စုဟာ ဂ်ပန္မွာ ေနခဲ့စဥ္က ဂ်ပန္က လူေတြ အေနနဲ႔ သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုေတြ ေတြးထင္ျမင္တယ္ ဆိုတာကြ်န္မ မသိပါဘူး။ သူက လူေတြေရွ႕မွာ သူ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်စ္ခံရေအာင္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာကိုမွ ျပသ လုပ္ေဆာင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ စုက ကြ်န္မေရွ႕မွာေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုေနထိုင္ပါတယ္။ စုက မိုက္ကယ္ ရွိရင္ေတာ့ ကြ်န္မကို သိပ္ဂ႐ုမထားေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္မ အၿမဲေတြးမိခဲ့တာကေတာ့ စုဟာ သူ႔ အမိေျမ အတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို ေနာင္တရေနတဲ့ စိတ္နဲ႕ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ အၿမဲရွိ ေနကာ အဲဒါကိုက ခ်စ္စရာပဲေလ။ ဒီႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးကာလမွာ သူတို႔ တစ္မိသားစုလံုး ကြ်န္မတို႔နဲ႕အတူ ရွိေနတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ စုရဲ႕ မိန္းမပီသမႈ ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
၁၉၈ဝ တဝိုက္ ေအာက္စဖို႔ဒ္တြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ
တံခါးပြင့္သြားတာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္ နက္ ျမန္မာဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ရဲ႕ တည္ၿငိမ္တဲ့ အၿပံဳးရိပ္ကို ဘြားခနဲ ဖူးေတြ႕ လိုက္ရ ပါတယ္။ စုက“အို”လို႔ တစ္ခြန္းတည္း ပဲ ေျပာႏိုင္ၿပီး ေနာက္ထပ္စကား မဆက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္က်သြား ပါတယ္။ ေငြသံုးရာမွာ စနစ္ႀကီးတဲ့ စုက ယန္း ၅ဝဝဝကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးဆီ ကပ္လွဴလိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ထိုင္ကာ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႕ ဦးသံုးႀကိမ္ခ် ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တတြတ္တြတ္ နဲ႕ဘုရားစာရြတ္ ဆုေတာင္းေတာ့တာ ပါပဲ။မိုက္ကယ္ေရာ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကပါ စုလိုပဲ ဝတ္ျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကတျခား ဘုရားဖူးေတြ ဝင္လာေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ လိုက္ၾကပါတယ္။ စုကေတာ့ ေဘး ဘယ္ညာ ကို သတိမထား မိေတာ့သလို ဘုရားစာကိုသာ တတြင္တြင္ ရြတ္ေနပါေတာ့ တယ္။ ကြ်န္မက စုရဲ႕ အေနာက္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ရွိေနတာမို႔ စုက ကိုယ္ကို ကိုင္းၫြတ္လိုက္ ျပန္မတ္လိုက္နဲ႕ ဘုရားကန္ေတာ့ေနတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္းကို ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ စုဟာ မိန္းမဆန္လွၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္လို႔ ျမင္လာမိတာပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ စုဟာ လိုက္ေလ်ာႏိုင္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ကြ်န္မ ေတြးလိုက္မိျပန္ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အဂၤလန္နဲ႕ဂ်ပန္မွာ ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ သူ႔ကို ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ကြ်န္မ မဆံုမိေသး ပါလား လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကြ်န္မေတြ႕ခဲ့တဲ့ စုဟာ ႏိုင္ငံျခားေရာက္စု ျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔ သူဟာ သံမဏိဝတ္႐ံုကို လႊမ္းၿခံဳ ထားတဲ့ အသြင္နဲ႕ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ အခုေတာ့ ဂ်ပန္က ရြာေလးတစ္ရြာရဲ႕ ဗုဒၡ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္မွာ သူဝတ္ဆင္ ထားခဲ့တဲ့ သံမဏိဝတ္႐ံုကို မၿခံဳေတာ့ဘဲ ျမန္မာ့ဝိညာဥ္ အျပည့္နဲ႕ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို သူ႔ရဲ႕ အင္မတန္ေအး ခ်မ္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာတာကေတာ့ စုအေနနဲ႕ စိတ္ေအး လက္သာ ေနႏိုင္ေအာင္ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္က လြဲၿပီး တျခားေနရာ မရွိႏိုင္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ စုအေနနဲ႕အဂၤလန္မွာ ႏိုင္ငံျခား သား တစ္ေယာက္အျဖစ္ လံုၿခံဳစြာ ေနႏိုင္ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵ မရွိတရွိ ေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ အဆိုးဆံုးအတြက္ ျပင္ဆင္ ရင္း ျမန္မာေတြ ၾကားမွာ တစ္သက္ လံုး ေနသြား သင့္တယ္ေလ။ ကြ်န္မကေတာ့ စုအေနနဲ႕ အဲဒီလို ေနသြားမွာကို စိတ္ပူမိပါရဲ႕။
စုထံမွ ခြဲခြာျခင္း
စုအဖို႔ ဂ်ပန္ကေန ျပန္ရမယ့္ အခ်ိန္က နီးကပ္လို႔ လာပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ စုက ကြ်န္မတို႔ အိမ္ကို ေရာက္လာေလရဲ႕။ ကြ်န္မကလည္း အတံု႔အဆိုင္း မရွိ အခုလို ေျပာျဖစ္ သြားမိပါတယ္။ “စုေရ ကြ်န္မသာ ရွင္ဆိုရင္ေလ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြား မွာပဲ။ ရွင္ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္မွာ ေနေနသမွ် ရွင့္အဖို႔ လက္ဘက္ရည္ပြဲ ေတြမွာေျပာရမယ့္ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေန ၿပီး ျမန္မာျပည္ ကေတာ့ ရွင့္ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ မဆို လိုအပ္ေနမွာေလ။ ရွင့္မွာ ျမန္မာျပည္က လိုအပ္ေနတဲ့ အရည္အခ်င္း ေကာင္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရယ္။ အဂၤလိပ္စကား ဆိုရင္လည္း တကယ့္ကို အရမ္းေကာင္းတယ္ေလ။ မိုက္ကယ့္အေနနဲ႕ အိႏိၵယက တကၠသိုလ္ တစ္ခုခုမွာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္တာပဲ။ ျမန္မာအစိုးရက ဗီဇာေပးႏိုင္ သေလာက္ ရွင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လည္း လြယ္လြယ္ ေတြ႕ႏိုင္မွာပဲ။ အိႏိၵယဆိုတာ ျမန္မာျပည္နဲ႕ ခဲတစ္ပစ္ေလာက္ပဲ ေဝးေတာ့ အဆင္ေျပတာ ေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္က အိမ္ကို ငွားထားေပးလိုက္လည္း ရတာပဲ။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကိုလည္း ေဘာ္ဒါထားၿပီး ေက်ာင္းတက္ခိုင္း ေနရမွာပဲ။ အဲဒီလိုမ်ား မေတြးမိဘူးလား” လို႔ေလ။ ကြ်န္မရဲ႕ အဲဒီစကားလည္း ၾကားၿပီးေရာ ဘယ္ေတာ့မဆို ခပ္သြက္သြက္ တံု႔ျပန္တတ္တဲ့ စုဟာ ခဏကေလး တိတ္ဆိတ္သြား ပါေတာ့တယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
မသီတာ-စမ္းေခ်ာင္း
http://www.myanmarij.com/?p=5936
No comments:
Post a Comment