အဲဒီ အခန္းျဖတ္ (ဗီဒီယို)

ရခိုင္၀န္ႀကီး ဦးေဇာ္ေအးေမာင္နဲ႔ ေမးျမန္းခ်က္

မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ျမိဳ႕နယ္ ကူးတို႔ဆိပ္ရပ္ကြက္ ဂိုေဒါင္ေပါက္ကြဲမႈတြင္ ဓါတု အဆိပ္သင့္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေန

ယေန ့မနက္ အေစာ ပိုင္း က မဂၤလာ ေတာင္ညြန္ ့ၿမိဳ ့ နယ္ စက္ဆန္း သေဘၤာက်င္း တြင္ ျဖစ္ပြား
ခဲ့ သည့္ ဓါတု ေဗဒ ကုန္ေလွာင္ ရံု ေပါက္ ကြဲ မႈ ၏ အက်ိဳး ဆက္ အျဖစ္ ရန္ကုန္ တိုင္း ၿမိဳ ့ နယ္
အခ်ိဳ ့တြင္ ဓါတု ေဗဒ အဆိပ္ သင့္ မႈ မ်ား ျဖစ္ ေနသည္ ဟု FNG က စံု စမ္း သိရွိ ရသည္။
ေလးနားရီ နီးပါး ၾကာ ေလာင္ကၽြမ္းထား သည့္ မီး အရွိန္ ေၾကာင့္ မဂၤလာ ေတာင္ညြန္ ့ၿမိဳ ့နယ္၊
တာေမြ ၿမိ နယ္၊ ေဒါပံု ၿမိဳ ့နယ္ ၊ သာေကတ ၿမိဳ ့နယ္ ၊ သဃၤန္ ကၽြန္း ၿမိဳ ့ နယ္ တို ့ တြင္ ျပာမႈန္
ႏွင့္ မီးခိုး ေငြ ့မ်ား ဖံုး လႊမ္း ေန သည္။

တာေမြ ၿမိဳ ့နယ္ ႏွင့္ မဂၤလာ ေတာင္ ညြန္ ့ ၿမိဳ ့နယ္ တြင္း ေနၾက သူ အခ်ိဳ ့ မွာ ယားယံ ျခင္း ႏွင့္
အသက္ ရႈ က်ပ္ သည့္ ေရာ ဂါ မ်ား ယေန ့ မနက္ မွ စတင္ ခံစား ေနၾက ရ သည္ ဟု သိရွိ
ရသည္။ မဂၤလာ ေတာင္ ညြန္ ့ၿမိဳ ့ နယ္ ယုဇန ပလာ ဇာ အနီး တိုက္ ခန္း မ်ား ႏွင့္ တာ ေမြ
ေက်ာက္ ေျမာင္း ရွိ ေဒသခံ အခ်ိဳ ့ ဥ္ ယား နာ ကဲ့ သို ့ အနီေရာင္ အဖု ေလး မ်ား ထလာ ၿပီး
လက္ ႏွင့္ မ်က္ ႏွာ တစ္၀ိုက္ တြင္ အျဖစ္ မ်ား သည္ ဟု တာ ေမြ သတိ ပဌာန္ လမ္း မွ ဆရာ
၀န္ တစ္ဦး က ေျပာသည္။

အခ်ိဳ ့ မွာ မ်က္ ေစ့ စပ္ လာ မႈ ႏွင့္ မ်က္ ရည္ ပူ မ်ား က်ဆင္ း မႈ မ်ား ႀကံဳ ေတြ ့ရသည္။
ယေန ့ မနက္ အေစာ ပိုင္း ေပါက္ကြဲ မီး ေလာင္ မႈ ေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္ ခဲ့ သူမ်ား ကို ျမန္မာ
ႏိုင္ငံ ၾကက္ ေျခ နီ အသင္း ၊ တပ္မေတာ္ စစ္ေဆးရံု မွာ တာ၀န္ ရွိ သူ မ်ား ၊ ၾကံ့ဖြံ ပါတီ ႏွင့္
သရုပ္ ေဆာင္ ရဲတိုက္ ၏ ရဲ တိုက္ ေဖာင္ေဒးရွင္း မွ သြားေရာက္ ကူညီ လွ်က္ ရွိ သည္။

မီးေလာင္မႈ တြင္ အိုးအိမ္ ပ်က္စီး ဆံုး ရႈံး သူမ်ား ကို ပုသိမ္ညြန္ ့ ေက်ာင္း တိုက္ ႏွင့္
အစိုးရ အေျခခံ ပညာ ေက်ာင္းမ်ား တြင္ ယာယီ ခိုလႈံ ခြင့္ ျပဳ ထား သည္ ဟု သိရသည္။
ည ၂ ခ်က္ တီး အခ်ိန္ က မီးေလာင္ ေပါက္ ကြဲ မႈ သည္ ဆာလ္ျဖဴ ရစ္ အက္ဆစ္ ဓါတု ကန္
အနီး ၀ါယာ ေရွာ့ခ္ ျဖစ္ရာ မွ စတင္ ျခင္း ဟု ဆို ေသာ္္ လည္း အစိုးရ တာ၀န္ ရွိ သူ မ်ား က
အတိအက် သတင္း ထုတ္ ျပန္ မႈ မျပဳ ေသးေခ်။

မီးေလာင္ေပါက္ ကြဲ မႈ ျဖစ္ပြား ရာ အနီး တစ္၀ိုက္ ရွိ ေန အိမ္ မ်ား တြင္ ေသာက္ ေရ ႏွင့္
စားေသာက္ ဖြယ္ ရာ မ်ား ကို ဖံုး အုပ္ ထား ရန္ အေတြ ့အႀကံဳ ရွိ သည္ ့ လူႀကီး မ်ားက
ယေန ့ မနက္ လမ္း မ်ား ဥ္ ေဆာ္ ၾသေနသည္။

ယေန ့ ည ေပါက္ ကြဲ မႈ ဥ္ ည ၁ နာ ရီ ၄၅ မိနစ္ မွ ၂ နာရီ ေက်ာ္ အထိ ဆက္ တိုက္ ေပါက္ ကြဲ ခဲ့
ၿပီး အဆိုပါ ဆန္း ၾကယ္ သည့္ ေပါက္ ကြဲ မႈ ကို သက္ဆိုင္ရာ က စံု စမ္း စစ္ေဆး ဆဲ သာ ျဖစ္
သည္ ဟု သိရသည္။

