ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၆)

ကြ်န္မအထင္ေတာ့ ကင္မ္က ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲမွာ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားခဲ့ပံုပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ကေတာင္မွ သူ႔ကို “မင္းဘယ္လို မ်က္လွည့္ျပ လိုက္တာလဲ” လို႔ ေမးယူရတဲ့ အထိပါပဲ။ အဆင့္ေအ သံုးလံုးသာ ရခဲ့ရင္ ေအာက္စ ဖို႔ဒ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ ျဖစ္ျဖစ္ကို သြားႏိုင္မွာ ပါ။ ခုေတာ့ ကင္မ္က ေအေအရၿပီး ဒါရ္ဟမ္ကို သြားရမွာကိုး။ ကင္မ္က စာကို အသည္းအသန္ မက်က္ခ်င္သူေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မမွတ္မိ ေနတာကေတာ့ စိန္႔အက္ဒ္မြန္ ေက်ာင္းရဲ႕ေၾကာ္ျငာ တစ္ခုမွာ ကင္မ္က ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ထဲက ခံုတစ္ ခံုမွာထိုင္ၿပီး စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖြင့္လ်က္သား လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ေခါင္းထဲထိုးထည့္ကာ စာအသည္း အသန္ဖတ္ေနတဲ့ပံု သ႐ုပ္ေဆာင္ ေပးခဲ့ရေသးတာပါ။ အဲဒီပံုေလးကို သေဘာက်လို႔ ကြ်န္မေတာင္တစ္ခု ေတာင္းယူထားမိပါေသး တယ္။ ကင္မ္က ရွင္မွန္းထားခဲ့သလိုပဲ ႐ုပ္ ေခ်ာေခ်ာေလးျဖစ္ လာသလို ရွင္နဲ႕လည္း တူလာတယ္ေနာ္။ ကြ်န္မတို႔ လင္မယားလည္း ကင္မ္ဟာ ဂ်ပန္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ကင္မူတာကူ႔ ထက္ကို ပိုေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ကင္မ့္ဓာတ္ပံုကို အိုဆာကာမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာမိတ္ေဆြကို ျပေတာ့ ကင္မ့္မ်က္ႏွာက ျမန္မာသိပ္ဆန္တယ္ လို႔ ေျပာ ပါတယ္။ ျမန္မာ အမ်ိဳးသားေတြ အားလံုးက သူ႕လို ႐ုပ္ရည္ေခ်ာရဲ႕လား။ ရွင္ေျပာခဲ့ဖူးတာက “အငယ္ေလးသာ ျမန္မာမိန္းမ ရခဲ့ရင္ သူတို႔ကေလးက ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာေလး ျဖစ္မွာေနာ္” လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွင္အဲဒီလို ေျပာတိုင္း ကြ်န္မကေတာ့ ရွင္ဟာ ကိုယ့္စကားလံုးကို ကိုယ္ဘယ္လို ေျပာမိေၾကာင္း သိရဲ႕လားလို႔ ေတြးဖူးပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ကင္မ့္မ်ိဳးဆက္ တစ္ေလွ်ာက္ ျမန္မာမိန္းမကို ဘယ္ေလာက္ထိ ယူၾကမွာတဲ့ လဲ။ သူတို႔ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရာႏႈန္းျပည့္ ျမန္မာ လို႔ ေခၚႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ရွင္ဟာ ဒီကေလးအတြက္ ျမန္မာ့ အနာဂတ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ခပ္ပါးပါးေလး ေမွ်ာ္ေန မိေလလားဟင္။

