အပမွီတဲ့ကား/ မင္းေကာင္းခ်စ္

တန္ခူးေနဟာ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ကမာၻေျမကို ေလာင္မီးၿမိဳက္လွ်က္ရွိ၏။ နာရီျပန္ (၂) ခ်က္ေက်ာ္ မြန္းလြဲေနရဲ႕အရွိန္ေစာ္ေၾကာင့္ အရည္အ ေသြးည့ံဖ်င္းတဲ႔ကတၱရာလမ္းမဟာ အရည္ေပ်ာ္စျပဳေနၿပီ။ တခါတရံ ျဖတ္သြားတဲ့ကားဘီးမ်ားနဲ႔ အရည္ေပ်ာ္ကတၱရာေတြနဲ႔ ကပ္ညွႇိပြတ္တိုက္ မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚတဲ့ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သံဟာ ကိုဘလြင္အတြက္ ေႏြဥတုရဲ႕ညည္းတြားသံတစ္ခု၊ အမွတ္လကၡဏာတစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ တခ်က္တခ်က္ အမွတ္မထင္ေ၀့လာတတ္တဲ႔ ေလ႐ူးေလးေၾကာင့္ တျဖပ္ျဖပ္ခပ္သြားတဲ႔ ေညာင္႐ြက္သံေတြနဲ႔အတူ ေလပူေအးေလးက ကိုဘလြင္ရဲ႕ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကို ေပြ႔ဖက္က်ီစယ္သြားတိုင္း ေႏြေနရဲ႕အပူဒဏ္ကိုအာခံႏိုင္ဖို႔ အင္အားတခ်ဳိ႕ရလိုက္စျမဲဘဲ။ ေရႊေညာင္ပင္ ကြမ္းယာဆိုရင္ ရန္ကုန္အေနာက္ျခမ္း လႈိင္ျမစ္ကမ္းေဘးတေလွ်ာက္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားသိၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆိုကၠားသမား၊ တကၠစီ နဲ႔ ကားသမားေတြၾကားမွာ နာမည္ရတယ္။ ကိုဘလြင္ ထံုးေဖာက္ေကာင္းတာေရာ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္တာေၾကာင့္လို႔ထင္ပါတယ္။

ကိုဘလြင္ကြမ္းယာဆိုင္က လမ္းမႏွစ္ခု အဂၤလိပ္ အကၡရာ (T) ပံုသ႑န္ဆံုတဲ႔ လမ္းဦးတိုက္က ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာတည္ထားတာမို႔ ေ႐ႊေညာင္ပင္ကြမ္းယာလို႔ေခၚၾကတာပါ။ အသိေဗဒင္ဆရာတစ္ဦးက အၾကံေပးတဲ႔အတိုင္း လမ္းဦးတိုက္မွာဆိုင္ဖြင့္ထားလို႔ အႏၱရာယ္ကင္း ေအာင္ က်ားေခါင္းပံုပန္းခ်ီကားခ်ိတ္ထားလို႔ က်ားဘလြင္လို႔လဲ ရင္းႏွီးသူတခ်ဳိ႕ကေခၚၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုဘလြင္ ဒီကြမ္းယာဆိုင္ ေလးဖြင့္ၿပီးလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဖ်ာပံုဇာတိ၊ ဧရာ၀တီတိုင္းသား ကိုဘလြင္တေယာက္သူ႔ေမြးရပ္ေျမကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို စြန္႔စြန္႔စားစားတက္လာတာ မိသားစုဘ၀ေလး တိုးတက္ေစခ်င္လို႔ပါ။ သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးလာေတာ့ လည္း နာမည္ကို “တိုးတက္လြင္” လို႔မွည့္ေပးခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္စကေတာ့ ၾကံဳရာက်ပမ္းအလုပ္လုပ္ရင္း ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ။အခုေတာ့ မိသားစုကို ဖူလံုေအာင္ထမင္းေကြၽးႏိုင္တဲ႔ကြမ္းယာဆိုင္ေလးလည္းပိုင္ၿပီ။ သားၾကီး “တိုးတက္” လည္း တကၠသိုလ္အဆင့္ ေက်ာင္းမထားႏုိင္ေပမယ့္ အရပ္ထဲက ကား၀ပ္ေ႐ွာ့မွာအပ္ထားၿပီး ကားပညာသင္ခိုင္းထားႏိုင္ေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါ့ဘ၀တုိးတက္လာ တာဘဲလို႔ ကိုဘလြင္တစ္ေယာက္ ေတြးရင္းေက်နပ္ေနမိတယ္။

