ္ရတာ ပိုအဆင္ေျပ ေလရဲ႕။

မိုက္ကယ္က ခဏခဏ ေစ်း ဝယ္သလို ကၽြန္မတို႔ကလည္း သူနဲ႕ပဲ အႀကံဳလိုက္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို မိုက္ကယ္က သူ႔ နားက ေရွ႕ခန္းခံုမွာ ေခၚထိုင္တတ္ ပါတယ္။ သူတို႕က စကား တေျပာေျပာနဲ႕ေပါ့။ “ဆာဒါ ယိုရွီေရ ေစ်းဝယ္ထြက္ ရတာကို ႀကိဳက္လား” “မုန္းတယ္ဗ်ာ”တဲ့။ မိုက္ကယ္က “ကၽြန္ေတာ္လည္း မုန္းတာပဲ။ အျပစ္ေပး ခံေနရသလို မထင္မိဘူးလားဗ်ာ”တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႔ ၾကားမွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တာကို အျပစ္ေပးခံတာလို႔ စကားေျပာင္သံုး ျဖစ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဘာအတြက္ အျပစ္ေပးခံ တာလဲ ဆိုရင္ အစားႀကီးတဲ့ အတြက္လား ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင့္ကို လူကိုယ္တိုင္ အကူအညီ သိပ္မေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္လား။ သူကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာပါ။

စုလို အက်ဥ္းသားမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ လူတိုင္းဟာ စား၊ ဝတ္၊ ေနေရးဆိုတဲ့ အေရးကိစၥေတြရဲ႕ အက်ဥ္းသား ေတာ့ ဟုတ္ေန တာပဲေလ။ ေစ်းဝယ္ထြက္တယ္ ဆိုတာ အာသာဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ေစ်းဝယ္ မထြက္ရင္ လူေတြ အသက္ရွင္မွာ မဟုတ္သလို ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးလည္း လည္ပတ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒီလို ေတြးတာဟာ မိုက္ကယ့္စတိုင္လ္ပဲလို႔ ဆိုရ မွာေပါ့။ လက္ရွိလူမႈအဖြဲ႕အစည္းမွာ ေနတယ္ဆိုတာ ေသာကေတြ ကို ျပန္ခံစားမယ္၊ အျပစ္ေတြအားလံုးကို ပခံုးထမ္းမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)

http://www.myanmarij.com/?p=8347