ေမာင္ထြန္းလြင္ (မိုးေလ၀သ)ရဲ႕ "ငယ္ခ်စ္....ႏွင့္"

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေထာင္ဖက္အေႀကာင္း ေမးႀကလြန္းတဲ့သူေတြအတြက္….။
ျပန္လည္ေဖၚျပျခင္းစာစု။
၂၇-၅-၂၀၁၃
ေခတၱ စကၤာပူ။

လူေတြဟာ အရြယ္ေရာက္လာႀကတာနဲ႕အမွ် ႀကင္ေဖၚႀကင္ဖက္ကိုရွာျပီး အိမ္ေထာင္ရက္သား ျပဳႀကတာ မ်ားပါတယ္။ တမိသား နဲ႕ တမိသား၊ အေဖမတူ အေမမတူသူ ႏွစ္ဦး အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ႀကျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအိမ္ေထာင္ကို မပ်က္စီး မျပိဳကြဲႀကရေလေအာင္ထိန္းသိမ္းရတာ လြယ္သလားဗ်ာ။ စိတ္တူကိုယ္တူ ႏွစ္ဥိးဆိုရင္ေတာ့လည္း ငါးေျခာက္ဆိုဖုတ္ျပီးသားမို႕ ဘာေျပာစရာ လုိမလည္း ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးဟာ ဒီလိုမဟုတ္ႀကဘူးေလ။ အိမ္ေထာင္က်ႀကျပီးမွ ညွိယူရတဲ့ကာရန္ေတြ မ်ားေနတတ္တဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြလည္း ဒုနဲ႕ေဒးပါ။ အဲဒီလို တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး အရာရာ မတိုက္ဆို္င္ႀကတ့ဲ သူ(၂)ဦး အိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္လာႀကျပီးတဲ့ေနာက္ ဒီအိမ္ေထာင္ကို တည္ျမဲေအာင္ ဘယ္လိုထိန္းႀကမလဲ။ က်န္ေတာ့္ အိမ္ေထာင္သက္(၃၃)ႏွစ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြအေပၚ အေျချပဳျပီး ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးဒႆနကို အိမ္ေထာင္ရွင္လူငယ္မ်ားအတြက္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဲဒါ အခ်စ္လို႕ေခၚတယ္
ေမာင္ထြန္းလြင္ (မိုးေလ၀သ)
ေမာင္ထြန္းလြင္ (မိုးေလ၀သ)ရဲ႕ "ငယ္ခ်စ္....ႏွင့္" စာအုပ္မွ။

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပည္ပႏိုင္ငံႀကီးတစ္ခုမွာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ စတင္ေတြ႕ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အစိုးရရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ အဲဒီႏိုင္ငံႀကီးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္နဲ႕ ပညာေတာ္သင္သြားရတဲ့အႀကိမ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ သတင္းဌာနႀကီးတစ္ခုမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္းနဲ႕ သူတို႕ မိသားစုက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အရင္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီခရီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးျပည္ပခရီးလည္း ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ့္ကို ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ ပါပဲ။ အရာရာဟာ အထူးထူး အဆန္းဆန္းခ်ည္းပါပဲ။ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း မရွိ၊ အသိအကၽြမ္းကလည္း မရွိ၊ ဘာဆိုဘာမွ မသိ နတၳိ။ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ဆိုတာ ဒါကိုေခၚတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တက္ရမယ့္ေက်ာင္းက နယ္ဘက္မွာဆိုေတာ့ ပထမဆံုးရပ္နားရတဲ့ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ နားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တည္းခိုရာ ဟိုတယ္ ကေန ျမန္မာသံရံုးကရယ္၊ ပညာေရးကိုင္တဲ့ စစ္သံမွဴးရံုးကရယ္ လာေတြ႕ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ တာ၀န္မရွိေပမယ့္ တာ၀န္သိေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ပါလာပါတယ္။ သူကေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိဘသဖြယ္ျဖစ္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးပါပဲ။ သေဘာေကာင္းလြန္း ၿပီး အလြန္ေဖာ္ေရြလြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးေလာင္းမိသားစုမ်ားနဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတြ႕ဆံု၊ ခင္မင္၊ ရင္းႏွီးခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးေလာင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စတင္သိကၽြမ္းလာရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၂၅၊ သူက ၁၄ ဆိုပါေတာ့။