မေန႔တည္းကမွာထားတဲ့ေအာ္ဒါေတြလာယူရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ေရဖန္႔ဖန္႔ေလးစြတ္ ထားတဲ့စြတ္ထားတဲ့ အ၀တ္ျဖဴနဲ႔အုပ္ထားတဲ့ ျခင္းၾကားတဲက ကြမ္း႐ြက္ႏုႏုေလးေတြကို အထပ္လိုက္ထုတ္ၿပီး တစ္႐ြက္ခ်င္း အညႇာျဖတ္၊ အရြက္ဖ်ားတိေနတုန္း ေလ်ာခနဲ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားႀကီးတစ္စီး သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ကိုလြန္ၿပီး ၿငိမ့္ခနဲထိုးရပ္လာတာ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔အဖိုးတန္ကားမွန္း သိသာပါတယ္။ တဖိတ္ဖိတ္ ထေနတဲ့အေရာင္ကလည္း ေတြ႔ေလ့ေတြ႔ထရွိတဲ႔ကားေရာင္မ်ဳိးမဟုတ္၊ အျပာလို႔လည္းေျပာမရ၊ ေငြမင္ေရာင္လို႔လဲမဆိုႏိုင္ ၾကားေရာင္မို႔ ဓာတ္ျပာေရာင္လို႔ဘဲေခၚရမလားမသိဘူး။ ကားစက္သံဆိုတာ ႏိႈးထားမွန္းေတာင္ မသိႏိုင္ဘူး။

အဂၤလိပ္စာမတတ္လို႕ ကားအမ်ဳိးအစားကို မဖတ္တတ္ေပမယ့္ နီကယ္ေရာင္တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ႔ သစ္က်ဳတ္တစ္ေကာင္ခုန္အုပ္မယ့္ပံု၊ ေဖာင္းႂကြ႐ုပ္လံုးေလးက ကားေနာက္ဖံုးေပၚမွာ ခမ္းခမ္းနားနား လွေနတာေတြ႔ရတယ္။ ၾကည့္ေကာင္းလို႔ၾကည့္ေနတုန္း ေမာင္းသူ ဘက္က ကားေ႔႐ွတံခါးဖြင့္လာျပီး ႐ွပ္အက်ႌျဖဴ ေဘာင္းဘီနက္နဲ႔ ကားေမာင္းသူဟာ ကိုဘလြင္ဆိုင္ဘက္ေလွ်ာက္လာတာေတြ႔ရတယ္။ က တံုးစေတာက္ေကနဲ႔ အညာသားပံုေပၚလြင္တဲ့ဒ႐ိုင္ဘာက အနားေရာက္လာေတာ့ “ႏွပ္ေဆးနဲ႔ ၅၀၀ ဖိုးလုပ္ေပးပါ” “ရတယ္ ဆရာ အာေမႊး ေလးထည့္ခ်င္ေသးလား” ကိုဘလြင္က ႏွပ္ေဆးဘူးကိုဖြင့္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ဟာ…မထည့္နဲ႔ သိပ္ေမႊးလြန္းေတာ့ အံုနာက မႀကိဳက္ ဘူး”
ယာၿပီးစကြမ္းတစ္ယာကို ကိုဘလြင္ကကမ္းေပးလိုက္ရင္း “တစ္ယာေလာက္၀ါးသြားမလား ဆရာ” “ဟာ မလုပ္နဲ႔ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကြမ္းစားလို႔မရဘူး” ဒ႐ိုင္ဘာက ျပာျပာသလဲျငင္းဆန္ရင္း ကြမ္းယာဆိုင္ေဘးက ခံုတန္းလ်ားမွာ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ “ဆရာ႔ကားက လွ လိုက္တာဗ်ာ ေတာ္ေတာ္အဖိုးတန္မယ္ေနာ္” ယာျပီးသားကြမ္းယာေတြ ပလတ္စတစ္အိပ္ေသးေလးထဲသိပ္ထည့္ရင္း ကိုဘလြင္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ခ်ီးမႊမ္းလိုက္မိတယ္။
“ကားကအသစ္ဆိုေတာ့ တန္ဖိုးကေတာ့ႀကီးတာေပ့ါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာင္ေျပာင္ျမင္တိုင္း ေရႊမထင္နဲ႔ဗ်။ အေတာ္ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်တဲ့ကား က်ဳပ္ကားေမာင္းလာတာ အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ျပီ ဒီေလာက္ေဗြေဖာက္တဲ့ကား တစ္ခါမွမၾကံဳဖူးေသးဘူး” လို႔ ကိုင္ထားတဲ့ဂ်ာနယ္နဲ႔ ယပ္ခပ္အ ေအးခံရင္း ကားဒ႐ိုင္ဘာက ျပန္ေျပာလာတယ္။ “အားပါး ေကာင္းလိုက္တဲ့ကားၾကီး တာ၀တႎသာက ဦးမာတလိႀကီးေမာင္းတဲ့ကားႀကီးပါ လားဗ်ာ” ပုခံုးေပၚကဖ်င္တဘက္ပိုင္းေလးနဲ႔ ေခြၽးသုပ္ရင္း သူ႔ဆိုကၠားကို ေညာင္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာထိုးဆိုက္ရင္း ဆိုကၠားသမား ကိုနီတြတ္က ေရာက္မဆိုက္ ၀င္ေျပာလာတယ္။