ေပါက္ကြဲ မႈ ျဖစ္ပြား သည့္ ေနရာ တစ္၀ိုက္ တြင္ ၁၀ ေပ ခန္ ့နက္ သည့္ က်င္းႀကီး မ်ား ျဖစ္
ေပၚ ခဲ့ သည္။

ကူးတို ့ ဆိပ္ ရပ္ ကြက္ တြင္ ေနသူ မ်ား မွာ ည လံုး ေပါက္ မီး ခိုး မႈန္း မ်ား ေၾကာင့္ အသက္ ရႈ
က်ပ္ သည့္ ဒဏ္ ႏွင့္ ယားယံ မႈ မ်ား ကို လည္း ခံ စား ေနရသည္။

မီးေလာက္ ေပါက္ကြဲ မႈ ျဖစ္ပြား သည့္ ေနရာ တြင္ ေတြ ့ရ သည့္ အမိုနီယံ အမႈန္ ့မ်ား မွာ လည္း
အႏၱရယ္ ရွိ သျဖင့္ ကိုင္ တြယ္ ျခင္း မျပဳ ရန္ မီး သတ္ တပ္ ဖြဲ ့ က ေဆာ္ ၾသေန သည္။
ယေန ့ ေန ့လည္ ၁၂ နာ ရီ ေနာက္ ဆံုး ရ သတင္း မ်ား အရ ေသဆံုး သူ ၂၀ ေက်ာ္ ရွိ ၿပီး ၁၈ ဦး
ေပ်ာက္ ဆံုး ေနကာ ၉၀ ေက်ာ္ ဒဏ္ရာ ရရွိ သည္။

ယေန ့ မီးေလာင္ ေပါက္ကြဲ မႈ တြင္ အနည္း ဆံုး အေမရိကန္ ေဒၚလာ သန္း ၅၀၀ ဖို းခန္ ပ်က္စီး
ဆံုး ရႈံး ႏိုင္ သည္ ဟု ျပည္တြင္း ေရေၾကာင္း ပို ့ ေဆာင္ ေရးဌာ န မွ အရာ ရွိ တစ္ဦး က ခန္ ့မွန္း
သည္။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ Freedom News Group မွေဖာ္ျပပါသည္

ရန္ကုန္က ေပါက္ကြဲမီးေလာင္မွဳ

ဗြီအိုေအမွကူးယူေဖၚျပပါသည္။

ရန္ကုန္က ေပါက္ကြဲမီးေလာင္မွု (ဗီဒီယို)

(ဘားမားဗီေဂ်မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

ကရုဏာလက္မ်ားႏွင့္ အသက္စြန္႕ခဲ့ၾကတဲ့ မီးသတ္ရဲေဘာ္အေပါင္းအား ဂုဏ္ျပဳပါသည္။

ကရုဏာလက္မ်ားႏွင့္ အသက္စြန္႕ခဲ့ၾကတဲ့ မီးသတ္ရဲေဘာ္အေပါင္းအား ဂုဏ္ျပဳပါသည္။

ကေလးသိပ္ေနတဲ့ေၾကာင္

ေက်ာင္းစိမ္းတစ္ထည္၏ အတၳဳပၸတၱိ

(၁)

စားပြဲေပၚမွာ အထပ္လိုက္႐ွိေနသည့္ ပုဆိုးပံုကိုၾကည့္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ခုခ်ိန္က သီတင္းကြ်တ္လည္းမဟုတ္၊ တန္ေဆာင္တိုင္လည္းမဟုတ္၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးလည္းမဟုတ္။

" အင္း...မဟုတ္မွလြဲေရာ... ဟိုဆရာမပဲျဖစ္မယ္"
" ဒါဆိုရင္ေတာ့...... အင္း..."

က်ေနာ္ ေခြ်းျပန္ခဲ့ရသည့္ေန႔၊ ထိုေန႔ကို က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေနမိသည္။

ညေနေက်ာင္းဆင္းအၿပီး အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး စာထိုင္ဖတ္ေနသည္၊ မိန္းမက ညေနစာထမင္းတစ္အိုး ခ်က္ထားခဲ့ၿပီး ဟင္းခ်ိဳခပ္ရန္ အရြက္ရွာမည္ဆိုကာ ႐ြာထဲ ထြက္သြားေလသည္။ က်ေနာ္ေနသည္႔အိမ္က ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာပင္ရွိသည္။ စာသင္ေက်ာင္းေဆာင္ႏွစ္ခုအၾကားတြင္ လမ္းကေလး႐ွိသည္။ ထိုလမ္းကေလးထိပ္ဆံုးတြင္ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာ အုပ္ညွပ္ လံုးခ်င္းအိမ္ကေလးသဖြယ္ အေဆာက္အအံုကေလးရွိ္သည္။ အိမ္လည္းဟုတ္သည္၊ ရံုးခန္းဆိုလည္းမမွား၊ ေက်ာင္းခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ရံုးခန္းျဖစ္သည္၊ ဆရာ/ဆရာမမ်ားႏွင့္ အစည္းေဝးလုပ္သည့္စားပြဲသည္ က်ေနာ္တို႔ လင္မယား၏ ထမင္းစားပြဲလည္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္သည္ ယခုလက္ရွိေက်ာင္းကို ၁၉၉၀ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ေရာက္႐ွိခဲ့ပါသည္။ ဤရြာသို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ ေရာက္လာကတည္းက ရြာထဲတြင္ စံုစမ္းၿပီးေခ်ၿပီ။ ရြာထဲတြင္ ရန္ကုန္ႏွင့္ အျခားၿမိဳ႕မ်ားမွ တာဝန္က်သည့္ ဆရာဆရာမမ်ား အခ်င္းခ်င္း ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ သံုးေယာက္တစ္တြဲဆိုသလို စုေပါင္းၿပီး အိမ္ငွားေနၾကရသည္။

အိမ္တစ္လံုးငွားခကလည္းမေသး၊ ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ သံုးရာရွိသည္၊ က်ေနာ္မငွားႏိုင္ပါ။ က်ေနာ္၏ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္လစာက တစ္လ (၁၂၅၀) က်ပ္။ ဝန္ထမ္းဆန္ဘိုး ဆီဘိုး သက္သာေၾကး ေငြစုေငြေခ်းသမ စသျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ၿပီးပါက (၈၀၀)က်ပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာ က်န္သည္။

