ငမိုးရိပ္မွ ငမုိးရိပ္သို႕, အပိုင္း (၇) / တင္႕ဆန္း

ကၽြန္ေတာ္မွာ ယခင္ကလုိ ထမင္းခ်က္၊ အိမ္ေထာင္ထိန္း အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာင္ ေရ ၃၀ ခန္႔ရွိေသာ ကၽြဲအုပ္ႀကီးအား ထိန္းေက်ာင္းရန္ အေဖက ခုိင္ေစလာသည္။ ကၽြန္တာ္မွာ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကား လွ်ိဳေျမာင္မ်ားထဲတြင္ ကၽြဲအုပ္ႀကီးကုိလုိက္၍ ထိန္းေက်ာင္းေနရသည္။ ယင္း သုိ႔တစ္ေယာက္ထီးတည္း ကၽြဲအုပ္ႀကီးႏွင့္ ေနရေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရရာစာအုပ္မ်ားကုိ ငွားရမ္း၍ ဖတ္ရႈသည္။ ထုိအထဲ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေရး က်မ္းစာအုပ္မ်ား၊ ၀တၳဳမ်ား၊ စီးပြားေရး ေဆာင္း ပါးမ်ားပါရွိေလရာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ လုိစိတ္မ်ား တက္ၾကြလာျပန္သည္။ ထုိ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကား လွ်ိဳေျမာင္မ်ားတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းေန ရေသာဘ၀မွ ကၽြတ္လြတ္ခ်င္စိတ္ျပင္း ထန္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အေဖႏွင့္ ခဲြခြာရမည္ ကုိ မခဲြရက္ေသာေၾကာင့္ ၃ ႏွစ္လံုးလံုး ကၽြဲေက်ာင္းရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ရေလသည္။

    ခင္စန္းၾကည္ သည္ ေနာက္ထပ္ သားငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ေမြးဖြားလာျပန္၏။ သူမသည္ ထုိမွ် အသက္ႀကီးရင့္ လာေသာ္လည္း ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိဘဲ ယခင္ကထက္ပင္ ပုိ၍ဆုိးေလသည္။ သူမကုိယ္ကုိ လည္း သပ္ရပ္စြာေနထုိင္ျခင္းမျပဳ၊ ကေလးမ်ားကုိလည္း ပစၥလက္ခတ္ထားတတ္ေလ ရာ အဘြားေလးႏွင့္ အဘြားေလး သမီးက ကေလးမ်ားကုိသာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနရသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာႀကီးမ်က္မည္း၌ ကၽြဲေက်ာင္းရေသာ ဘ၀မွလြတ္ေျမာက္ရန္ ရန္းကန္ လာ၏။ အေဖ့အား လည္း မညွာႏုိင္ေတာ့။ အေဖႏွင့္ စီးပြားေရးကဲြလဲြသြားမည့္ နည္းလမ္းကုိ ႀကံဆ လာသည္။
    ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာတြင္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္တည္းသာရွိ၏။ ထုိဆုိင္တြင္လည္း ဆုိင္ရွင္ တစ္ေယာက္တည္း သာရွိေလရာတစ္ေန႔ ထုိဆုိင္ရွင္ဖ်ားေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွ ဆံပင္ညွပ္ခ်င္သူ မ်ားႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရြာ မ်ားမွ ဆံပင္ရွည္ေနသူမ်ား အေတာ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိရေလသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ ထုိလုပ္ငန္းကုိ လုပ္ရန္သတိရသည္။ သတိရသည္ႏွင့္ပင္ အဘုိးေလးထံ၌ အေဖ အပ္ထားေသာ ေငြထဲမွ ေငြတစ္ရာေတာင္းကာ ရန္ကုန္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ သည္။ ရန္ကုန္တြင္ ဆံပင္ညွပ္ သမားတစ္ေယာက္ကုိ ရွာ၍ငွားသည္။ ဆံပင္ညွပ္သမားရေသာအခါ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ ဖြင့္လုိက္ေလ သည္။
    အေဖလည္း ကၽြန္ေတာ့္၏လုပ္ပံုကုိင္ပံု ျမန္ဆန္လြန္း ၍ အံ့ၾသေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လည္း သူ႔မတုိင္ပင္ဘဲ လုပ္ရေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္သည္။
    “ဒီမွာ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သားတစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ရွိလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ကုိယ္ ပုိင္လုပ္ငန္းဆိုလို႔ ဘာတစ္ခုမွမရွိေသးဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အကြက္ဆုိက္တုန္း အေဖ့ကို မတုိင္ပင္ဘဲ လုပ္ လုိက္ရတာပဲ။ အေဖ့တုိင္ပင္ေနရင္ အႀကံပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ပါ”
    “ငါ့မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းဟာ မင္းဥစၥာခ်ည့္ပဲမို႔လား။ မင္းအျပင္ ဘယ္သူကမ်ား အေမြခံခြင့္ရွိေသး သလဲ”
    အေဖက မေက်မနပ္ႏွင့္ ေျပာျပန္သည္။