“လာျပန္ၿပီေနာက္တစ္ေယာက္ ျဗမၺာႀကီးဦးေခါင္းနဲ႔တူတဲ့ ဒီကားရဲ႕ဒုကၡကို ေမာင္းေနရတဲ့က်ဳပ္ကအသိဆံုးပါ။ အင္မတန္ေသာက္သက္ တဲ့ကားဗ်။” အေတာ္ႀကီးစိတ္ပ်က္တဲ့မာန္နဲ႔ ၿငီးျငဴေနတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာကို ဆိုကၠားသမား ကိုနီတြတ္က တအံတၾသၾကည့္ရင္း ျပန္ေမးလိုက္တယ္ “ဘယ္လိုေသာက္သက္တာလဲဗ်ာ” ကိုနီတြတ္က ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ “ကားထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့အလုပ္အမ်ားႀကီး၊ သိုးေဆာင္းစာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ပြလို႔ ခါးပါတ္မပတ္ရင္လည္း သိုးေဆာင္းစကားေတြထြက္လာ နား႐ႈပ္မ်က္စိ႐ႈပ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္စရာ အေတာ္ေကာင္းတယ္” “ သိုး ေဆာင္းစာနဲ႔စကားဆိုတာ ဘာလဲဆရာ” ကိုနီတြတ္ထပ္ေမးတာကို ကားဒ႐ိုင္ဘာက “အျဖဴေကာင္ေတြရဲ႕စာနဲ႔စကားကိုေျပာတာ” လို႔ျပန္ ေျဖလိုက္တယ္။ “ေၾသာ္ ဘိုစာနဲ႔အဂၤလိပ္စကားကိုေျပာတာ လား” ကိုနီတြတ္က လက္ကေလးေနာက္ပစ္ ခါးကိုင္းျပီး ကားအားကပ္ၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္ျပန္တယ္။ “ဟုတ္တယ္ ဒီကားျပႆနာမလုပ္တဲ႔ရက္ မ႐ွိဘူး။ စ၀ယ္တုန္းကတည္းက အံုနာကို က်ဳပ္ကေျပာတယ္၊ နတ္ကြန္းသြား ျပျပီး အစဥ္အလာအတိုင္းလုပ္ဖို႔ေျပာတာ အယံုအၾကည္မ႐ွိဘူးတဲ့။ အခုေတာ့ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ေမာင္းေနရင္း ထိုးရပ္ရင္ ရပ္သြားတတ္တယ္။ ဒီကားညဥ္ကိုမေကာင္းဘူး ျပႆနာေတြကအစံုပါဗ်ာ” ကားဒ႐ိုင္ဘာက သူ႔ကားအေၾကာင္း အတင္းအ႐ွည္ေျပာျပီး စိတ္ေပါ့ပါးသြားပံုရၿပီး ကိုဘလြင္ကမ္းေပးလိုက္သည့္ ကြမ္းယာထုပ္ကိုယူၿပီး ကားေပၚတက္သြားေတာ့တယ္။