ဒီလိုနဲ႕ ပညာသင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၇၆ မွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတြက ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းဖို႕ တဖြဖြေခၚေနတဲ့ၾကားက ဇာတိ မႏ ၱေလးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေပကပ္ေနၿပီး ၀ါသနာပါရာကို အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ ေခါင္းမာၿပီး လုပ္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။ မႏ ၱေလးက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ၁၉၇၇… ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးေလာင္း မိသားစုေတြကလည္း တာ၀န္ေတြ ၿပီးလို႕ ရန္ကုန္ျပန္ အေရာက္၊ ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ သူတို႕ေနတဲ့ရပ္ကြက္ကလည္း ကပ္ေနေတာ့ သူတို႕နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီးဆက္သြယ္မိၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါကို ေရစက္လို႕ ေခၚေလမလား၊ ဖူးစာလို႕ ေခၚေလမလား။ ၁၉၇၈… ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမက အလွဆံုးအခ်ိန္၊ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ စတက္တဲ့အခ်ိန္၊ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္၊ တိုတိုပဲ ေျပာၾကပါစို႕ဗ်ာ ၁၉၇၉ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၃၀၊ သူ၁၉။ ေဒြးခ်ိဳး ေလးတိုးေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ေပ်ာ္စရာေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေတြးအေခၚခ်င္းလည္း ညီ၊ ကမၻာ့အျမင္ခ်င္းလည္း ညီဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရုန္းကန္ရတဲ့ ဘ၀အေမာေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပ မယ့္ ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ မေမာခဲ့ဘူးေပါ့။ေပ်ာ္မဆံုး ေမာ္မဆံုး ကာလေလးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတို႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေထာင္သက္ေလး ရလာတဲ့အခါ “ညွိယူရတဲ့ ကာရန္ေတြ” က မ်ားမ်ားလာ ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ေထာင္ေရးေတးသံဟာ သာယာသံေပ်ာက္ၿပီး ဘီလူးဆိုင္းျဖစ္ရတဲ့ အႀကိမ္ေတြလည္း မ်ားမ်ားလာပါတယ္။ သူျပတ္မယ္ ငါျပတ္မယ္ ဆိုရတဲ့ အဆင့္အထိ ျပင္းထန္သြားတဲ့ အခါေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။

ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေခါင္းမာတယ္၊ သူကလည္း အႏိုင္မခံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္ (ေက်ာင္းဆရာတစ္ပိုင္းေလဗ်ာ)။ သူကလည္း အမိန္႕ေပးတာ ၀ါသနာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အျပစ္ေျပာတာ မႀကိဳက္ဘူး၊ အျပစ္ေျပာမခံရေအာင္လည္း ေနတယ္။ သူက ေ၀ဖန္ တတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က လူေတြကို အားနာတတ္တယ္၊ သနားတတ္တယ္။ သူက တိက်တယ္၊ ျပတ္သားတယ္၊ အပိုအလုပ္ မလုပ္ဘူး၊ လက္ေတြ႕ပိုက်တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလုိနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ေထာင္ေရးမွာ သားသမီးက သံုးေယာက္၊ အိမ္ေထာင္သက္က ႏွစ္ ၃၀ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ စဥ္းစားလာမိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္၊ စိတ္တူ သေဘာတူတဲ့။ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး စိတ္တူ သေဘာတူ၊ အႀကိဳက္တူ၊ အလုိက္သိ၊ ဘာတဲ့ … ငါးေျခာက္ဆို ဖုတ္ၿပီးသား ဆိုတာေတြေလ။ ဒီလို စိတ္သေဘာထား အစစ တိုက္ဆိုင္ၿပီး တစ္ဦးအႀကိဳက္ တစ္ဦး လိုက္ေနၾကတဲ့ မိမတူ ဖမတူ ႏွစ္ဦး အတူသြား၊ အတူစား၊ အတူလက္တြဲေနၾကတာ ဘာမ်ား ဆန္းသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အစစ အယူအဆအတူၾကတဲ့ သူႏွစ္ဦး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူလက္တြဲေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ။ နားလည္ မႈေၾကာင့္ ဆိုမလား၊ သည္းခံစိတ္ေၾကာင့္ ဆိုမလား။

အခုေတာ့ အသ္ကေတြလည္း ႀကီးလာၾကပါၿပီ၊ အႀကီးဆံုးသမီးပဲ ဆရာ၀န္ျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္က်၊ အခု ေျမးေတာင္ ရေနပါၿပီ။
ဇနီးသည္နဲ႕ ေအးေအး ေဆးေဆး စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တဲ့ တစ္ေန႕ေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း သားေရး သမီးေရး (အလတ္ေကာင္က အခုမွ ၁၄ ႏွစ္နဲ႕ အငယ္မက ၁၀ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အိုခ်ိန္မရေသးပါ)၊ စားေရး ေသာက္ေရး အလုပ္ကိစၥေတြနဲ႕ ေအးေအး လူလူ စကား မေျပာျဖစ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီ ေအးေအးလူလူ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ တစ္ေန႕မွာေတာ့ . . . ။