    “အမွန္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာထဲမွာ ကၽြဲေက်ာင္းရၿပီ အေဖ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရႊံထဲႏြံထဲ မိုးရြာေနပူထဲမွာ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို နည္းနည္းမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အရိပ္ထဲမွာေနၿပီး ပုိက္ဆံရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကိုပဲ လုပ္ခ်င္ တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ စီးပြားရွာခ်င္တယ္။ မိဘရဲ႕ႏို႔ သက္ကို ခံမစို႔ေနခ်င္ေတာ့ဘူး”
    အေဖ သည္ ကၽြန္ေတာ္အား စိမ္းစိမ္းတစ္ခ်က္ စုိက္ၾကည့္လုိက္ၿပီး ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ မေက်မနပ္ႏွင့္ ၿငိမ္၍ ေနေလသည္။
    ကၽြန္ေတာ္၏ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာ ဖြင့္သည့္ေန႔၌ပင္ ေငြတစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ဝင္ေသာ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ အားတက္ေနမိသည္။ ဆံပင္ညွပ္သမားမ်ာလည္း အေတာ္ဖား၍သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤလုပ္ငန္းျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာေရးကို လုပ္ကုိင္ေတာ့မည္ဟုလည္း ဆံုးျဖတ္ လုိက္ပါသည္။

    ရြာမွလူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား အလုပ္အကြက္ျမင္သည္ဟု ခ်ီးက်ဴးသူက ခ်ီးက်ဴးၿပီး ဆတၱာသည္ အလုပ္ ကိုမွ လုပ္ရေကာင္းလားဟု အျပစ္ဆိုသူက ဆိုၾကသည္။
    ခင္စန္းၾကည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ရွာေဖြေသာ ေငြေၾကးကို ကုိယ္တုိင္သံုးစြဲရေသာ ေၾကာင့္ ဝမ္းသာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ေတာႀကီးမ်က္မည္းတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းရေသာ ဝဋ္ ေၾကြးမွ လြတ္ကင္းေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္မဆံုး ရႊင္မဆံုးရွိေနသည္။ ဆုိင္မွာလည္း ဝင္ေငြ ေကာင္းေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ စုဗူးတစ္ခုျပဳလုပ္ကာ ငါးမူးေစ့ႏွင့္ ဒဂၤါးျပားမ်ားကို စုဗူး၌ ထည့္၍ စုေဆာင္းသည္။
    ကၽြန္ေတာ္က လုပ္ငန္းခြဲထြက္႐ံုမွ်သာမက စားအိုးကိုပါ ခြဲလုိက္ေသာအခါ အေဖသည္ သူ႔ အတြက္သူ စီစဥ္ ရေလသည္။ အေဖသည္ သူ႔ထက္ အသက္ ၅ ႏွစ္ခန္႔ငယ္ေသာ ဆင္းရဲသူ မုဆိုးမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳေလသည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးတြင္ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေမာင္၊ တူ၊ တူမမ်ား ရွိၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုးပင္ အေဖ့အား မွီခိုၾက၏။ အေဖ၏လယ္တဲတြင္ ယခင္ကလို ေျခာက္ေသြ႕မေနဘဲ စိုေျပလာသည္။

    အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ကၽြဲ ၃ ရွဥ္းႏွင့္ အိမ္ႀကီးကို အေမြအျဖစ္ ေပးထားသည္။ ၿပီး ေနာက္ စပါးဝမ္းစာ မ်ားလည္း ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စပါးဝမ္းစာႏွင့္ အိမ္ကိုသာမက္ေမာ၍ ကၽြဲမ်ားအား လိုခ်င္စိတ္မရွိခဲ့ေပ။ အေဖ့တြင္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ သာသာယာယာ ျဖစ္သြားျခင္းအတြက္ ဝမ္းသာေနမိသည္။ အေဖ ယခုလို အိမ္ေထာင္အတည္တက် ရွိေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္၏ ဘဝ ေရွ႕ေရးအတြက္ ႀကံစည္ရာ၌ ပို၍လြတ္လပ္သည္။ ေနာက္ဆံတင္းစရာ မလိုေတာ့ေခ်။
    ဖ်ားေနေသာဆုိင္ရွင္မွာ က်န္းမာလာေသာအခါတြင္ အၿပဳိင္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ အလုပ္ ကို ႀကဳိးစား လုပ္သည္။ ဆက္ဆံေရးတြင္ ပို၍ ေခ်ာေမာေျပျပစ္စြာ ဆက္ဆံသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္က ငွားလာေသာ ဆံပင္ညွပ္ သမားမွာ လက္ရာေကာင္းသည္မွန္ေသာ္လည္း ေတာက မႀကဳိက္။ ေတာ ကႀကဳိက္သည္ မွာ ေျပာင္ေျပာင္ထစ္ထစ္ျဖစ္၍ သူက ေျပေျပသာသာ ညွပ္ေပးေလ သည္။ ၿပီးေနာက္ သူသည္ ေတာက လူမ်ားႏွင့္ စ႐ုိက္ကုိက္ညီေအာင္လည္း မဆက္ဆံတတ္ေပ။ ေနာက္တစ္ခုမွာ ဆုိင္ေဟာင္း သည္ လူစည္ကားေသာ ေစ်းပုိင္း၌ရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္မွာ ရရာဆုိင္ကို ငွားရမ္း၍ ဆုိင္တည္ရေလရာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိင္မွာ လူ မစည္ေသာ ရြာလယ္ပုိင္း၌ ရွိေသာေၾကာင့္ တစ္ ေန႔တစ္ျခား ေရနည္းငါးသို႔ ဆိုသကဲ့သို႔ အလုပ္ပါး ၍ ပါး၍ လာေလေတာ့သည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ လူငွားအလုပ္သမားအား လက္ရာျပင္ဖို႔ႏွင့္ ေတာကလူမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံပံု ဆက္ဆံနည္းမ်ားကို ေျပာျပေန၏။ သုိ႔ေသာ္ မရ။ အလြန္ေခါင္းမာသူ ျဖစ္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွာ သူ႔အားေျပာ၍ ဆို၍ မရေသာအခါတြင္ ဆုိင္ေနရာေရႊ႕ေျပာင္းဖုိ႔ကို ႀကဳိးစားရသည္။ ေစ်းပုိင္းရွိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္မကင္းသူမ်ား၏ ပန္းတိမ္ဖိုေဘးမွ အခန္းကေလးကို မရအရ ငွားကာ ဆုိင္ေျပာင္း လုိက္ပါသည္။
    ဆုိင္ေျပာင္းျခင္းအတြက္ ဆုိင္လခသာ ေစ်းပိုမ်ားလာၿပီး ဝင္ေငြမွာ သိပ္ထူးျခားမႈမရွိဘဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္သမားသည္ ထုိအခါ၌ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ေျပးသြားေလေတာ့၏။
    ကၽြန္ေတာ္မွာ ဆံပင္ညွပ္ပညာကို ေကာင္းစြာမတတ္ေသးဘဲႏွင့္ပင္ ဆုိင္ႏွင့္တန္းလန္းႀကီး က်န္ေန ခဲ့ေတာ့ သည္။ ေနာက္ထပ္အလုပ္သမားရွာငွား၍လည္းမရ။ ဒုကၡ လွလွႀကီးေရာက္ ၍ ေနရ ေလေတာ့၏။
    အလုပ္သမားစံုစမ္းေနဆဲ တတ္သမွ်ႏွင့္ပင္ ကေလးေခါင္းမ်ား ခင္မင္ရာ ခင္မင္သူမ်ားကို ညွပ္ေပးေနခဲ့ရာ တစ္ေန႔မွ သံုးမူးတမတ္မွ်သာ စီေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ဟန္မပ်က္ ေန႔စဥ္ ဆုိင္ဖြင့္ေနေသာ္ လည္း စိတ္ပ်က္လွေလၿပီ။ ဟုတ္ပါ၏။ ဤအတုိင္းသာဆိုက ဆုိင္ငွားစရိတ္ေၾကဖုိ႔ ပင္ ခဲယဥ္းေနေလၿပီ မဟုတ္ပါလား။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းကူး၌ ဆံပင္ညွပ္အလုပ္သမား သြားရွာသည္။ သခင္တိုး ဆံပင္ ညွပ္ဆုိင္၌ လူငယ္တစ္ဦးကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔နာမည္မွာ ေမာင္ျမႀကီးဟု သိရ၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္တြင္လုိက္၍ အလုပ္ လုပ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ဆံပင္ညွပ္ပညာသင္ေနဆဲျဖစ္၍ ေကာင္းစြာ မတတ္ေျမာက္ေသးေသာေၾကာင့္ ခက္ေနေပသည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာသုိ႔ျပန္လာၿပီး ဆုိင္ျပန္ဖြင့္သည္။ စိတ္ကူးထုတ္၍ ႀကဳိးစားျခင္းေၾကာင့္ လည္း ဘိုေကပံု ကို အသင့္အတင့္ျဖစ္ေအာင္၊ ေကာင္းေအာင္ ညွပ္တတ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္ ၾကာမွ ၿပီးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ဆုိင္သုိ႔ ဆံပင္ညွပ္သူအလာမ်ားေအာင္ နည္းသစ္တစ္ခုကို ထြင္လုိက္သည္။ ဆံပင္ညွပ္ လာ သူမ်ားအား ေအာင္ဘာေလလက္မွတ္ ထုတ္ေပး၍ လက္ပတ္နာရီ၊ ေဖာင္တိန္၊ ေခါင္းလိမ္းဆီဗူးတုိ႔ကို ၃-လ တစ္ႀကိမ္ ေအာင္ဘာေလ မဲေဖာက္မည္ဟု သတင္းလႊင့္ လုိက္သည္။

    ယခင္ကထက္ လူဝင္အနည္းငယ္ပို၍ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ၿပီး ထူးျခားမလာခဲ့ေခ်။ ယင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုိင္ကို လူမလာျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ျမန္ျမန္ မညွပ္တတ္ျခင္းႏွင့္ လူတုိင္း လူတုိင္းႏွင့္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ မဆက္ဆံတတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ပင္ကုိယ္စိတ္ထား၌ကပင္ မည္သူကိုျဖစ္ေစ မွန္တန္းသာဆက္ဆံခ်င္သည္။ နိမ့္သူကိုစီး၍ ျမင့္သူကို ပင့္မ မဆက္ဆံတတ္ေခ်။
    တစ္ဖက္ဆုိင္မွ ဆံပင္ညွပ္သူသည္ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွ လာေရာက္ေနထုိင္သူျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ရွိသူမ်ားအား ေအာက္ႀကဳိ႕ခံရသည္။ သူ႔ဆုိင္လာသူ ေဖာက္သည္မ်ားက ဘာေျပာေျပာ ေခါင္း ငု႔ံ ခံသည္။ သူသည္ ေငြရဖုိ႔တစ္ခုကိုသာ ၾကည့္သူျဖစ္ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆံပင္ညွပ္သူေတြ သူ႔ဆုိင္ ၌ မ်ားေနေလ သည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ စီးပြားေရးကို မည္မွ်အဓိကထားသည္ဆိုေစ ထိုသူကဲ့သုိ႔ မက်င့္ႏုိင္ေပ။ လူအခ်င္းခ်င္း ေအာက္က်မခံလို။ ကုိယ္က အလုပ္လုပ္ေပး၍ သူက လုပ္ခေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္က ဆုိင္သုိ႔ ဆံပင္ညွပ္လာသူမ်ားသည္ သူတုိ႔၏လွပမႈ၊ သပ္ရပ္မႈအတြက္ လာေရာက္ အလွျပဳ ျပင္ျခင္းျဖစ္၍ ဆံပင္ညွပ္သမားကလည္း အလွျပဳျပင္ေပးခယူျခင္းသာည ျဖစ္သည္။ သူတို႔အား ဝတၱရား ရွိသည္ထက္ ပို၍ ေအာက္က်ေပးစရာမလိုဟု ကၽြန္ေတာ္က ယူဆထားသည္။
    ရြာမွ ဘဝင္ျမင့္ ေရာဂါရွိသူ ေၾကးရည္တတ္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဆက္ဆံရာ၌ ယခင္ကလုိ မဟုတ္ေတာ့။ တစ္ဖက္တုိင္မွ လူကုိ ဆက္ဆံနည္းမ်ိဳး ဆက္ဆံခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မခံ။ သူတုိ႔က
    “ေဟ့ေကာင္” ဟုေခၚလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
    “ဘာလဲ” ဟု ခပ္မာမာထန္ထန္ပင္ ျပန္၍ ထူးေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အား ေၾကးရည္တတ္ ဘ၀င္ကုိင္သူမ်ားက မုန္းတီးလာၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း အဆင္မေျပ၊ စီးပြားေရးလည္း အဆင္မေျပျဖစ္လာေသာအခါ စိတ္က ေထြ၍ လာ၏။ ထင္ရာသာ စြပ္၍ လုပ္ပစ္ခ်င္သည္။ ယင္းသုိ႔ရွိစဥ္ ရြာ၌ ရန္ကုန္မွ တရုတ္မ်ားလာ၍ အနီ ေထာင္ဒုိင္ လုပ္ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ေထြေထြွင့္ အနီေထာင္ ဒုိင္ သြားထုိးရာ ေငြ တစ္ရာေက်ာ္ အႏုိင္ရသည္။

    စိတ္ထဲတြင္ ေပ်ာ္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အက္ေသာက္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခါျပန္ ၍ အနီေထာင္ထုိးျပန္ရာ ျပန္၍ရံႈးသည္။ ၾကယ္သီးႀကိဳးကုိေပါင္၍ ထုိးျပန္သည္။ ရံႈး၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ လာသည္။ အရက္ကုိ ပုိ၍ေသာက္၏။ ခင္စန္းၾကည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အား ေလာင္းကစား မလုပ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္သည္။ အရက္မေသာက္ဖုိ႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူမစကား ကုိလံုး၀ နားမေထာင္။ လုပ္ခ်င္ရာသာ ေလွ်ာက္၍ လုပ္ေနေတာ့သည္။
    ကၽြန္ေတာ္ ထင္ရာစုိင္းေနခ်ိန္၌ တစ္ဖက္ဆုိင္မွာ အလုပ္ေတြ ပုိ၍ မ်ားေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သူ႔တပည့္ လင္မယားအားေခၚ၍ လုပ္ေနရသည္။ ထုိဆုိင္ရွင္မွာ သူ႔တပည့္ လင္မယားအား တစ္ေန႔လွ်င္ ငါးပဲမွ်သာေပး၍ အလုပ္ခိုင္းေလသည္။ တပည့္ အလုပ္သမားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ထံလာ၍ ပိတ္ထားေသာဆုိင္၌ အလုပ္လုပ္ရ ပါရန္ ေတာင္း ပန္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထက္၀က္ စားႏွင့္ ခြင့္ျပဳၿပီး ဆုိင္ေသာ့ အပ္လုိက္သည္။ သူတုိ႔လင္မ ယားကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကေလသည္။

    အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ေကာင္းေကာင္းေနဖုိ႔ ဆံုးမသည္။ အဘြားေလး။ အဘုိးေလးတုိ႔ကလည္း ဆံုးမသည္။ အကယ္၍ ဆံပင္ညွပ္အလုပ္ကုိ မလုပ္လုိက ဆုိင္ကုိ ျပန္ေရာင္းၿပီး ယခင္က အတုိင္းေနဖုိ႔ေျပာသည္။ ေပါင္ထားေသာ ၾကယ္သီးႀကိဳးႏွင့္ လက္ပတ္နာရီ ႀကိဳးတုိ႔ကုိ ျပန္ေရြးေပးသည္။
    “ကဲေရာ့၊ အဲဒါ မင္းေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သြားကစား။ ႏုိင္လည္းေတာ္၊ ရံႈးလည္းေတာ္”
    အဘုိးေလးက ေငြအစိတ္ကုိ ရက္ေရာစြာ ေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိေငြအစိတ္ ႏွင့္ သြားထုိးရာ ေငြႏွစ္ရာေက်ာ္ႏုိင္သည္။ ေတာ္ၿပီဟု စိတ္ကုိပုိင္းေသာ္လည္းမရ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကအရက္ တုိက္ခုိင္းၾကသည္။ အရက္ဆုိင္ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတ္ပါမူး၏။ မူးလာေသာအခါ ျပန္၍ ကစားသည္။ ရံႈးျပန္ေလေတာ့၏။

    ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာ ထက္၀က္စားႏွင့္ ေပးထားေသာ္လည္း သူတုိ႔မည္မွ်ရၾကသည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္ေန႔မွ တမတ္သံုးမူးရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆုိင္၌ လာေရာက္လုပ္သူမွာ ပထမ ဆုိင္ရွင္ထက္ ပင္ ေအာက္က်ခံျခင္း၊ စကားေျပာေကာင္းျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္မ်ားကာ ဆုိင္၌ လူစည္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္မူ ငါးမူးထက္ပုိမရတတ္ေပ။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆုိင္ကရသည္ မရသည္ကုိ ဂရုမစုိက္ေတ့။ ကစား၀ုိင္း အရက္ဆုိင္တုိ႔၌ သာ ေပ်ာ္ပုိက္ေနခဲ့သည္။ အနီေထာင္၀ုိင္းမရွိလွ်င္ ဖဲရုိက္သည္။ ႏုိင္သည့္အခါႏုိင္၍ ရံႈးသည့္အခါ ရံႈး၏။ ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရံႈးသည္ျဖစ္ေစ၊ အရက္ဖုိးက မွန္မွန္ပင္ ကုန္က်ေနခဲ့ေပသည္။ ၃ လေလာက္ ေတမိ ေပမိေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ လက္၀တ္လက္စားမရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးတြင္ လည္း နားကပ္တစ္ရံသာ က်န္ရွိေနခဲ့ေပသည္။

    ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ခုခုကုိ လုပ္မိၿပီဆုိလွ်င္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ ဇြတ္ တရြတ္ပင္ စဲြစဲြၿမဲၿမလုပ္တတ္ေသာ အက်င့္ရွိခဲ့သည္။ ေလာင္းကစားႏွင့္ မူးယစ္ေသာက္စားျခင္းမ်ား မေကာင္းမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒါေပမယ့္ ထုိအလုပ္ကုိ မျဖတ္ဘဲဆက္၍သာလုပ္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆုိင္တြင္အလုပ္လုပ္သူအား ဆုိင္ကုိ ၇၅ က်ပ္ႏွင့္ ေရာင္းပစ္လုိက္သည္။ ဤမွ် ေအာက္က်၍ လူအထင္ေသးေသာ အလုပ္မ်ိဳးကုိလည္း လုပ္မစားေတာ့ဟု စိတ္ကုိဆံုးျဖတ္လုိက္ ေလသည္။

ဆက္ရန္
Ref: ေရႊစင္ဦး