“ကားအသစ္ႀကီးက ဒီလိုျဖစ္တာ နားမလည္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ” ကိုနီတြတ္ရဲ႕မွတ္ခ်က္သံကို ကိုဘလြင္ ပခံုးတြန္႔ျပရင္း ကြမ္းယာခံုကို အ၀တ္သန္႔ ေလးနဲ႔ပြတ္တိုက္သန္႔စင္ေနမိတယ္။ တေအာင့္ေလာက္ႀကာေတာ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာက ကသုတ္ကရက္ကားေပၚက ျပန္ဆင္းလာၿပီး “ျပႆနာ ေလးျပန္ၿပီဗ်ဳိ႕ စက္ႏိႈးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီအနီးနားတ၀ိုက္မွာ ကား၀ပ္ေ႐ွာ့ေလးမ်ားရွိသလား” ကိုဘလြင္က ခ်က္ျခင္းျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ “မိုးကား၀ပ္ေရွာ့ဆိုတာရွိတယ္။ ေခၚေပးရမလား” “လုပ္ပါအံုးဗ်ာ အံုနာရဲ႕သားကို ေလးနာရီခြဲအမီွ က်ဴရွင္သြားႀကိဳရမွာ။ မိုး၀ပ္ေရွာ့ကိုသြား ေခၚေပးပါလား” ကိုဘလြင္က ကိုနီတြတ္ကိုလွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ “ခုခ်က္ျခင္းေခၚလာခဲ့မယ္” လို႔ေျပာရင္း ကိုနီတြတ္သူ႔ဆုိကၠားကို နင္း ထြက္သြားတယ္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ကိုနီတြတ္ဆိုကၠားနဲ႔ ၀ပ္ေ႐ွာ့ဆရာ ဦးလွဒင္နဲ႔ ကိုဘလြင္သား တိုးတက္တို႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဆီဂ်ီးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ စြတ္က်ယ္လက္စက၀တ္ထားတဲ့ ဦးလွဒင္နဲ႔ ဂြနဲ႔စပန္နာေတြထည့္ထားတဲ့ ညစ္ေပတူးျပီး အေရာင္မေပၚေတာ့တဲ့ ပတၱဴအိတ္ကိုကိုင္ျပီး ကုပ္ ကုပ္ေလးရပ္ေနတဲ့ တိုးတက္ကိုၾကည့္ျပီး ကားဒ႐ိုင္ဘာက ေခါင္းတရမ္းရမ္း လုပ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” ဦးလွဒင္ရဲ႕ ေမးခြန္းကို ကားဒ႐ိုင္ဘာက တိုတိုဘဲေျပာတယ္ “စက္ႏိႈးလို႔မရဘူး” “အင္ဂ်င္လည္သံၾကားရလား” လို႔ထပ္ေမးေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရဘူးလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ က်ဳပ္တခ်က္၀င္ၾကည့္လိုက္အံုးမယ္လို႔ေျပာျပီး ကားတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာက ျပာျပာသလဲ “ေဟ့လူ တစ္ ခါထဲ၀င္ေတာ့မွာလား” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ ဦးလွဒင္က နားမလည္သလိုျပန္ၾကည့္ျပီး “ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ျပန္ေမးလိုက္တဲ့အခါ “ခင္ဗ်ားရဲ႕ ညစ္ေပေနတဲ့ ဒီအ၀တ္အစားေတြနဲ႔ ကားထဲ၀င္ရင္ ထိုင္ခံုေတြညစ္ပတ္သြားမွာေပါ့ဗ်” လို႔ ဒ႐ိုင္ဘာက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ေျပာလာတယ္။

“ဒါဆို က်ဳပ္ဘာလုပ္ရမွာလဲ အ၀တ္အစားအသစ္ျပန္လဲရမွာလား” လို႔ ဦးလွဒင္က အေငါ့ထူစကားဆိုလာတာနဲ႔ ကိုဘလြင္လဲ မေနသာေတာ့ ဘဲ “ကဲပါဗ်ာ က်ဳပ္ဆိုင္က သတင္းစာစကၠဴေဟာင္းေတြ ခံုေပၚမွာျဖန္႔ခင္းျပီး၀င္ထိုင္ရင္ ေပစရာအေၾကာင္းမ႐ွိပါဘူး” လို႔ ၾကားခ်ေပးလိုက္မွ အဆင္ေျပသြားတယ္။

