ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၂၂) /မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း

မိုက္ကယ္ ဂ်ပန္လာလည္

၁၉၉၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာေတာ့ ကြ်န္မက ရင္သားကင္ဆာအတြက္ ခြဲစိတ္ကုသမႈ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ဩဂုတ္လ မွာေတာ့ ကြ်န္မက “ကြ်န္မစိတ္ထဲက ေအာင္ဆန္းစုၾကည္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆး႐ံုကို ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါ သြားျပေန ခဲ့ရၿပီး ကင္ဆာ ပ်ံ႕လာမလားရယ္လို႔လည္း ပူပန္ေနခဲ့မိပါတယ္။ ကြ်န္မသာ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ကို သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ ရင္ ျပန္ၿပီး လန္းဆန္းခ်င္ လန္းဆန္းလာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ စု မရွိေတာ့တဲ့ ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ဟာ ကြ်န္မအတြက္ ေဝးလြန္းတဲ့ ေနရာပါပဲ။

ကြ်န္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း အခုေနခါ ငရဲတြင္းထဲ ေရာက္သလို ခံစားေနရမယ့္ မိုက္ကယ့္ကို ေတြးပူမိသလို သူ႔အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားေစမယ့္ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးခ်င္မိၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မိုက္ကယ့္ကို ဂ်ပန္ကို ဖိတ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး စတင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကပါေတာ့တယ္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြ ျဖစ္တဲ့ ယူမီယူရီ သတင္းဌာနက စာေရးဆရာ ယဆူအိုစူဇူကီးကလည္း မိုက္ကယ္ လာလို႔ရေအာင္ ကူညီမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မစၥတာ စူဇူကီးက အဂၤလိပ္လိုေရာ ႐ုရွားလိုပါ ကြ်မ္းက်င္သူမို႕ ဝါရွင္တန္ မွာတုန္းက ႏိုဘယ္ဆုရသူေတြကို အင္တာဗ်ဴး ဆိုရင္ သူပဲလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက မိုက္ကယ့္ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္သလို ယူမီယူရီကလည္း မိုက္ကယ့္ အတြက္ ေလယာဥ္ခ ကို ကုန္က်ခံေပးခဲ့ ပါတယ္။

စုဟာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနစဥ္တုန္းက ဆုေတြ အမ်ားႀကီးကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခုရခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ေအာက္ တိုဘာ ၁၂ ရက္မွာ ေနာ္ေဝးကေပးတဲ့   လူ႔အခြင့္ အေရးဆု၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁ဝ ရက္မွာ  ဆု၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေအာက္ တိုဘာ ၁၄ ရက္က ေၾကညာတဲ့ ႏိုဘယ္လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ေတြေပါ့။ စုအတြက္ မိန္႔ခြန္း ေတြကို မိုက္ကယ္က ျပင္ဆင္ ရေလတိုင္း၊ ဆုေပးပြဲေတြကို တက္တိုင္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚသြားတတ္ပါ တယ္။ မိုက္ကယ့္ ဘဝကလည္း ပညာရွင္အျဖစ္ကေနကမၻာ့မီဒီယာ ရဲ႕ မီးေရာင္ေအာက္ကိုေရာက္သြား ျပန္ခဲ့ပါၿပီ။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ မိုက္ကယ္က ေအာက္စ္ဖို႕ဒ္ရဲ႕ စိန္႔အန္ ေထာ္နီေကာလိပ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဝင္ တစ္ဦးျဖစ္ေနပါၿပီ။ အလက္ဇႏၵားကေတာ့ ဝါရွင္တန္ မွာရွိတဲ့ ေဂ်ာ့ရွ္ေတာင္း တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနၿပီး ကင္မ္တစ္ေယာက္ ပဲ မိုက္ကယ္နဲ႕အတူ ပါ့ခ္ေတာင္း အိမ္မွာေနပါတယ္။ သူတို႔ အိမ္ရဲ႕ ပထမထပ္နဲ႕ ဒုတိယထပ္ မွာေတာ့ အိမ္ငွားေတြ ထားထားပါတယ္။ ကင္မ္က ေခါင္မိုးထပ္မွာ ေနၿပီး ဒယ္ဒီ မိုက္ကယ္ အလုပ္ကေတာ့ မနက္တိုင္း ကင့္မ္ကို ႏိႈးရတာပါပဲ။ အစပိုင္း တုန္းကေတာ့ မိုက္ကယ္က အေပၚတက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ လုပ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက အင္တာကြန္းပဲ တပ္ၿပီး ႏိႈးပါေတာ့ တယ္။ ကင္မ္ကေတာ့ ဘယ္လိုႏိႈးႏိႈး တယ္မႏိုး တတ္ပါဘူး။