ကၽြန္ေတာ္။ ။ “ဒီမွာ.. ငါတို႕ အိမ္ေထာင္ေရးကို ငါ စဥ္းစားေနမိတယ္၊ မင္းနဲ႕ ငါနဲ႕က ငါက စေန၊ မင္းက ၾကာသပေတး၊ အိမ္ေထာင္ေရးနကၡတ္ခ်င္း မကိုက္ဘူးလို႕ ေျပာၾကတယ္”(ကၽြန္ေတာ့္နိဒါန္းကလည္း ထရိုက္ခ်င္စရာပါပဲ။)
သူ ။ ။ “အဲဒါ.. ဘာျဖစ္လဲ”

ကၽြန္ေတာ္။ ။ “မင္းစဥ္းစားၾကည့္ေလကြာ ငါက ဒါဆို မင္းက ဟိုဟာ၊ ငါက အားနာတတ္တယ္ မင္းက အားမနာတတ္ဘူး၊ ငါက ေအာင္လင္းႀကိဳက္တယ္ မင္းက ဂ်ဴးမွဂ်ဴး၊ ငါက စႏၵရားခ်စ္ေဆြႀကိဳက္တယ္ မင္းက ေဇာ္၀င္းထြဋ္ႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္တုန္းကမ်ား အႀကိဳက္ခ်င္း တူခဲ့လို႕တုံး”
သူ ။ ။ “ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ “ (အသံကခပ္မာမာနဲ႕ ခပ္က်ယ္က်ယ္ျဖစ္လာပါတယ္။)

ကၽြန္ေတာ္။ ။ “ အဲဒီလို မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ဟာ အစစ အႀကိဳက္ေတြ အျမင္ေတြက တျခားစီပဲ၊ ဘာမွ ကိုက္ညီတာ မရွိဘူး ”
သူ (အေတာ္ေလးစိတ္ရႈပ္လာပံုေပါက္လာၿပီး မ်က္ႏွာေတြလည္း နီလာပါတယ္။)။ ။ “ရွင္ ဘာေတြ လာေျပာေနျပန္တာလဲ၊ ဘာလဲ ရန္ျဖစ္ခ်င္ျပန္ၿပီလား၊ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ၊ ရွင္က ဘာေျပာခ်င္တာလဲ”

ကၽြန္ေတာ္။ ။ “အဲဒါကိုပဲ ငါစဥ္းစားေနမိတာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အစစ အရာရာ သေဘာထားခ်င္းလဲ မတိုက္ဆိုင္၊ အေပးအယူလဲ မတည့္တဲ့ တစ္ဖေအ တစ္မေအစီက ေပါက္ဖြား လာၾကတဲ့ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ဟာ အတူေပါင္းလာခဲ့ၾကတာ အခုဆို အႏွစ္ ၃၀ ရွိေတာ့မယ္၊ အဲဒါ.. ဘာေၾကာင့္လို႕ မင္းထင္လဲ”
သူ (အေတာ္စိတ္ရႈပ္လာပံုနဲ႕ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႕)။ ။ “ ဘယ္သိမလဲ ”

အဲဒီလိုလည္းေျပာလိုက္ေရာ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕အနားကို ကိုယ္ေလးကိုင္းကာ အသာေလး ကပ္လိုက္ျပီး တိုးတိုးေလး ႏွစ္ကိုယ္ႀကား ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္။ ။ “ အဲဒါ အခ်စ္လို႕ ေခၚတယ္ ”

အဲဒီလိုလည္း ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေရာ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ လမင္းႀကီးလို ၀င္းလက္ သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့
သူ (မ်က္ႏွာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔)။ ။ “ ေအာင္မယ္… သြား” ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို တံေတာင္နဲ႕ လွမ္းတြက္လိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီတံေတာင္မွာ အားမပါဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သာ အသိဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။

( နာဂစ္ရဲ႕ ေကာလဟာလေတြေၾကာင့္ “ တံုးေက်ာ္ထီးႀကီး ” ျဖစ္လာရတဲ့ အေဖႀကီး အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြ ပြင့္အန္က်လာၾကတဲ့ ခ်စ္ဇနီးနဲ႕ သားသမီးသံုးဦးသို႕ အမွတ္တရ )။

http://www.facebook.com/tunlwin48/posts/653106628037246