ဦးလွဒင္လည္း ကားထဲ၀င္ထိုင္ျပီး ဘာေတြလုပ္ေနသလဲေတာ့မသိဘူး။ အတန္ၾကာေတာ့ ေခါင္းေလးထြက္လာျပီး “ေမာင္တိုးတက္ေရ ငါ့ မ်က္မွန္ေလး” လို႔ေျပာေတာ့ သားတိုးတက္က အိတ္ကပ္ထဲ အသင့္ပါတဲ့မ်က္မွန္ကို သူ႔ဆရာဆီ တ႐ိုတေသေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကား ဒ႐ိုင္ဘာက “၀ပ္ေရွာ့ဆရာ ခင္ဗ်ား ဘိုစာဖတ္တတ္သလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဦးလွဒင္က “မဖတ္တတ္ပါဘူးဗ်ာ” လို႔ျပန္ေျဖတယ္။ “ဘာ ျဖစ္လို႔မ်က္မွန္လိုတာလဲ” လို႔ထပ္ေမးတယ္။ ဦးလွဒင္က ကားေဘာနက္ဖံုးဖြင့္ဖို႔ ခလုတ္႐ွာေနေတာလို႔ေျပာေတာ့ “ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားကလဲ ဖယ္ဖယ္ က်ဳပ္ဖြင့္ေပးမယ္” လို႔ေျပာရင္ ခလုတ္တစ္ခုကို လွမ္းႏိွပ္ေပးလိုက္တယ္။

အဲဒါနဲ႔ ဦးလွဒင္နဲ႔သားတိုးတက္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားေဘာနက္ဖံုးကိုဖြင့္ျပီး အင္ဂ်င္ကို ၾကည့္ၾကႏိႈက္ၾကတယ္။ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဦးလွဒင္ ကားေခါင္းထဲ၀င္ထိုင္ျပီး စက္ႏိႈးၾကည့္ျပန္တယ္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာတဲ့အသံေလးေတြ ထြက္ေပၚလာၿပီး “ႏိႈးမရဘူး” ကားေပၚက ဆင္းလာျပီး ဦးလွဒင္က ကားဒ႐ိုင္ဘာကိုလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ “ခင္ဗ်ားကားက စက္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားလံုးေကာင္းတယ္။ လွ်ပ္စစ္ပိုင္း ဆိုင္ရာမွာ ျပႆနာ႐ွိေနတယ္။ ဒီလိုဘီးအင္ဂ်င္မ်ဳိးကိုျပင္ဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ၾကည့္မွရမွာ” ဒီမွာတင္ ကားဒ႐ိုင္ဘာက “ဟာဗ်ာ ေစာေစာကေျပာ ေရာေပါ့ မျပင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္လဲ” ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာရင္း သူ႔မွာပါလာတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတုန္း ဦးလွဒင္နဲ႔သား တိုးတက္တို႔လဲ အိတ္ကေလးဆြဲျပီး ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။

နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ အမိုးဖြင့္ဂ်စ္ကားတစ္စီးနဲ႔ စက္ျပင္ဆရာႏွစ္ေယာက္ထပ္ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဦးလွဒင္တို႔ထက္ ပို သန္႔ျပန္႔တဲ့ တူညီ၀တ္စံုေတြ၀တ္ထားၿပီး ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာစက္အေသးေလးေတြလဲ ပါလာတယ္။ ကားဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔ အက်ဳိးအ ေၾကာင္းေျပာဆုိျပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ကိရိယာေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ျပင္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကျပန္တယ္။

ခဏေနေတာ့ စက္ျပင္ဆရာတစ္ေယာက္က “ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး” ဆိုၿပီး ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာစက္ေလးကို ပုတ္လိုက္ ေနာက္ေက်ာ မွာတပ္ထားတဲ့ေဆာ့ကတ္ေလးကို ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္ ခလုတ္ေလးေတြ ႏွိပ္လိုက္နဲ႔လုပ္ေနတုန္း ေနာက္ထပ္ကားသစ္ႀကီးတစ္စင္း ေလ်ာခနဲ ထိုးဆိုက္လာတယ္။ “ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ကိုၾကီးစိန္” လို႔ ဒ႐ိုင္ဘာကိုလွမ္းေျပာၿပီး စက္ျပင္ဆရာေတြလုပ္ေနေတာကို တဆက္ တည္း လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ခ်က္ျခင္းဘဲ “ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ေနတာေတြ ရပ္လိုက္ပါ ႀကိဳးေတြျဖတ္သိမ္းလိုက္ေတာ့” လို႔ေျပာရင္း “ခင္ဗ်ားဟာက ယူနီဗာဆယ္ဒိုင္ရာဂေနာ့တစ္တူး (စ္) မဟုတ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကားကို ဖတ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး ေျပာျပန္တယ္” စက္ျပင္ဆရာ ေတြ ပစၥည္းသိမ္းျပီးေတာ့ သူ႔ကားအေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိပံုရတဲ့အံုနာက ကားထဲ၀င္ထိုင္ၿပီး ပါလာတဲ့ေသာ့အပိုတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေသာ့ေပါက္ထဲ ထည့္လွည့္လိုက္ေတာ့ စက္ႏိႈးသြားပါေတာ့တယ္။

