ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ (၁၃)

အို႔စုမတ္ ဆူရီ ပြဲေတာ္က စု

အို႔စုမတ္ဆူရီပြဲေတာ္က ႏွစ္စဥ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁ဝ ရက္မွာ အို႔စုၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတာပါ။ ဒီပြဲေတာ္က ကိုင္ခ်ိဳေခတ္ (၁၅၉၆-၁၆၁၅)မွာ ကတည္းက စခဲ့တာပါ။ ေရွးေခတ္မွာ အို႔စုၿမိဳ႕ဟာ မီဒိရာ ဘုရားေက်ာင္းနားမွာ ေပၚထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၆ဝဝ ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ကို ဘယ္သူ အုပ္စိုးမလဲဆိုတဲ့ အဆံုးအျဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆကီဂါဟာရာ စစ္ပြဲအၿပီးမွာ အို႔စုရဲတိုက္ ၿပိဳလဲသြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အို႕စုဟာ တိုကိုင္ဒို လမ္းမ တစ္ေလွ်ာက္မွာျဖစ္ေစ၊ ဘီဝါကန္ တစ္ခြင္မွာျဖစ္ေစ ကုန္းလမ္းေရာ ေရလမ္းအရပါ အေရးပါတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တိုကူဂါဝါ ရိႈဂူနာေတေခတ္မွာ ကုန္သြယ္ၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္လာပါ တယ္။

ကုန္သြယ္ၿမိဳ႕မို႔လို႔ ၾကြယ္ဝလာတဲ့ အို႔စုၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ဟာလည္း တန္စြန္နတ္ဘုရားကို ကိုး ကြယ္ ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔ ပြဲေတာ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ လမ္းတိုင္းမွာ ပူေဇာ္ဖို႔ အျပင္ အဆင္ေတြ လုပ္ၾကကာ တန္စြန္ နတ္ဘုရားကို ပူေဇာ္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ လမ္းေတြေပၚမွာ စီတန္း လွည့္လည္ၿပီး အပူေဇာ္ခံၾကပါတယ္။ အီဒိုေခတ္ (၁၆ဝဝ-၁၈၆၈)ခုႏွစ္မေရာက္မီ အထိေတာ့ အဲဒီလိုပူေဇာ္ဖို႔ ျပင္ဆင္တဲ့ မ႑ပ္ကို ေဆာက္တာ ၁၃ ခုပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကြ်န္မဟာ က်ိဳတိုမွာ ရွိတဲ့ ဒိုရွိရွတကၠသိုလ္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းနည္းျပအျဖစ္ ဝင္လုပ္ေနခ်ိန္ပါ။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ကြ်န္မရဲ႕တပည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ယူတာတီယာမာဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ဧည့္ခံမ႑ပ္တစ္ခုကို မိသားစု အေနနဲ႕ ဆက္ခံ ထိန္းသိမ္းထားသူပါ။ ကြ်န္မရဲ႕ မိသားစုနာမည္ကလည္း အို႕စု ျဖစ္တာမို႔ ပြဲေတာ္နာမည္နဲ႕ တူေနတာ ကံေကာင္းသြားပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တပည့္မေလး နာမည္ကလည္း ႏိုရီကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တပည့္မေလးရဲ႕ မိသားစုက ကြ်န္မကို ပြဲေတာ္ကို လာလည္ဖို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ မတိုင္မီ ညေနမွာကတည္းက ပြဲေတာ္က်င္းပမယ့္ မိသားစုေတြနဲ႕ ကြ်န္မကို မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပြဲေတာ္အေပၚ စြဲၿမဲတဲ့စိတ္ကို အံ့ဩၾကည္ႏူး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အို႔စုမတ္ဆူရီ ပြဲေတာ္ဟာ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ပြဲေတာ္မွာ အစဥ္အလာ တစ္ခု ရွိတာက မ႑ပ္ အျပင္အဆင္ေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါဝင္ၾကရေပမယ့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအဖြဲ႕နဲ႕ မ႑ပ္ေပၚကိုေတာ့ တက္ခြင့္မရတာပါပဲ။ အဲဒီအစဥ္အလာကိုေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕တပည့္မေလး ႏိုရီကိုက ဆန္႔က်င္လိုက္ပါတယ္။ သူက လူငယ္ေလးေတြကို စုစည္းၿပီး လမ္းေပၚမွာ ေကာ္ေဇာနီခင္းကာ သစ္သား ခံုတန္းရွည္ေတြ ခ်ၿပီး လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး တည္လိုက္ပါတယ္။ ဂ်ပန္႐ိုးရာ အခ်ိဳမုန္႔ကေလး ေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္စိမ္း ေရေႏြးၾကမ္းကို ေရာင္းၿပီး ရန္ပံုေငြ ရွာသလို ပြဲေတာ္ကို ပါဝင္ဆင္ႏႊဲပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဆိုင္ေလးက ရတဲ့ေငြဟာ မ႑ပ္ေဟာင္းေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ အလွဴေငြ ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အို႔စု ပြဲေတာ္ရဲ႕ ႏွစ္ကာလရွည္ ၾကာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားမ်ား ႀကီးစိုးတဲ့ သဘာဝကို ကြ်န္မရဲ႕ တပည့္မေလး ႏိုရီကိုက ဦးေဆာင္ၿပီး အဆံုးသတ္ ေစလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ တပည့္ႏိုရီကိုရဲ႕ အိမ္နားက ကိုကာရာဆာကီခ်ိဳလမ္း ေပၚမွာပဲ ဂ်ပန္ ေတာ္ဝင္ပုလိပ္ ဆန္ဇို စုဒါရဲ႕ ဓါးခ်က္ေၾကာင့္ ႐ုရွရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အင္ပါယာ နီကိုလိုင္(၂)ဟာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ လက္ထဲကို ပြဲေတာ္အပ္ထားရင္ သူတို႔က ေဒသခံေတြရဲ႕ သမိုင္းေတြကို ခ်န္ထားၿပီး က်င္းပ သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေဒသခံဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ သမိုင္းကို တျခားဧည့္သည္ေတြ သိေအာင္ေျပာျပဖို႔ တာဝန္ရွိတာေပါ့။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ အေနနဲ႕ အို႕စုပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ဖို႔ခ်ည္း မဟုတ္ဘဲ အို႔စုၿမိဳ႕သမိုင္းကို ျမည္းစမ္းသြားႏိုင္ဖို႔ပါ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ လက္ေဆာင္ပဲေပါ့။