က်ေနာ့္သမီးႀကီးက ဒီႏွစ္ဆယ္တန္း၊ သားအငယ္က ကိုးတန္းတက္ေနသည္။ သူတို႔ေရွ့ေရးအတြက္ နယ္စပ္ေဒသမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႔သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခြင့္တင္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္တိုင္းေတာ့ ေရာက္ပါသည္။ ရန္ကုန္တိုင္း ေကာ့မႈးၿမိဳ႔နယ္အပိုင္ ရြာေလးတစ္ရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။

ခုမွခက္ေခ်ၿပီ၊ ရြာမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းမရွိ၊ ေကာ့မႈးၿမိဳ႕ေပၚသို႔ သြားေရာက္ထားပါက ရႏိုင္ေသာ္လည္း ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိသျဖင့္ အိမ္ငွားေနရမည္၊ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကန္ေတာ္ကေလးရွိ အမအပ်ိဳႀကီးမ်ားထံ ပို႔ထားရေလသည္။ ႀကီးေတာ္မ်ားက ကေလးမ်ားကို ခ်စ္ခင္၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ ေကြ်းေမြးထားသျဖင့္ ေတာ္ပါေသးသည္။

က်ေနာ္ပို႔ေပးေသာ တစ္လ (၅၀၀)က်ပ္သည္ ကေလးမ်ား၏မုန္႔ဘိုး စာအုပ္စာတမ္းေၾကး စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ကာမိရံုသာ။ အစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ရသည္၊ က်န္ေငြ (၃၀၀) က်ပ္ကို က်ေနာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္

ၿခိဳးၿခံစားေသာက္ၿပီး ကေလးေတြထံ တစ္လတစ္ခါ သြားသည့္ လမ္းစရိတ္အျဖစ္ ေလာက္ငေအာင္သံုးရသည္။ ငါးပိရည္က်ိဳ တို႔စရာႏွင့္ ဟင္းခ်ိဳသည္ က်ေနာ္တို႔လင္မယားအတြက္ နတ္သုဒၶါပင္၊ အဝတ္အစား ဝယ္ဝတ္ဖို႔ဟူသည္ အိမ္မက္ပင္ မမက္ရဲ၊ ဝယ္လွ်င္လည္း ေငြစုေငြေခ်းမွ ေခ်း၍ရသည့္အခ်ိန္မွ သမီးႏွင့္သားအတြက္ လိုတာဝယ္ေပးရသည္။

အဝတ္အစားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ မလိုအပ္ပါ။ ေက်ာင္းတက္လွ်င္ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴႏွင့္အစိမ္းကို ဝတ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါက ေနကေလးျပ ေလသလပ္ခံၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ျပန္ဝတ္ သည္လိုျဖင့္ တနလၤာမွ ေသာၾကာအထိ အဆင္ေျပသည္။ ဒီၾကားထဲ ရြာထဲက အလႈေလးအတန္းေလး ဖိတ္လာလွ်င္ ဒီအျဖဴအစိမ္းတစ္စံုျဖင့္ ၿပီးသည္။

ခ်ည္ပုဆိုးတစ္ထည္ကေတာ့ ေကာ့မႈးမွ ရန္ကုန္က အမအိမ္သြားလွ်င္ ဝတ္ရသည္၊ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုျဖင့္ သြားမိလွ်င္ "မင္းမွာ ဒါဘဲရွိသလား" ဟု ခဏခဏေမးတတ္၍ ျဖစ္သည္။ ကေလးေတြကို ၾကည့္ေပးထားသည္ႏွင့္ပင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ ထပ္၍ဝန္မပိေစခ်င္ေတာ့ပါ။

အိမ္မွာေနရင္ျဖင့္ မႏွစ္က ေက်ာင္းစိမ္း အေဟာင္းေလးပဲဝတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပုဆိုး အစိမ္းကေလးမွာလည္း ေရလဲပိုင္းသာသာ ရွိေတာ့သည္၊ ေရစီးေၾကာင္းမ်ားလိုက္၍ အေပါက္အၿပဲမ်ားက လွည့္၍ပင္မရ၊ ကိစၥမရွိ။

က်ေနာ့္အိမ္သည္ ရြာအစြန္ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာပင္၊ ညေန ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ေက်ာင္းဆင္းၿပီးပါက ျဖတ္သြားျဖတ္လာပင္မရွိ။ ႐ြာအစြန္အဖ်ား သရဲေျခာက္သည္ နာမည္ႀကီးသျဖင့္ ညေန ေနဝင္ရီတေရာ မည္သူမွမလာရဲသည့္ေနရာ။ သို႔ေသာ္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္၊ အိမ္မွာမိန္းမကလည္းမရွိ၊ ထိုအခ်ိန္မွာမွ အေရးတႀကီးကိစၥျဖင့္ ခြင့္ယူလို၍ဆိုကာ ဆရာမေဒၚသီရိႏြယ္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ မိန္းမ႐ွိေနရင္ျဖင့္ အိမ္ဆီေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ကတည္းက လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ထား၍ရသည္။

အခုေတာ့ ထိုင္ရာမထ ႏႈတ္ဆက္ရေလသည္။ ညေနရြာသို႔ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္စဥ္ ရန္ကုန္မွ လူႀကံဳႏွင့္စာပါလာေၾကာင္း၊ ဆရာမ၏မိခင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းျဖစ္ေန၍ အျမန္လိုက္လာခဲ့ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာသည္။ မနက္ေစာေစာထြက္မည့္ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္လိုက္သြားလိုသျဖင့္ ခြင့္တင္သြားလိုပါေၾကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေလသည္။

က်ေနာ္လႈပ္၍ မရပါ။ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ရင္း ေခၽႊးပ်ံေနသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၍ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာလံုးမ်ားသည္ ဝိုးတဝါး၊ ဆရာမမ်က္ႏွာသည္လည္း ဝါးတားတား၊ မိန္းမျပန္လာရင္ေကာင္းမည္။ ဆရာမ ေဒၚသီရိႏြယ္သည္ က်ေနာ့္ကို စိတ္အလိုမက်စြာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္၊ ခြင့္တိုင္သည့္ ပံုစံစာရြက္ကို ထုတ္မေပးဘဲ စာဖတ္မပ်က္သည့္ က်ေနာ့္ကို အလိုမက် ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။

" ျမင့္ျမင့္... ျမင့္ျမင့္ ျပန္လာရင္ေကာင္းမယ္"

" ဒီမိန္းမ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္......" ဟု စိတ္တိုစြာေတြးမိၿပီး

"အင္းေလ သူလည္း ရြာရိုးကိုးေပါက္ ၿခံစည္းရိုးက အရြက္ေတြသြားခူးတာပဲ"ဟု စိတ္ေျဖရသည္။

"ဟာ...........ဆရာႀကီးအိမ္က အခ်ိန္အခါမဟုတ္ စပယ္ပန္းေတြပြင့္ေနပါလား၊ က်မက စပယ္ပန္းသိပ္ႀကိဳက္တာ" ဟု ေျပာေျပာဆုိဆို အိမ္အျပင္ထြက္ၿပီး ပန္းပင္ဆီထအသြားမွာေတာ့ က်ေနာ္ လွစ္ခနဲ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ေျပးခြင့္ရေလေတာ့သည္။ တန္းေပၚမွာ လႊားထားသည့္ တစ္ထည္တည္းေသာ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးကို လဲဝတ္ၿပီးေတာ့မွ အသက္ရႈေခ်င္ေလေတာ့သည္။

ရံုးခန္းအျဖစ္ကာထားေသာ အခန္းဆီသို႔ဝင္ကာ ဘီရိုထဲမွ ခြင့္တင္သည့္ ပံုစံစာရြက္ကိုယူၿပီး "ကဲ ဆရာမေရ ခြင့္စာလာယူခ်ည္၊ ျပန္လာမွတင္ရင္တင္၊ က်ေနာ္လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း သိၿပီပဲ" ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေပးၿပီး သတင္းေမးစကား ေျပာရေလေတာ့သည္။

ထိုဆရာမ ရန္ကုန္တြင္ ၃ ရက္ေနၿပီး ေက်ာင္းျပန္လာတက္သည့္ေန႔တြင္ ဆရာႀကီးအတြက္ဆိုကာ မႏၱေလးရွပ္ လည္ကတံုးလက္ရွည္အျဖဴတစ္ထည္ႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးတစ္ထည္ ကန္ေတာ့ေလသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားသည္ မခ်မ္းသာၾကပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳ႕တဲ႔ၾကပါသည္။ သူတို႔လစာ (၈၇၅) က်ပ္သည္ (၅၀၀) က်ပ္ေလာက္သာ အသားတင္ရၾကရာ အိမ္ငွားခ၊ စားေသာက္စရိတ္၊ လမ္းစရိတ္တို႔ျဖင့္ မနည္းေလာက္ငေအာင္ သံုးေနၾကရသည္သာ။

တို႔သည္လည္း ရန္ကုန္မွာ မိဘမ်ားက ေကၽႊးေမြးထား၍သာ လာေရာက္လုပ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္၊ မည္သူမွ က်ေနာ့္ကို လာမကန္ေတာ့ႏိုင္ပါ၊ က်ေနာ္ အားနာစြာျငင္းပါေသးသည္။ ဆရာမ၏ မိခင္ျဖစ္သူမွ ဝယ္ေပးလိုက္ျခင္းပါဆို၍ လက္ခံလိုက္ပါသည္။ ဒါအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ရက္ျခားေလာက္မွာပင္ ရြာခံဆရာမတစ္ေယာက္က ကန္ေတာ့ခ်င္ပါသည္ဆိုကာ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးတစ္ထည္ႏွင့္ ခ်ည္ေခ်ာပုဆိုးတစ္ထည္ ေရာက္လာျပန္သည္။

ထို႔ေနာက္ရြာထဲမွ ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ရြာလူႀကီးတစ္ဦးက လက္ေဆာင္ဆိုကာ ေရာက္လာျပန္သည္၊ ထိုမွ ထိုမွသည္ ဆရာမေနာက္ထပ္ႏွစ္ဦး၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ သမရိုးက် မဟုတ္ေတာ့ေခ်၊ ထိုေန႔က ဆရာမေဒၚသီရိႏြယ္တစ္ေယာက္ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို သိ႐ွိသြားေလေခ်ၿပီလား။

(၂)

စားပြဲေပၚတြင္ အထပ္လိုက္ရွိေနသည့္ ပုဆိုးမ်ားထဲမွာ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး ေလးထည္ ပါသည္။ သားကို တစ္ထည္ေပးရမည္၊ ဒီႏွစ္ သားအတြက္လံုခ်ည္ဝယ္မေပးရေသး၊ သမီးကိုသာဝယ္ေပးလိုက္ရသည္။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ထည္လဲလိုသည္၊ သားကနားလည္၍ ေတာ္ေသးသည္။ ကိုခ်စ္အုန္းလည္းသနားစရာ။ သူ႔မလည္း ေက်ာင္းစိမ္းတစ္စံုႏွင့္ အလႈသြားလည္းဒါ ေက်ာင္းတက္လည္းဒါ ျဖစ္ေနသည္၊ ေတာ္ပါေသးသည္၊ အျဖဴ အစိမ္းဆိုေတာ့ ဒါခ်ည္းပဲဝတ္ေနသည္၊ ဒီတစ္စံုထဲရွိသည္ဟု မည္သူမွ မသိႏိုင္ေခ်။

ကိုခ်စ္အုန္းအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ေလးတစ္ထည္ေလာက္ ဝယ္ေပးခ်င္ေနတာၾကာၿပီ။ ဝယ္ေပးရန္လည္း ႀကံစည္ေသးသည္၊ ရြာထဲက အထည္ေရာင္းသည့္ အမႀကီးဆီမွာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ရြာမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေက်ာင္းစိမ္းတစ္ထည္ဝယ္ထားလွ်င္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ ထပ္မဝယ္ေတာ့ေပ။ သို႔ျဖင့္ ဆိုင္မွာတင္ မေရာင္းပါ။ လိုခ်င္ပါက ၿမိဳ႕ေပၚက မွာေပးမည္ဆိုသည္။ လေပးဆိုပါက အဆမတန္တင္ထားတတ္မွန္းသိေသာ္လည္း ႏွစ္လခြဲေပးမည္ ဆိုေသာအခါ အင္တင္တင္လုပ္ေန၍ မဝယ္ျဖစ္ေသးေခ်၊ သူကလည္း ၿမိဳ႔သို႔မွာရန္ ေမ့ေနသလို ဟန္ေဆာင္ေနသည့္အတြက္ အံကိုက္ျဖစ္ေနေလသည္။ ဆရာမေဒၚသီရိႏြယ္အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္၍ ဆရာမ ရန္ကုန္အျပန္မွာ ဆရာမအေမက ေက်းဇူးတင္၍ ဝယ္ေပးလိုက္ဟန္တူသည္၊

" အင္း ဆရာမေတြကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္၊ သီတင္းကြ်တ္တုန္းကေတာင္ ဘယ္သူမွ ကန္ေတာ့မယ့္သူမရွိ ၊ ခုက်ေတာ့လည္း အခ်ိန္အခါလည္းမဟုတ္၊ တစ္ေယာက္ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ က်န္တဲ့ဆရာမေတြကလည္း သူတို႔ကို ဂရုစိုက္ေအာင္ ဝိုင္းကန္ေတာ့လိုက္ၾကတာ"

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုခ်စ္အုန္းအတြက္ ဟန္က်ေလၿပီ၊ အထည္ေရာင္းသည့္ အမႀကီးထံသြားၿပီး

"ကိုခ်စ္အုန္းကို ကန္ေတာ့ထားတာေတြမ်ားေနလို႔ ပုဆိုးမဝယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး" လို႔ ရင္ေကာ့ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့မည္။

(၃)

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမမ်ားက ဆရာႀကီးအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးနွင့္ ခ်ည္ပုဆိုးမ်ား ကန္ေတာ့သည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ က်မရင္ထဲ ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ရပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမမ်ားကို ဒါးေသြးေက်ာက္၊ ဖေယာင္းတိုင္ စသျဖင့္ တင္စားၾကသည့္အတိုင္း ဆရာ ဆရာမမ်ားသည္ အနာဂတ္အတြက္ ကေလးမ်ားကို အသိပညာ အတတ္ပညာမ်ား သင္ၾကားေပးရင္း မိမိတို႔ဘဝမွာ ခ်ိဳ႕တဲ့လွပါသည္။

မိမိကိုယ္တိုင္ ခ်ိုဳ႕တဲ့လွပါသည္ဟု ထင္မွတ္ထားမႈသည္ လုပ္သက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က်ာ္ရွိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ရေလမွ စာဖြဲ႕စရာမဟုတ္မွန္း သိလာရေလသည္။ ထိုဆရာႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ေက်ာင္းဝတ္စံုႏွင့္ပင္၊ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ကုန္သြားလွ်င္ပင္ တစ္ခါတရံ အျဖဴအစိမ္းႏွင္႔ ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးတြင္ ေက်ာင္းဝတ္စံု ထိုတစ္စံုသာရွိသည္ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ အမွတ္မထင္ သိရွိခဲ့ရေလသည္။

ညေနေက်ာင္းဆင္းအၿပီး အိမ္မွာနားေနခိုက္ ႐ြာထိပ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုက္သံၾကားလို႔မွ မၾကာ ဆရာမအတြက္ ရန္ကုန္မွ စာပါတယ္ ဆိုကာ ကေလးတစ္ေယာက္ စာလာေပးစဥ္ ရင္ထဲထိပ္ကနဲ ျဖစ္မိသည္၊ က်မ၏ေမေမ ေသြးတိုးေနသည္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မက်သျဖင့္ ေခတၱျပန္လာခဲ့ဖို႔မွာျခင္းျဖစ္သည္။ ေသြးတိုးေရာဂါသည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္။ အႏၱရယ္လည္းရွိသျဖင့္ က်မ စိတ္ပူမိသည္။

အတူေနဆရာမက ေရခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္းသည္ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ဆရာႀကီးထံခြင့္တိုင္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ က်မ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ၿပီး ဆရာႀကီးသည္ ထိုင္မလိုထမလိုလုပ္ကာ စာအုပ္ကို သဲသဲမဲမဲဖတ္ေနေလသည္၊ က်မစိတ္တိုမိေခ်ၿပီ၊ ဆရာႀကီးကေတာ္ မမျမင့္ကို အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္ မေတြ႕။

" ဒီလိုမွန္းသိ တေလးတစား ခြင့္လာမတိုင္ပါဘူး၊ မနက္ေစာေစာ ေမာ္ေတာ္နဲ႔လိုက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ မွာခဲ့ပါတယ္" ဟုေတြးရင္း ထျပန္ရင္ေကာင္းမလားေတြးမိသည္။ ဆရာႀကီးကို လွမ္းၾကည့္မိသည့္အခါ ဆရာႀကီးသည္ စာအုပ္ကို စိတ္ဝင္တစားဖတ္ေနျခင္းမဟုတ္သည္ကို အကဲခတ္မိေလသည္။ ဆရာႀကီး၏ ညိဳေသာမ်က္ႏွာသည္နီေရာင္ေျပးေနၿပီး နဖူးတြင္ေခၽႊးမ်ားပင္စို႔ေနသည္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။

က်မက ဆရာႀကီးအမ်ိဳးသမီးကို ေမးရာ ႐ြာထဲသြားသည္ဟုဆိုသည္။ က်မဇေဝဇဝါ ျဖင့္ေဝခြဲရျဖစ္ေနစဥ္ ဆရာႀကီးသည္ ထိုင္ေနရာမွ ေညာင္းလာသည္ထင့္။ အမွတ္တမဲ့လႈပ္ရွားလိုက္ရာ က်မစိတ္ထဲ စိတ္ထိခိုက္ရမိပါေတာ့သည္။ အိမ္ေနရင္းဝတ္ထားသည့္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးေလးသည္ ရိၿပဲလို႔ေနပါလား၊ က်မသည္ ယခုမွခ်က္ခ်င္း ထျပန္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။

" ဟာ......ဆရာႀကီးအိမ္က အခ်ိန္အခါမဟုတ္ စပယ္ေတြပြင့္လို႔ပါလား၊ က်မကစပယ္ပန္းသိပ္ႀကိဳက္" ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အေပါက္ဝထြက္၍ စပယ္ပင္ေရွ႕အၾကာႀကီးရပ္ကာ အိမ္ကိုေက်ာခိုင္းေနလိုက္ပါသည္။ တစ္ေအာင့္ေန ဆရာႀကီးထြက္လာတာ ျမင္ရသည့္အခါ က်မပိုလို႔ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ ေက်ာင္းတက္လွ်င္ဝတ္သည့္ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ေလးလဲဝတ္ကာ က်မအား ေဖာ္႐ြာစြာျဖင့္ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕လ်က္ က်မမိခင္ က်န္းမာေရးကို ေမးျမန္းေလသည္။

က်မမိခင္ကို ေဆးခန္းျပ ေဆးပံုမွန္စားရန္ကိစၥမ်ား လုပ္ကိုင္ေပးၿပီး အေျခအေနေကာင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔ျပန္ခဲ့ေလသည္၊ ဆရာႀကီးအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး တစ္ထည္ကို မျဖစ္မေနဝယ္အၿပီး က်မမိခင္ေမးျမန္းရာက အက်ၤ ီအျဖဴတစ္ထည္ကို ျဖည့္ပီးဝယ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ဆရာႀကီးကိုကန္ေတာ့ရန္ ဆြဲျခင္းထဲတဲ့ယူလာသည့္ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုကို ရြာခံဆရာမ မမရီ ေတြ႕ရွိသြားရာမွ ထိုေန႔ကအျဖစ္ကို က်မ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မိေလသည္။

အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း ကေလးမ်ားကို သင္ၾကားတိုင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္ ေျပာတတ္သည့္က်မသည္ ဆရာမတစ္ခ်ိဳ႕ကို မ်က္ရည္က်ေစမိေလသည္။ ခြင့္ရ၍ကန္ေတာ့သည္ ကန္ေတာ့၍ခြင့္ေပးသည္ဟု အျခားဆရာ ဆရာမမ်ား သံသယမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ မမရီက ေစာေစာကသိရင္ ဒီေန႔ေမာ္ေတာ္နဲ႔ၿမိဳ႕ကို မွာလို႔ရသည္၊ မနက္ျဖန္မွပဲ မွာရေတာ့မွာပဲဟု တသသ ေျပာေနေလသည္။ ခ်က္ခ်င္းကို ေပးခ်င္ေနသည္၊ မမရီမွတစ္ဆင့္ သူ၏ဖခင္သိရွိကာ မမရီအေဖက ပုဆိုးတစ္ထည္။ ေနာက္ အျခားေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ား ကန္ေတာ့ၾကေလသည္။

ထိုသီတင္းတစ္ပတ္အၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္သည့္တစ္ရက္မွာေတာ့ မႏၱေလးရွပ္အက်ီအျဖဴ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးအသစ္တို႔ ဝတ္ဆင္လ်က္ ေက်ာင္းရံုးခန္းမွ စာသင္ေဆာင္သို႔အကူး က်မစာသင္ခန္းေရွ႕ အျဖတ္တြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာရဲလ်က္ အိုးတိုးအန္းတန္းျဖစ္ေနပံုရေလသည္၊ က်မသည္ ဆရာႀကီး အေနမခက္ေစရန္ ထံုးစံအတိုင္း မျမင္ေယာင္ေဆာင္၍ ေက်ာခိုင္းလိုက္ပါေတာ့သည္။

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

(ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း-မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။)

ဆစ္ဒနီျမိဳ႕တြင္း၊ျမိဳ႕ျပင္ကို Sightseeing Bus နဲ႕ခရီးသြားျခင္း

ခရစ္စမတ္နဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးအားလပ္ရက္အျဖစ္ ေက်ာင္း (၂)လ ေက်ာ္ပိတ္လို႕ ခရီးတစ္ခုသြားဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲပဲ အင္တာနက္ထဲမွာ ဟိုရွာဒီရွာ အလုပ္မ်ားခဲ့ရပါတယ္။ ခရီးစရိတ္လဲ သက္သာရမယ္၊ ကိုယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသေတြကိုလဲ အႏွံ႕ေရာက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ေပါ့။ ေက်ာင္းတက္ရတာလဲ အဆိုင္းမင့္ေတြက တအားမ်ားေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သေဘာ၊ အနားယူတဲ့သေဘာလဲပါပါတယ္။

(Sightseeing Bus ကို မစီးမီေပါ့)

ဒါနဲ႕ အင္တာနက္ထဲကေန Sightseeing Bus နဲ႕ ဆစ္ဒနီျမိဳ႕တြင္း၊ျမိဳ႕ျပင္ကို ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ သြားနိုင္တဲ့ အစီအစဥ္တစ္ခုကို ေတြ႕မိတာပါ။ ဒီလိုနဲ႕ Sightseeing Bus နဲ႕ ခရီးသြားျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ Sightseeing Bus စထြက္တာကေတာ့ Central Station ကပါ။ ဒီလိုနဲ႕ Central Station ကို မီးရထားစီျပီးသြားလိုက္ပါတယ္။ လက္မွတ္ခက လူၾကီးတစ္ေယာက္လွ်င္ (၃၅) ေဒၚလာႏွုန္းက်သင့္ေပမယ့္ စာေရးသူက ေက်ာင္းသားျဖစ္ေလေတာ့ (၃၀)ေဒၚလာပဲေပးရပါတယ္။ Sydney Tour နဲ႕ Bondi Tour ဆိုျပီး ခရီးလမ္းေၾကာင္း ၂-ခုရွိေပမယ့္ အခု၀ယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္က တစ္ေစာင္ထဲနဲ႕ ခရီး ၂-ခုကို ၂၄-နာရီအတြင္း အတက္အဆင္းၾကိုက္သေလာက္လုပ္နိုင္ပါတယ္။

(Sightseeing Bus မွ ကားစပယာႏွင့္ အမွတ္တရ)

Sydney Tour မွာ ကားရပ္နားမည့္ေနရာ ၂၄-ခု ရွိျပီးေတာ့ Bondi Tour ကေတာ့ ကားရပ္နားမည့္ေနရာ ၁၀-ေနရာရွိပါတယ္။ စုစုေပါင္း ၃၄-ေနရာရွိပါတယ္။ ဒီေနရာေတြကို ကိုယ္ပိုင္ကား(သို႕) တကၠစီ (သို႕) ရုိးရုိး ဘက္စ္ကားနဲ႕ သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စရိပ္စကက ေဒၚလာ (၃၀) ေလာက္နဲ႕ မေလာက္တာကကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

(ဆစ္ဒနီဟာဘာတံတားၾကီးကို Sightseeing Bus ေပၚမွေတြ႕ရပံု)

အဲဒီေနရာေတြကေတာ့ Circular Quay, Wynyard Arcade, Queen Victoria Building, Town Hall, William St, Kings Cross, EI Alamein Fountain, Woolloomooloo Bay, Sydney Opera House, Botanical Gardens, Parliament House/ NSW Library, Hyde Park, Australian Museum, Central Station, Power House Mudeum, Sydney Fish Market, Star City Casino, Maritime Museum, Exhibition Centre & Hard Rock Cafe, Imax/ Chinese Gardens, Sydney Aquariam, King St Wharf, Campbell's Cove, The Rocks, Sydney Tower and Australian Opal Cutters နဲ႕ Bondi Beach စတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