“သားကိုႀကိဳဖို႔ ေနာက္က်ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ပဲ သြားႀကိဳေတာ့မယ္။ ကိုႀကီးစိန္ ခင္ဗ်ားေနာက္ကကားကိုသာ ျပန္ေမာင္းသြားေတာ့” လို႔ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကိုႀကီးစိန္ဆိုတဲ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာကလည္း ကိုဘလြင္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး “ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား ဒီကားက အဲ့သလိုဒုကၡေပးတာ” လို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ကကားကို ေမာင္းထြက္သြားေတာ့တယ္။ ဆိုကၠားသမား နီတြတ္က“အဲ့ဒါ နတ္ကြန္းမျပလို႔ အပမွီ တာေနမွာ” လို႔ ဘုမသိဘမသိ ၀င္ေျပာလာတယ္။ “ေတာက္တီးေတာက္တက္ ကိုနီတြတ္ရယ္ ဘယ္ကအပမွီရမွာလဲ ကားဒ႐ိုင္ဘာ သူ႔ ကားအေၾကာင္း သူမသိတာေနမွာပါ” လို႔ ကိုဘလြင္ကျပန္ေျပာလိုက္တုန္း “မယံုမ႐ွိနဲ႔ကိုဘလြင္ ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြဆိုတာ႐ွိတယ္” လို႔ ေျပာျပီး ကိုနီတြတ္လဲ ဆိုကၠားနင္းၿပီးထြက္သြားေတာ့တယ္။

ကိုဘလြင္လည္း ကြမ္းယာဆိုင္ေလးေ႔႐ွ ေရျဖန္းၿပီး အမိႈက္လွည္းရင္း ဆက္ၿပီးအေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိေနတယ္။ ကားအသစ္ႀကီးေတြေနာက္ဆံုးေပၚေမာ္ဒယ္ကားေတြ အီးအင္ဂ်င္နဲ႔ကားေတြခ်ည္းဘဲအသစ္၀င္လာရင္ သားတိုးတက္တို႔ရဲ႕ မိုးကား၀ပ္ေ႐ွာ့မ်ဳိးေတြ အလုပ္ရပါအံုးမလား။ အဂၤလိပ္စာကမတတ္ ကြန္ပ်ဴတာလဲနားမလည္တဲ့ ဦးလွဒင္တို႔လိုစက္ျပင္ဆရာေတြ ဘယ္လိုဆက္ၿပီးလုပ္စားၾကမလဲ စဥ္းစားရင္း ေတြးရင္း သားၾကီးတိုးတက္ ဘ၀အတြက္ ရင္ေမာလာမိတယ္။ “အို ငါ့ႏွယ့္ တစ္တီတူး မိုးျပိဳမွာ ေၾကာက္သလိုမ်ဳိးျဖစ္ေနၿပီ။ အီးအင္ဂ်င္မဟုတ္တဲ့ ႐ိုး႐ိုးအင္ဂ်င္နဲ႔ကားေတြ ဗမာျပည္မွာ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးတာဘဲ” လို႔ ေျဖသိမ့္ေတြးရင္း ဆိုင္ေပၚျပန္တက္ ယာလက္စကြမ္းယာေတြ အျပီး သတ္ယာေနမိေတာ့တယ္။ ေလပူေအးေလးတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔မွာ ေညာင္႐ြက္၀ါေလးေတြ တေဖ်ာေဖ်ာ လမ္းမေပၚ ေႂကြက်မစဲ ေႏြေနရဲ႕ အပူ ဟာ ကိုဘလြင္ရင္ထဲက ေသာကအပူကို အႏိုင္ယူႏိုင္အားမရွိရွာေတာ့။

http://moemaka.com/?p=26848