အို႔စုပြဲေတာ္ေရာက္ စာေရးသူ ႏိုရီကို၊ တပည့္မ ႏိုရီကို၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သား ကင္မ္

၁၉၈၅ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၁ဝ ရက္မွာ ကြ်န္မက စုနဲ႕ ကင္မ့္ကို အို႔စုပြဲေတာ္ဆီ အလည္လာဖို႔ ဖိတ္ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔က အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဧည့္ေဂဟာမွာ ေနေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္မက သူတို႔ကို ဂ်ပန္႐ိုးရာပြဲေတြ အေၾကာင္းလည္း သိေစခ်င္သလို ဂ်ပန္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အမ်ိဳးသား ကမၻာကို ဆန္႔က်င္တတ္တဲ့ စိတ္ေဇာကိုလည္း ေတြ႔ေစခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ခင္ပြန္းကလည္း သူတက္ေနတဲ့ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ခဏနားခ်ိန္ရတုန္း အတူတက္ေဖာ္ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံက ပညာရွင္ေတြနဲ႔အတူ အို႔စု ပြဲေတာ္ကို လာမွာပါ။

စုတို႔နဲ႕အတူ ပြဲေတာ္လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ၾကေတာ့ ေရြ႕လ်ားမ႑ပ္ ေတြကို လမ္းေတြေပၚ ဆြဲလာၾကတာကို ကြ်န္မတို႔ ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ လူႀကီးလူငယ္ ေယာက်ာ္းေလး အားလံုးက မ႑ပ္တင္ သံုးဘီးတပ္လွည္းကို ဆြဲၾကရာမွာ ယူနီေဖာင္း ကိုယ္စီနဲ႕မို႔ ၾကည့္လို႔ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ တံဆိပ္ေတြကို ထိုးထားၾကသလို အလုပ္သမား ေဘာင္းဘီမ်ိဳးလည္း ဝတ္ထားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေျခမနဲ႕ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ခြဲၿပီးထိုးသြင္းရတဲ့ လည္ရွည္ဘြတ္ ဖိနပ္လိုမ်ိဳး ဂ်ပန္႐ိုးရာ ဂ်ီကာတာဘီ ဖိနပ္ကိုလည္း ဆင္တူစီးထား ၾကပါတယ္။ လွည္းကို ဆြဲစဥ္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ဖိနပ္ေတြကို ခိုင္ေနေအာင္ ေျခဖဝါးကို ေျမျပင္မွာ ကပ္ထားၾကကာ ခါးကို ကုန္းေနေအာင္ ဆြဲၾကကာ မ႑ပ္ေပၚက ဂီတပညာရွင္ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကိုလည္း နားစြင့္ရပါတယ္။ ဘီးေတြ အေရြ႕ကို ထိန္းၿပီး တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ သူတို႔က မ႑ပ္လွည္းကို ဆြဲလာၾကတာပါ။

စုကေတာ့ ကြ်န္မ ရွင္းျပတာေတြ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ပဲ  ျမင္ရသမွ်ေတြကို ေငးေမာေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ မ်က္လံုး ေတြက လွည္းဆြဲေနသူေတြရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးကို လိုက္ၾကည့္ရာက ေျခေထာက္ေတြဆီ အေရာက္မွာ ေတာ့ ေခါင္းျပန္မေမာ့ လာႏိုင္တာ အေတာ္ၾကာတဲ့ အထိပါပဲ။ “ႏိုရီကိုေရ အဲဒီလူေတြ စီးထားတဲ့ဖိနပ္က ထူးဆန္း လိုက္တာ။ ဘာဖိနပ္လဲဟင္”လို႔ ေမးပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္မက အိမ္ထဲမွာစီးဖို႔ ထုတ္တဲ့ ေျခမနဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေလး ေတြ ခြဲစြပ္ရတဲ့ ေျခအိတ္ကို တာဘီလို႔ ေခၚၾကေၾကာင္းနဲ႕ အဲဒီပံုစံကို အတုယူကာ အခုလိုဖိနပ္မ်ိဳး ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းျပျဖစ္ပါတယ္။   ဒီဖိနပ္မွာ ေအာက္ခံက ေရာ္ဘာျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္မိုးေပၚ တက္ရတဲ့အခါတို႕၊ လမ္းျပင္တဲ့ အခါတို႔မွာ အသံုးတည့္ပါတယ္။ ေျခမက သီးျခားထုတ္ ထားႏိုင္တဲ့အတြက္ ေျခကုပ္အား ေကာင္းတာမို႔ ဂ်ပန္က လမ္းျပင္သူေတြ၊ ျငမ္းအျမင့္ေတြေပၚ အလုပ္ လုပ္ရသူေတြက ဂ်ကာတာဘီ ဖိနပ္ကို သိပ္သေဘာက် ၾကပါတယ္။

“အဲဒီ ဂ်ကာတာဘီဖိနပ္ကို ဘယ္မွာ ဝယ္ရမလဲဟင္”လို႔ စုက ေမးပါတယ္။ သူက ဒီေဝါဟာရကို တစ္ခါပဲ ၾကားဖူးေပမယ့္ အသံထြက္ မွန္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ “ဘာလို႔ ဝယ္ခ်င္တာလဲ”လို႔ ကြ်န္မကေမးေတာ့ “ကြ်န္မဝယ္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ လိုက္တယ္။ ကြ်န္မက ၿမိဳ႕လည္သြားဖို႔ ရထားစီးရင္ စီးမွာေပါ့။ ဒါမွ ပလက္ေဖာင္း ေပၚကေန ေျခေခ်ာ္မသြားမွာ” လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
သူတို႔ေနတဲ့ အိမ္ခန္းေလးကို ကြ်န္မသြားလည္ေတာ့ သူ႔မွာ ဖိနပ္အသစ္ ၆ ရံေတာင္ ရွိေနတာကို ေတြ႕ လိုက္ရပါတယ္။ “ဘာလို႔ဖိနပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလိုေနတာလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ “ကြ်န္မရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ သေဘာက်တဲ့ အရာေလ”လို႔  ျပန္ေျဖ ပါတယ္။ အမေလး ေလး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ဖိနပ္ႀကိဳက္တာ ဂ်ကာတာဘီပါ အဆစ္ပါ သြားပါေရာလား။ ကြ်န္မက ရယ္စရာတစ္ခုကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ထမိန္ဝတ္ေလ့ ရွိတဲ့ စုက စက္ဘီးေပၚမွာ ဂ်ကာတာဘီကို စီးၿပီး ကာမိုျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ သြားေနတဲ့ပံုေပါ့။ အို၊ ကြ်န္မ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)                     http://www.myanmarij.com/?p=50