(စူပါမင္းအ၀တ္အစားနဲ႕ ေတြ႕ရသူတစ္ေယာက္ေပါ့)

ကားေပၚမွာေတာ့ လမ္းေဘးတစ္ေလ်ွာက္မွာရွိတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ ေနရာေတြ အေၾကာင္းကို အသံခ်ဲ႕စက္မွတဆင့္ ေၾကညာေပးပါတယ္။ အဆင္သင့္ အသံသြင္းထားတဲ့ စီဒီကို ဖြင့္ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆစ္ဒနီျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးက အရမ္းၾကီးမားလြန္းေတာ့ ဒီလို ကားမ်ိဳးနဲ႕ သြားရတာ အရမ္းကိုပဲ သင့္ေတာ္လွပါတယ္။

(ဗစ္တိုးရီးယား ဘုရင္မရုပ္တုကို Sightseeing Bus ေပၚမွ ျမင္ရပံု)

ဒီရက္ေတြဟာ လူတိုင္းအတြက္ အားလပ္ရက္ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေစ်းေရာင္းသူ၊ ေစ်း၀ယ္သူေတြနဲ႕ အရမ္းကို စီကားလွပါတယ္။ ေရာင္တဲ့သူဘက္ကလဲ ရာခိုင္ႏွုန္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ေလွ်ာ့ေရာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဒီ ၾသစီကလူေတြကေတာ့ အခုလို ေလ်ွာ့ေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၁ႏွစ္စာ ၀ယ္ယူၾကတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သာမန္ရက္ေတြမွာ လူသုံးကုန္ ပစၥည္းေတြဟာ အရမ္းေစ်းၾကီးၾကလို႕ပါပဲ။

(ေျမေအာက္လမ္းတစ္ေနရာ နဲ႕ Sightseeing Bus)

ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ေနရာေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဆစ္ဒနီဟာဘာတံတားၾကီး တို႕၊ ဆစ္ဒနီ ေအာ္ပရာေဟာက္စ္တို႕၊ ဘြန္ဒိုင္းကမ္းေျခတို႕ေပါ့။ ကားစီးေနရင္းန႕ဲ တစ္ခုစဥ္းစာမိတာကေတာ့ အမိျမန္မာျပည္မွာလဲ ဒီလို ကားမ်ိဳးေတြ ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း မလဲလို႕................ေပါ့

(ကမၻာေက်ာ္ Bondi Beach တစ္ေနရာ)

ေနာက္တစ္ပတ္မွာေတာ့ သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ ျပီးေတာ့ ငါးပိခ်က္ေလး ခ်က္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ငါးပိခ်က္စားဖို႕ ေစာင့္ဦးေနာ္။

ေမာင္ေနျခည္ (လွည္းကူး)

မာစီဒီးပဲ စီးတယ္

ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ၾသစီက Bus ေတြ အေၾကာင္းကို ေရးမယ္လို႕ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ၾသစီက Bus ေတြကို စီးမယ္ဆိုရင္ ရထားေတြမွာလို ၾကိဳတင္လက္မွတ္၀ယ္ယူနိုင္သလို ကားေပၚေရာက္မွ ၀ယ္လို႕လဲရပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ကားလက္မွတ္ကို ေစ်းဆိုင္ေတြက တဆင့္၀ယ္ရပါတယ္။ Bus ေပၚမွာ မေရာင္းပါဘူး။ လက္မွတ္ကို တပတ္စာၾကိဳတင္ျပီးေတာ့လဲ ၀ယ္နိုင္ပါတယ္။ Bus ကားေမာင္းသူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အမ်ိဳးသားေတြျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး Bus ကား ေမာင္းသူေတြကိုလဲ တစ္ခါတစ္ရံ ေတြ႕နိုင္ပါတယ္။
မ်ားေသားအားျဖင့္ ျမိဳ႕ျပင္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ကို တစ္စီးေတာ့ ပံုမွန္ထြက္ပါတယ္။ ဆစ္ဒနီျမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ ရန္ကုန္အတိုင္းပါပဲ။ Bus ကား ေတာ္ေတာ္ေပါပါတယ္။ ကားၾကပ္ေလ့မရွိပါဘူး။

”မာစီဒီးပဲ စီးတယ္”ေခါင္းစဥ္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေလးေတာ့ ျဖစ္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ ၾကြားလွခ်ည္လားေပါ့။ တကယ္ပါ မာစီဒီးကားကိုပဲ က်ြန္ေတာ္စီးတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၾသစီက Bus ကားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မာစီဒီးကားေတြ ျဖစ္လို႕ပါပဲ။ စာေရးသူဟာ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိသူ မဟုတ္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရင္ ရထား (သို႕မဟုတ္) Bus နဲ႕ပဲ သြားပါတယ္။ Bus တိုင္းမွာ အဲယားကြန္းပါပါတယ္။ Bus အမ်ားစုကေတာ့ Wheelchair အသံုးျပဳသူေတြ၊ ခေလးတြန္းလွည္းေတြ အတြက္ တက္နိုင္၊ ဆင္းနိုင္တဲ့ Bus ေတြျဖစ္ပါတယ္။

Busကားေမာင္းသူေတြဟာ အရမ္းပဲ စည္းကမ္းလိုက္နာၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလို မွတ္တိုင္မဟုတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ Busရဲ႕ ေရွ႕အေပါက္သည္ ခရီးသည္မ်ား တက္ေရာက္ရန္ျဖစ္ျပီးေတာ့ ေနာက္အေပါက္သည္ ဆင္းရန္ အေပါက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွလဲ ေနာက္အေပါက္ကေန မတက္ပါဘူး။ Bus ကားတိုင္းမွာလဲ စပယာမပါပါဘူး။ ကားေပၚမွာ အစားအေသာက္စားျခင္း၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္း စတာေတြကို ခြင့္မျပဳပါဘူး။ CCTV နဲ႕ အခ်ိန္ျပည့္ မွတ္တမ္းတင္ထားရွိပါတယ္။ မိမိပစၥည္းေမ့က်န္ခဲ့ရင္ေတာင္ စိတ္ပူစရာ မလိုပါဘူး။ ျပန္ရနိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေျပာပါတယ္။ ”မာစီဒီးပဲ စီးတယ္” လို႕။