ကင္မ့္ အခ်စ္

မီဒိုးဆိပ္ကမ္း ပြဲေတာ္ဆိုတာ အဂၤလန္မွာေတာ့ လူငယ္ေတြ ညလံုး ေပါက္ ေပ်ာ္ၾကကဲၾကတဲ့ပြဲေတာ္ေပါ့။ ကင္မ္လည္း ပြဲေတာ္သြားလိုက္တာ မိုးလင္းမွ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ မနက္က ကြ်န္မတို႔ မိုက္ကယ့္ဆီ ေရာက္ေတာ့ သူက သူ႔ေနာက္ ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျခဟန္ လက္ဟန္နဲ႕ေျပာလာေလရဲ႕။ မိုက္ ကယ့္ကုတင္ေပၚမွာ အသက္မဲ့သလို အိပ္ေမာ က်ေနတဲ့ ကင္မ့္ကိုျပရင္း မိုက္ကယ္က “ညက တစ္ညလံုး မီဒိုးပြဲေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာေလ။ ခု ေတာ့ ေခါင္မိုးထပ္ထိ တက္ဖို႔ေတာင္ ခြန္အား မရွိေတာ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ လာအိပ္ေနေလရဲ႕” လို႔ ဆိုပါတယ္။ မိုက္ကယ့္ ၾကည့္ရတာ သူ႕ကုတင္မွာ လာအိပ္ေနတဲ့ သား ငယ္ ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ပီတိေတြ ျဖာေနတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္အသြင္ ပါ။ ရွင္ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ကင္မ္က သူ႔အနားမွာ အၿမဲလို ရွိေနခဲ့တဲ့ အတြက္ မိုက္ကယ္ဟာ ကင္မ့္ကို ခ်စ္ပံု ရပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ ေႏြရာသီကုန္ခါနီး တစ္မနက္မွာေတာ့ မိုက္ကယ့္အိမ္ကို ကြ်န္မတို႔ ဝင္လည္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဟန္ေဂရီ က ျပန္ေရာက္ ခါစမို႔ လက္ေဆာင္ ဝင္ေပးဖို႔ေပါ့။ သူတို႔ဧည့္ခန္းနဲ႕ထမင္းစားခန္း အလယ္ေကာင္မွာေတာ့ အျပာေရာင္ ေသတၲာႀကီး တစ္လံုးကို ေတြ႕ရကာ အထဲမွာ အက်ႌအဝတ္အစားေတြ၊ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ပစၥည္း ေတြနဲ႕ တျခားတိုလီမုတ္စေတြ ရွိေနပါတယ္။ အားလံုးက အသစ္စက္စက္ ေတြပါ။ ကင္မ့္ရဲ႕ ဂစ္တာေလး ကလည္း အဲဒီပစၥည္းပံုနား မွီလို႔ေပါ့။ ကြ်န္မတို႔လည္း ကင္မ္ ဒါရ္ဟမ္ေကာလိပ္ကို မနက္ျဖန္မွာ ထြက္သြားေတာ့ မယ္မွန္း မသိတတ္ခဲ့ဘူးေလ။

ကြ်န္မတို႔ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ဟန္ေဂ ရီေခ်ာကလက္နဲ႕ ဆလာမီ ေတြကို ထုပ္ပိုးၿပီး အဲဒီပစၥည္း ေသတၲာထဲ ထည့္ရင္း “ကင္မ္ထြက္ သြားၿပီးရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ပဲ အထီးက်န္ေတာ့မွာပါ” လို႔ မိုက္ကယ္က ဆိုပါတယ္။ ကင္မ္က ေနာက္ေက်ာ ခိုင္းထားတာမို႔ မိုက္ကယ္ ေျပာတာေတြ မၾကားပါေစနဲ႕လို႔ ဆုေတာင္းရင္း ကြ်န္မလည္း ေခါင္း အသာ ညိတ္ျပကာ ႏႈတ္ဆိတ္ခဲ့မိပါ တယ္။

ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ မိုက္ကယ္တစ္ေယာက္ အရမ္းကို အထီးက်န္ေနၿပီလို႔ ေတြးကာ ဖုန္းလွမ္း ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မ အံ့ဩသြားရတာက ဖုန္းကိုင္ သူဟာ ကင္မ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ “ကင္မ္ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္မွာရွိေနတာလဲ”  “ဟမ္…ဒယ္ဒီနဲ႕အတူ ဒါရ္ဟမ္ ကိုသြားခဲ့တယ္မဟုတ္လား” “ဟုတ္” “ဒါဆို အခု ဘာလို႔ အိမ္မွာရွိေနရတာ လဲ၊ ဘာလဲ ဒါရ္ဟမ္က ပ်င္းစရာ ေကာင္းလို႔လား” “ဟမ္….” အဲဒီလို ဘာမွေမးစမ္းမရတဲ့ အေျဖေတြ ေၾကာင့္ ကြ်န္မလည္း ဘာမွဆက္မ ေမးေတာ့ဘဲ ခဏေနရင္ ညလယ္စာ လာစားဖို႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေန႕ကစၿပီး ကြ်န္မတို႔လည္း သူတို႔တိုက္ခန္းေလးမွာ ကင့္မ္ ေကာင္မေလးကို မၾကာခဏေတြ႕ ၾကရေတာ့ တာပါပဲ။ သူတို႔က မီဒိုးပြဲေတာ္မွာ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေကာင္မေလးက လန္ဒန္စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ က ဥပေဒပညာနဲ႕ ဘြဲ႕ရသူပါ။ ေရွ႕ေန ႐ံုးခန္းတစ္ခုမွာလည္း အမႈလိုက္ေရွ႕ေနရဲ႕ လက္ေထာက္ အျဖစ္ ႀကိဳးစားေနသူေပါ့။ သူက ကင္မ့္ထက္ ၈ ႏွစ္ႀကီးကာ ပညာေတာ့ ေတာ္သူေပါ့။ ကင္မ့္ ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးကို အေတာ္ႀကီး ခ်စ္ေနပံုပါပဲ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရင္ စာအုပ္ တစ္အုပ္အုပ္ကို အတူဖတ္ ေနတတ္ပါတယ္။ ဟိုေန႔ကေတာ့ “အာနက္စတို ေခ်ေဂြဗားရား” ကို ဖတ္ေနၾကတာပါ။ ကင္မ္က အဲဒီစာအုပ္ကို ဘာေၾကာင့္ သေဘာက်လဲ ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္မ မသိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ က်ဴးဘား ေတာ္လွန္ ေရးမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္ေနလို႔လား။

ကြ်န္မခင္ပြန္းကေတာ့ ကင္မ့္ဘက္က ေကာင္မေလးကို အသက္လည္း ႀကီးေလေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္ လိုပါ တြယ္တာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ေတြးႏိုင္ေပ မယ့္ ေကာင္မေလးဘက္ကၾကည့္ရင္ ကင္မ့္ကို ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္တာလဲဆိုတာ ေတြးရခက္တယ္လို႔ ဆိုပါ တယ္။ ကင္မ့္မွာ လမ္းေပ်ာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕လူ ေတြ ကေတာ့ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ျဖစ္တဲ့ ရွင့္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈေၾကာင့္လို႔ ေျပာ တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ သူကမွ အေျဖမွန္ကို တပ္အပ္ မသိ ႏိုင္ၾကပါဘူးေလ။ ကြ်န္မတို႔က အျပင္လူေတြပဲဟာ။

ေကာင္မေလးက မိုက္ကယ္တို႔ တိုက္ခန္းေလးကို ေျပာင္းလာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ အေျခအေနက တည္ၿငိမ္ သြားသလို ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္အေနနဲ႕ ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာ အရသာရွိမယ့္ စားစရာေတြေရာက္ လာလိမ့္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ အခန္းေလး သန္႔ရွင္းသြားလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္ေလနဲ႕ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူ႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စကားက ေကာင္းလြန္းလို႔ သေဘာေတြက်ေနမိပါတယ္။ သူက တကယ့္ကို ပညာ တတ္ေလးပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မကို “ႏိုရီကိုေရ ေကာင္မေလးကို ဘယ္လိုထင္လဲ”လို႔ ေမးလာ ပါတယ္။ ကြ်န္မလည္း ဘာ ျပန္ေျဖရမွန္း မသိဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေန မိတာပါ။ ကြ်န္မက စုဟာ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ကို လိုခ်င္တာလို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မိုက္ကယ္က အခုေကာင္မေလးကို လက္ခံလိုပံုပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ က ဘာမွျပန္မေျပာ ျဖစ္တာ ကိုေတာ့ ကြ်န္မေနာင္တ ရမိပါတယ္။

ေနာက္ႏွစ္ေႏြမွာ မိုက္ကယ့္ဆီ သြားလည္ၾကေတာ့ သူက တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။  မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔ ဓာတ္ေလွကားက ထြက္အလာကို တံခါးဖြင့္ ၿပီး ႀကိဳေနပါတယ္။ မိုက္ကယ့္ အမူအရာၾကည့္ရတာ ကင္မ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ေပးမွ သင့္ေတာ္မယ္လို႔ ေတြးေနပံုပါ။ အေဖ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သူကပဲ တာ ဝန္ယူေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထား ကိုလည္း သေဘာေပါက္ေနပံုပါပဲ။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)                    http://www.myanmarij.com/?p=7991  Ref: