ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ၁ဝ နာရီခြဲ။
မုိးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႔မႈိင္းညိဳမႈိင္းလ်က္ ရိွသည္။ တိမ္တုိက္ဟူ၍ ဘာမွ်ၾကည္လင္စြာမျမင္ရ။ မုိးကိုၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ ႀကီးလုိ ဝိုးဝိုးဝါးဝါးေနသည္။ မုိးသည္ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္စဲသည္ဟူ၍ မရွိဘဲတဖြဲဖြဲေနလုိက္၊ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ရြာခ်လုိက္ႏွင့္၊ ေနာက္ေစြ၍ေနေလသည္။
ဒီကေန႔ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးသို႔ သြားစရာရွိသည္။ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္အထူးအရာရွိ ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)က စေနေန႔ေန႔လယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အပါးေတာ္ၿမဲ ဗုိလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္းေဆာင္းပါးကို လမ္းႀကံဳလွ်င္ယူသြားပါမည္ဟု မွာထားခ်က္ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဗိုလ္ထြန္းလွထံ ေဆာင္းပါးဝင္ယူရင္း ခဏတျဖဳတ္ စကားစမည္ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီဆီသို႔ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။
၁ဝ နာရီေလာက္ကတည္းက အဝတ္အစားလဲၿပီး မုိးအတိတ္ကို ေစာင့္လ်က္ရွိသည္။ မုိးကားမစဲႏုိင္။ သို႔ႏွင့္ စားပြဲတြင္ထုိင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုစပ္ရင္း ၁၁ နာရီထုိးသြားေလၿပီ။ မုိးကား မတိတ္ေသးေပ။
ေနာက္ဆံုးတြင္ မုိးစဲလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လုိက္ၿပီး အေပၚအက်ႌဝတ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ေတြ႕ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြဘတ္စ္ကားကို တက္စီးသည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္မွ လုိက္ပါလာသည္ထင္ရေသာ ေတာသား ၃ ေယာက္ႏွင့္ တ႐ုတ္မ ၂ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကားျပတင္းတံခါးမ်ား မွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တုိ႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာလုိက္ပါလာ ၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မုိးသည္ရြာလ်က္ပင္။ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ဳိင့္ဝွမ္းတုိ႔ျဖင့္ျပြမ္းေသာ ရန္ကုန္ကား လမ္းကား စုိစြတ္လွသည္။
ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တစ္ဟုန္တည္းေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္းအတက္ သိပ္မရွိလွ။ သို႔ႏွင့္စပတ္လမ္း(ယခု ဗုိလ္ေအာင္ ေက်ာ္လမ္း) ေရာက္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ဆင္းလုိက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဒါလဟုိဇီလမ္း(ယခုမဟာဗႏၶဳလလမ္း)ဘက္မွ စပတ္လမ္းကိုျဖတ္ကူးလုိက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟုိတစ္စုသည္တစ္စု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတခ်ဳိ႕ကား သြားလာလ်က္။
ထီးေဆာင္းလ်က္၊ မုိးကာဝတ္ လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾကလာၾကႏွင့္ ႐ႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္။
သူရိယတုိက္ေရွ႕အဝင္ တံခါး မေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ အတြင္းသို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္။ စကားေျပာလုိက္ႏွင့္ ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ ျမင္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ႐ံုး ဆင္းခ်ိန္မို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာထင္ပါ ရဲ႕ဟုသာ သာမန္ေအာက္ေမ့မိသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အင္မတန္ အရိပ္အေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါးေပါက္မွ အတြင္းသို႔ဝင္သြားသည္။ လမ္းကူး တြင္ ကားလက္နက္ကုိင္စစ္သားမ်ား ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခါတုိင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လုိက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အတြင္းဝန္႐ုံးသ႔ို သြားခဲလွေပသည္။
ညႇဳိးေလ်ာ့ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လံုခ်ည္အျပာဝတ္ထားေသာ စာေရးမႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ႐ုံးထဲမွထြက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ အလယ္ဆင္ဝင္ေအာက္ ကားဆုိက္သည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတုိင္းလုိ ႐ုံးေစမ်ား ခ်ာပရာစီမ်ားရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်င္းမေတြ႕ရ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။
ဗိုလ္ထြန္းလွ အခန္းသို႔တက္ရန္ ေလွကားတစ္ထစ္ ႏွစ္ထစ္တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၱ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟုေတြးကာ မတက္ေတာ့ဘဲ ဆင္ဝင္ေအာက္မွ ျဖတ္သန္းကာ တစ္ဖက္ရွိ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္႐ုံးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလ သည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံမွ အျပန္က်မွပဲ ဝင္ေတာ့မည္ေလ။
လႊတ္ေတာ္႐ုံးဝင္ဝင္ခ်င္း သခင္ႏု၏႐ုံးခန္းတံခါးဝမွာ ပိတ္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။သကၠလတ္ခန္းဆီး အစိမ္းပုပ္ၾကီးမွာ လည္းဆြဲပိတ္၍ထားသည္။ သခင္ႏု၏႐ုံးခန္း ကုိ ေက်ာ္၍ေဇာ္ဂ်ီအခန္း သို႔ေရာက္ေလျပီ။ သူ႔အခန္းမွာလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီးအစိမ္းပုပ္ႀကီးလည္း ဆြဲ၍ေစ့ထားသည္။ ႐ုံးေစႏွစ္ေယာက္မွာ နံရံကို မွီကာ ရပ္ေနၾကသည္။ ခါတုိင္းလုိ စကားေျပာမေနၾက။ သူတုိ႔သည္ ေငးမႈိင္ေတြေဝ၍ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္ေန သည္ဟု ေအာက္ေမ့လုိက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က ငုိင္တုိင္တုိင္ေန ေသာ႐ုံးေစတစ္ဦးအား ”ဦးသိန္းဟန္ရွိသလား”ဟုေမးသည္။ ”ရွိပါတယ္ခင္ဗ်”ဟု ခပ္တုိးတုိးသာသာ ေအးေအးေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလုိက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း။
တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ႐ုတ္တရက္မဝင္ဝံ့ေသးဘဲ ရပ္ကာ႐ုံးေစဘက္သို႔ တစ္ဖန္လွည့္၍ ”အထဲမွာအစည္းအေဝးလုပ္ေနသလား”ဟု ေမးရသည္။
႐ုံးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာတယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကိုဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ သူ၏စားပဲြတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကုိေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႔ ဝင္လုိက္သည္။
႐ုံးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ ႐ုံးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္လ်က္ရွိသည္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္းမွန္ေရာင္ သည္႐ိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္းျပာျပာျဖစ္ေနသည္။ အခန္း ထိပ္ရွိ စားပဲြႀကီးတြင္ကား တုိင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အႀကံေပးအရာရွိ ဝတ္လံုဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမႈိင္လ်က္ ရွိသည္။
ေဇာ္ဂ်ီသည္ ကြၽန္ေတာ္ဝင္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္၊ စကားမျမြက္ဟဘဲ ထုိင္ရန္ ကုလားထုိင္ကိုသာ လက္ျဖင့္ ညႊန္ျပသည္။ သူသည္ေငးငိုင္၍ ေနသည္။ အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ လ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ခါတုိင္းလႈပ္ရွားဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္းဝန္မ်ား႐ုံးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလုိအံု႔မႈိင္း ရီေဝ၍ေနသည္၊ ဆိတ္ၿငိမ္၍ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္။
အတန္ၾကာ ဆိတ္ေနရာမွ ”အားလံုးေတာ့ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ”ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တုိးတုိးညည္းေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူကအကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာလက္ျပ ၍ အျပင္သို႔ေခၚခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
”လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္”
မုိးတဖြဲဖြဲတြင္ ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚေရာက္မွ ကြၽန္ေတာ္က မေနႏုိင္၍ ‘‘ဘာ ျဖစ္လုိ႔လဲ ဆရာ”ဟု ေမးမိသည္။
”မင္း မၾကားေသးဘူးလား” ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။
”ဟင့္အင္း… ကြၽန္ေတာ္ အခုပဲ ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းၿပီး ႐ုံးကုိတန္းလာတာ”
သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသ့ၤတပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကိုဝတ္ထားေသာ လက္နက္ကုိင္လူ ၄ ေယာက္သည္ ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ ဆင္ဝင္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ႐ုံးခန္းအတြင္းသို႔ အတင္းတြန္းဝင္၍ အစည္းအေဝးျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္ဝန္ၾကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္းမခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ကြၽန္ ေတာ္မေရာက္မီ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ သည္သတင္းကို ၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္၍သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ အတြင္းဝန္႐ုံး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲတြင္ ကား စာေရးစာခ်ီစေသာ ႐ုံးသားတုိ႔သည္ ညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ျငိမ္စြာစားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကုိေတြ႕ျမင္ရသည္။ တစ္စားပြဲျခားရွိ ႏုိင္ငံေရးရာအတြင္းဝန္ ကုိေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအးခပ္ေတြေတြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။
”အင္မတန္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ”၊ ”သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္း ၾကဳတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ႀကံမႈပဲ” စသည္ျဖင့္ လူအခ်ဳိ႕သည္ညည္း တြားလ်က္ရွိၾကသည္။
ေဇာ္ဂ်ီက ”အမ်ဳိးသား ပ်က္စီးျခင္းတစ္ရပ္ပဲ” ဟု တသသ ေျပာသည္။
”ကြၽန္ေတာ္ ႐ုံးဝင္းထဲဝင္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကို ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္လာတာကုိ မတားၾကဘူး။ ဆင္ဝင္ေအာက္အဝင္မွာ ေတာင္ အသိ စာေရးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕သားပဲ။ သူကလည္းဘာမွမေျပာဘူး”
”လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး” ဟု ေဇာ္ဂ်ီကဆုိေလသည္။
လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆး႐ုံမွျပန္လာေသာ႐ုံးသားတစ္ဦး အပါးကပ္လာ၍ ”ဘယ့္နဲ႔လဲ”ဟု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဝုိင္း၍ ေမးျမန္းၾကသည္။ သူက မုိင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွတစ္ပါး အားလံုးဆံုးရွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူသည္အသံ တုန္ေန၍မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။
”ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ”ဟု တစ္ ေယာက္က တုိးတုိးေမးသည္။
”မ်က္ႏွာကို အဝတ္ျဖဴနဲ႔ ဖံုးထားတယ္”
ကြၽန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏုိင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း (ယခု သိမ္ျဖဴလမ္း)တံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခ့ဲသည္။ မုိးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ ပင္ရွိသည္။ လူတစ္အုပ္သည္ မုိးထဲတြင္ . . .
ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ဳိ႕ထီးမပါဘဲ၊ တခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ရပ္ကာအတြင္းဝန္႐ုံးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကုလားႏွင့္တ႐ုတ္လည္း ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ထီးျဖဴ ၂ လက္မိုးကာ အာဇာနည္ကုန္းသို႔ ေဆာင္က်ဥ္းလာၾကစဥ္။ (ဓာတ္ပုံ-ဗမာ့ေခတ္)
လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ေမာင္းကိုဆဲြကုိင္၍ ”ဒီမယ္… ခုနကဝန္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလားခင္ဗ်ာ”ဟု ေမးသည္။ သူကားအေၾကာင္းမ်ဳိးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။
”ဟုတ္ကဲ့”ဟူ၍သာ ေျဖၾကားျပီး တစ္ဖက္သို႔ ျဖတ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကုိ တက္စီးလုိက္သည္။ ကားသည္ လမး္မေတာ္ဘက္သုိ႔ ေျပးလ်က္ရွိ သည္။
ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦးက ”ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ”ဟု ျမည္တမ္း လ်က္ ရွိသည္။
ေစ်းသည္ဟုထင္ရေသာ ခပ္အုိအုိမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကား “ဗုိလ္ခ်ဳပ္အသက္ရွင္ပါေစေတာ္”ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္။
ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘‘မေျပာၾကနဲ႔ မေျပာၾကနဲ႔” ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတုိးတားျမစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ မေျပာရက္ၾက။ သန္႔ျပန္႔စြာ ဝတ္စားထားေသာ တ႐ုတ္တစ္ဦးက ‘‘အားကီးရက္စက္တာပဲ”ဟု ကြၽန္ေတာ့္ဘက္သို႔လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စ္ ကားဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လုိက္သည္။
သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ။ ေစ်းဆုိင္မ်ားပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္းပ်ံ႕ႏွံ႔၍ သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတုိ႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္သြားလာေနၾကသည္။
ကားလမ္းေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာအခါ အိမ္ဝတြင္ လူတုိ႔သည္ မႈိင္တုိင္တုိင္ႏွင့္ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတုိ႔သည္ အၿငိမ္မေနႏုိင္ၾက။ မုိး သည္မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။
လူတုိ႔သည္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။
မည္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာညႇိဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတစ္ဦး၏ မိန္းမပါးစပ္မွ ”က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္ စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးရွင္”ဟူ ေသာအသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚ ထြက္လာသည္။
ေနဝင္မီးၿငိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ားဆံုတုိင္း ေန႔ခင္းကအေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ႐ွဳိက္သံ၊ တမ္းတ သံ၊ ညည္းညဴသံ၊ တသသံ။
တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာအိပ္ရာဝင္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ၾက။ ေန႔ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္။
ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတုိ႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲခနဲ မီးျခစ္၍ေနာက္ေဖး ထၾကျပန္သည္။
တစ္ေရးႏုိးဆံုလွ်င္ ”ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ့မလဲေနာ္”ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ဆုိၾကသည္။ တစ္ေရးႏုိးတုိင္းသတိရလ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏအိပ္မက္ၿပီး ႏုိး သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့၊ တသသႏွင့္ ထုိညကိုလြန္ေျမာက္ရသည္။
ဒဂုန္တာရာ
၁၉၄၇
ၾသဂုတ္လ
Popular Journal မွ ကူးယူေဖၚျပသည္။
No comments:
Post a Comment