ေနာက္တစ္ပတ္မွာေတာ့ Sightseeing Bus နဲ႕ Sydney တစ္ျမိဳ႕လံုး သြားေရာက္ပံုကို တင္ျပလိုပါတယ္။

ၾသစီရထားအေၾကာင္း

ဒီတခါေတာ့ ဆစ္ဒနီျမို႕ေတာ္ရဲ႕ မီးရထားအေၾကာင္းကို ေရးမယ္လို႕ စဥ္းစာမိပါတယ္။ ဆစ္ဒနီမွာရွိတဲ့ ရထားေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏွစ္ထပ္ရထားေတြျဖစ္ပါတယ္။ နယ္ေ၀းသြားတဲ့ ရထားေတြကေတာ့ တစ္ထပ္ပဲရွိပါတယ္။ ေကာင္းကင္ရထားေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ရထားေတြကို လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားနဲ႕ပဲေမာင္းႏွင္ၾကပါတယ္။ ျမိဳ႕တြင္းေျပး ရထားေတြကေတာ့ (၁၅) မိနစ္ကို တစ္စီးရွိပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ ဘူတာေတြကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆိုက္ကပ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ဘာတိက်သလဲေတာ့ မေမးနဲ႕ အရမ္းကို တိက်လွပါတယ္။

( ၾသစီရထားတစ္စီးပံု)

ရထားလက္မွတ္၀ယ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ စက္ထဲမွာ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကို ႏွိပ္လိုက္ျပီး က်သင့္ေငြကို ထည့္လိုက္ရုံနဲ႕ လက္မွတ္ က်လာပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုး ရထားလက္မွတ္ခကေတာ့ ၾသစီေဒၚလာ ၃.၂၀ က်သင့္ပါတယ္။ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္ရွာေနတဲ့ လက္မွတ္ရွိတဲ့သူေတြ၊ ပင္စင္ယူထားသူေတြနဲ႕ ကိုယ္လက္အဂၤါခ်ိဴ႕ယြင္းေနသူေတြကေတာ့ လက္မွတ္ခ တစ္၀က္ပဲ က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾသစီရထားလက္မွတ္က စကၤာပူက MRT တို႕ Bus တို႕မွာ အသံုးျပဳသလို touch and go card ေတြေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လက္မွတ္စစ္တဲ့ စက္ထဲကို ထိုးထည့္ရတာပါ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ရထားတြဲ (၈) တြဲပါရွိပါတယ္။ တစ္တြဲနဲ႕ တစ္တြဲကိုုလည္း ကူးနိုင္ပါတယ္။ တြဲတစ္တြဲမွာ လူ ၁၀၀ ေလာက္ထိုင္နိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုေတြပါရွိသလို ကိုယ္လိုခ်င္သလို ခံုကို အေရွ႕၊အေနာက္ လွည့္နိုင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ လက္မွတ္စစ္တဲ့သူေတြလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။ ရထားခိုးစီးရင္ေတာ့ ဒဏ္ေငြ ၾသစီေဒၚလာ (၂၀၀) ေပးေဆာင္ရပါလိမ့္မယ္။ အျခားစည္းမ်ဥ္းေတြလဲရွိပါေသးတယ္။ ထိုင္ခံုေတြေပၚကို ေျခေထာက္ေတြ ဆင္းျပီး တင္ထားလို႕မရပါဘူး။ အရက္ေသစာ ေသာက္စားလို႕ မရပါဘူး။ ေပါက္ကြဲေစတတ္တဲ့ အရာ၀တၳဳေတြကိုလဲ ယူေဆာင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါေတြကို ခ်ိဳးျဖတ္ရင္လည္း ေဒၚလာ (၂၀၀) ေပးရမွာပါပဲ။

ဆစ္ဒနီက ရထားေတြေပၚမွာ ေန႕စဥ္ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ အဆန္းၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုမွန္ ျမင္ေတြ႕ေနက်ပါပဲ။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေနသူေတြမ်ားပါတယ္။ မိန္းခေလး အမ်ားစုကေတာ့ ရထားေပၚေရာက္မွ အလွျပင္ၾကသူေတြမ်ားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အိုင္ဖုန္းေတြကိုယ္စီနဲ႕ အလုပ္ရွဳပ္ေနပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာေနတဲ့ သူေတြမ်ားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ စာဖတ္ၾကပါတယ္။ ရထားကလဲ သူေရာက္ရွိတဲ့ ဘူတာကို ေရာက္ရင္ ေရာက္ရွိေၾကာင္း ေၾကညာေပးသလို ေနာက္ဆိုက္မည့္ ဘူတာအစဥ္ကိုလည္း ေၾကညာေပးပါတယ္။ ဘူတာတိုင္း ဘူတာတိုင္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕ ဆိုက္ေရာက္လာမည့္ ရထားေတြ၊ ခရီးလမ္းေၾကာင္းေတြကို ေဖၚျပေပးပါတယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းအ၀ါအတြင္းမွာ ေနၾကဖို႕ အျမဲႏွဳိးေဆာ္ေပးပါတယ္။ ရထားေပၚမွာ ပစၥည္းက်န္ခဲ့ရင္လဲ ေပ်ာက္မွာ မပူရပါဘူး။ နီးစပ္ရာ ဘူတာကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရင္ မိမိပစၥည္းကို ျပန္ရနိုင္ပါတယ္။

(ရထားလက္မွတ္ နဲ႕ ကားလက္မွတ္ပံု)

အလုပ္သြားခ်ိ္န္၊ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္တို႕မွာေတာ့ ရထားၾကပ္တယ္လို႕ဆိုရမွာ။ တစ္ေနရာနဲ႕ တစ္ေနရာက အေတာ္လွမ္းၾကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကားမရွိသူေတြက ဘူတာနဲ႕ နီးတဲ့ေနရာမွာပဲ ေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဘူတာတိုင္း ဘူတာတိုင္းမွာ ကားရပ္နားဖို႕ ေနရာအမ်ားအျပား စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ တြန္းလွည္းနဲ႕ လာသူေတြကိုကိုလည္း ရထား၀န္ထမ္းေတြက ရထားအဆင္း၊အတက္ကို စီစဥ္ေပးပါတယ္။

ကမၻာေက်ာ္အမ်ိဳးသမီး (၂) ဦးရဲ႕ေတြ႕ဆံုမွဳ႕