ကင္မ္ရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ ရာသီျဖစ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီထဲမွာ မိုက္ ကယ္က ဂ်ပန္ကို အလည္လာခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္က ကြ်န္မတို႔ အိမ္ထဲကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး “ဆာဒါယိုရွီေရ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ကေလးမရွိတာ ကံေကာင္းတာပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္မခင္ပြန္းထက္ ၈ ႏွစ္ ငယ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပင္ပန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ ကြ်န္မခင္ပြန္းထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးေနသလား ထင္ရပါရဲ႕။

“ဒီအိမ္ကေတာ့ လံုးဝကို ဘာဆို ဘာမွ မေျပာင္းဘူးေနာ္။ အားလံုးက အရင္အတိုင္းပါပဲလား။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ေအးခ်မ္း လိုက္တာ။ ႏိုရီကိုေရ အားက်တယ္ဗ်ာ”လို႔ မိုက္ကယ္က ေျပာပါတယ္။ “ဘာလို႔လဲ မိုက္ကယ္ရဲ႕။ ရွင့္အိမ္လည္း စနစ္တက်ပဲေလ” လို႔ဆိုေတာ့ “အခုေတာ့ မတူေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကင္မ္က ပစၥည္းေတြကို ျပန္႔ က်ဲထားၿပီး ျပန္လည္း မစီဘူး။ သူ႔အခန္းဆို ေတာအုပ္က်ေနတာပဲ။ ပစၥည္းေတြက ၾကမ္းေပၚမွာ ပံုထားတာ ဒူးေခါင္းေလာက္ အျမင့္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္တစ္ ေခ်ာင္းခ်င္းစီ မၿပီး လမ္းေလွ်ာက္မွ ရတာ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ သူ႔အခန္းထဲ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ အခန္းကို ရွင္းေပးေတာ့လည္း သူက စိတ္ဆိုးျပန္ေရာ”လို႔ မိုက္ကယ္က စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ေျပာျပေနပါတယ္။ မိုက္ကယ္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္ၿပီး ကြ်န္မက အသန္႔အျပန္႔ ႀကိဳက္တာကိုး။ ကင္မ္ကေတာ့ “ဒယ္ဒီတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ကြ်န္ေတာ့ကို ဒုကၡေပးမွာေတြပဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနဖို႔ အဆင္ေျပပံု မရပါဘူး။

၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ ကင္မ္ကို ေနအိမ္တြင္ ေတြ႔ရစဥ္

အဲဒီအခ်ိန္က ကြ်န္မခင္ပြန္းဟာ ႐ူကိုကူ တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနဆဲပါ။ သူ႔ရဲ႕ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္း အုပ္ႀကီးနဲ႕ နီရွီဟြန္ဂန္ဂ်ီေစတီတို႕ကလည္း  မိုက္ကယ့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုပါတယ္။ အိုတာနီ စူးစမ္း ေလ့လာေရး ပါတီမွာေတာ့ အလယ္အာရွက တိဘက္ဘာသာ ေပစာတခ်ိဳ႕ ကို မိုက္ကယ္ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဘာသာမျပန္ရေသးတဲ့ စာမူေတြမို႔ မိုက္ကယ္က “အို ဒီအခန္းထဲမွာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ထိုင္ၿပီး ဒီစာမူေတြကို ေလ့လာရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ ဖို႔ ေကာင္းမွာပါလိမ့္”လို႔ တသသ ေျပာေလရဲ႕။ တကၠသိုလ္က တာဝန္ရွိသူ ေတြကလည္း သူ႕ကို လုပ္ေပး ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။

တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ မုန္တိုင္းေတြ ထန္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာပဲ မိုက္ကယ္ဟာ သူ႔႕ဘဝမွာအေရး ပါတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေရးသားၿပီးစီးခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္က “ရာဘင္ကေရာင္း၊ ဘူတန္ရွိ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ၏ မူလအစ”လို႔ နာမည္ေပးထားပါ တယ္။ အဲဒီစာအုပ္အေၾကာင္း သူက ရူကိုကူတကၠသိုလ္မွာ လက္ခ်ာ တစ္ခု ပို႔ခ်ေဟာေျပာ ေပးခဲ့ပါတယ္။ တိဘက္ပညာရွင္တခ်ိဳ႕၊ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္ေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာ ေလ့လာေနသူ ေတြနဲ႕ တျခားပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး သူ႔လက္ခ်ာကို လာတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စုကို ဂ်ပန္ ဘာသာ စကား သင္ေပးတဲ့ မီခ်ီကို တီရာအိ၊ ပါေမာကၡ နီရွီအိုကာ၊ ယာတာ႐ိုဆန္နဲ႕ ယူမီယူရီ သတင္းဌာနက မစၥတာ စူဇူကီးတို႕လည္း လာတက္ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ခဏေလး ေပမယ့္ ပညာရွင္မိုက္ကယ့္ အတြက္ေတာ့ အေမာေတြ ေျပမယ့္ အခိုက္အတန္႔ေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ကြ်န္မတို႕က ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။

ယူမီယူရီက မိုက္ကယ္ ဂ်ပန္မွာ ေရာက္ေနေၾကာင္း သတင္းမလုပ္ခဲ့တာကိုလည္း ကြ်န္မတို႔က ေက်းဇူး တင္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာ မီဒီယာေတြရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ ကေလးေတြနဲ႕ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာ အေဖ အျဖစ္ေရာ၊ အိမ္ရွင္မ အျဖစ္ေရာ၊ ပညာရွင္ အျဖစ္ပါဆိုေတာ့ ေမာရွာပါတယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္ခိုက္မွာေတာ့ နိစၥဓူဝကိစၥေတြကေန ခဏေလး ေဝးေနရၿပီး အေမာေျဖႏိုင္မယ္ လို႔ေမွ်ာ္လင့္မိတာေပါ့။ ဂ်ပန္မွာ လည္း အဲဒီအခ်ိန္က ကိုေဘးငလ်င္ႀကီး ၿပီးခါစေလး ရွိေသးခ်ိန္ေပါ့။

မိုက္ကယ့္အိမ္ကို နတ္သမီးႏွစ္ပါး ေရာက္လာျခင္း


မိုက္ကယ္ ျပန္သြားၿပီးေႏြရာသီ မွာေတာ့ ကြ်န္မတို႔က ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ကို သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ မိုက္ကယ္က သြက္လက္ေနၿပီး ျပန္ငယ္သြားသလိုလည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေျခာက္လေလာက္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္သြားခဲ့လဲလို႔ ကြ်န္မေတြးမိေတာ့ တာေပါ့။
ကြ်န္မတို႕က မိုက္ကယ့္စာ ၾကည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ပဲ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုခန္းထဲကေန အမ်ိဳးသမီး အသံေတြနဲ႕အတူ မိုက္ကယ့္ အသံဩကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အိမ္ဝင္းထဲက ပန္းၿခံေလးထဲမွာေတာ့ စားပြဲတစ္လံုးနဲ႕ ကုလားထိုင္ေတြ ရွိေနၿပီး မိုက္ကယ္က စားပြဲကို ျပင္ဆင္ေနတာမို႔ ပန္းၿခံထဲမွာ ပါတီ လုပ္မယ္လို႔ သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ ဒီအိမ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္။
မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း                         http://www.myanmarij.com/?p=7047